Περιοδικό Υποβρύχιο - Κωνσταντίνος Τζούμας / «Ξέρεις κανέναν ενδιαφέροντα άνθρωπο που να μην κυνηγάει ουτοπίες;» - Τεύχος 68

Περιοδικό Υποβρύχιο - Κωνσταντίνος Τζούμας / «Ξέρεις κανέναν ενδιαφέροντα άνθρωπο που να μην κυνηγάει ουτοπίες;» - Τεύχος 68

Wolfsheim - Kein Zurück

Mε αφελείς αναλύσεις ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύτηκε σε ένα "αντιμνημονιακό μέτωπο". Εδώ πέρα θα βρει πολλούς "συμμάχους" που επίσης δεν φαίνεται να κατανοούν ότι δεν έφερε την κρίση το Μνημόνιο, η κρίση το Μνημόνιο.

Το ΚΚΕ, ο Καμμένος, η 'Χρυσή Αυγή", αλλά και η Εκκλησία βρέθηκε κοντά του στον αγώνα να μη σταματήσει η ΕΡΤ να μεταδίδει την Θεία Λειτουργία.

Αύριο, αν βρεθεί στην κυβέρνηση, η συντήρηση, αλλά και τα συνδικάτα που υποστηρίζει, θα βρεθούν απέναντι του. Θα πρέπει ήδη να εξηγήσει γιατί είναι κακό να συνεργάζεται ο Κουβέλης με το ΠΑΣΟΚ και τη "Νέα Δημοκρατία", όταν ο ίδιος θεωρεί καλή τη συνεργασία του με τον "πατριώτη-εθνικιστή" Πάνο Καμμένο.

Πιθανόν όταν πάνε μαζί τον Καμμένο να ανατινάξουν τον Γοργοπόταμο πολεμώντας τους ...Γερμανούς, ο Αλέξης συνεργάζεται με τον εχθρό του. Αλλά μια ακόμα "Χαμένη Άνοιξη" θα έχει περάσει.

Η πρώην γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, παλιά "Λαμπράκισα" "αθώωσε" τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από την ηθική αυτουργία στην δολοφονία Λαμπράκη.
"Ήταν εκσυγχρονιστής - μεταρρυθμιστής" είπε, πενήντα χρόνια μετά.
Άν η Αριστερά το είχε πει τότε, ίσως, θα η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τη χούντα.

Το ποιος σκότωσε τον Λαμπράκη θα το συζητήσουμε σε πενήντα χρόνια. Τότε το Κόμμα θα κλείσει και την υπόθεση Μπελογιάννη. Τόσα χρόνια χρειάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα για να "συζητήσει" τα λάθη του. Άλλωστε δεν ασχολείται τόσο με το μέλλον όσο με το πως θα "διορθώσει" την ιστορία του.

"Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... "Τολμήσας" δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»

Τα παρακάτω λόγια αυτά ανήκουν στο Γεώργιο Τσολάκογλου, τον πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό, που παρέδωσε τη χώρα στους Γερμανούς. Με απόλυτη ακρίβεια τάχουμε ακούσει από τον Γιώργου Παπανδρέου (ΓΑΠ), όταν μπήκε στο μνημόνιο η χώρα και τον Ευάγγελο Βενιζέλο κ.α.

Ιστορικό δίλημμα- Εθνική Ευθύνη- Απόφαση συνθηκολόγησης- Υπερηφάνεια. Όσοι συνθηκολογούν, προδίδουν ένα ιδανικό για κάποιο άλλο.

H αποικία μας δεν έχει παράδοση ελευθερίας και δημοκρατίας. Η οθωμανική κουλτούρα συνάντησε την Ευρώπη. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα κόμματα ακόμα και το συνδικάτο των δημοσιογράφων αυτό που επιδιώκουν είναι να χειραγωγήσουν τα μέσα ενημέρωσης, την παιδεία, την μουσική, την τέχνη.

Κατά βάθος μαυραγορίτες της δεξιάς, κληρικοί που έχουν λόγο για όλα και "αριστεροί" μουλάδες έχουν το ίδιο μοντέλο: ένα πατερναλιστικό κράτος. Οι δημοσιογράφοι διορίζονται, οι βουλευτικές έδρες κληρονομούνται κι οι πρωθυπουργοί εκπληρώνουν το όνειρο τους. Να γίνουν διευθυντές τηλεόρασης. Άλλωστε όλοι το μόνο που θέλουν είναι ένα πλάνο στην τηλεόραση.

Στο τέλος της δεκαετίας 80 όλες οι συζητήσεις αφορούσαν την κρίση. Τη κρίση της τέχνης, της Πολιτικής της Αριστεράς. Κι όλοι μιλούσαν από τότε για το τέλος της πολιτικής, της τέχνης, της Ιστορίας, της Αριστεράς.

 Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια. Ο Υπαρκτός σοσιαλισμός δεν είναι αντικείμενο κριτικής πλέον γιατί δεν υπάρχει. Στη δεκαετία ΄90 βρέθηκε τρόπος για ένα νέο- ίσως "χημικό" ροκ. Και να που αναστήθηκε ως βρυκόλακας, όχι η "κριτική" Αριστερά του '70, αλλά μια άλλη που είναι σίγουρο ότι έχει πεθάνει.

 Η νέα Αριστερά είχε μια τάση νεκροφιλίας. Ανάμεσα στα έδρανα της ανανεωτικής Αριστεράς κάθεται σιωπηλός και καπνίζει ο Στάλιν. Σαν τον ήρωα του "Αστείου" του Μίλαν Κούντερα είναι μοντέρνος, ανανεωτικός και "άνθρωπος" των καιρών. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σκέφτομαι πως όντως η Αριστερά έχει πεθάνει και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.

 Στη Χώρα της Ιφιγένειας συνηθίζουν να θυσιάζουν  τους πολιτικούς τους. Ο Κωστάκης απέτυχε, ο Γιωργάκης απέτυχε. Το επόμενο αρνί της ελληνικής πολιτικής ζωής, ίσως να είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Νέος, ωραίος, άφθαρτος, ταμάμ για θυσία. Το κατσικάκι προς το παρόν παίζει χαρούμενο σε διαδηλώσεις. Ο μεγαλύτερος έλληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο απόπειρες δολοφονίας.

Ο αγώνας δεν είναι του Στάλιν εναντίον του Χίτλερ. Είναι εναντίον του Στάλιν και του Χίτλερ.

Μερικοί στην Κωνσταντινούπολη βλέπουν την νεκρανάσταση της ευρωπαϊκής αριστεράς με ένα Τουρκικό Μάη. Αναλύουν τα γεγονότα με όρους του παρελθόντος. Ψάχνουν τον Κεμάλ και τον Σουλεϊμάν ανάμεσα στους διαδηλωτές. Άλλοι βλέπουν τον Τσε Γκεβάρα, ίσως και τα κόκκινα σανδάλια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μια πόλη που κοιμάται πεντακόσια χρόνια, αν εξαιρέσουμε μια εξέγερση φοιτητών στις αρχές του περασμένου αιώνα, ξυπνάει και παρασύρει όλη την Τουρκία. Ούτε οι Κεμαλικοί, ούτε ο μετανιωμένος Οτσαλάν οδηγούν τάχα εναντίον τψν "ισλαμιστών". Ο μεγαλύτερος εχθρός όλων φαίνεται πως είναι το τουίτερ! Πολύ σύντομα θα ενωθούν εναντίον του. Αν η εξέγερση επικρατήσει η Πόλη θα γίνει μια πρωτεύουσα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση σε ένα κόσμο που αλλάζει το κέντρο του. Αλλιώς η Πόλη θα ξαναπέσει και πάλι. Προσωρινά αυτή τη φορά.