Πρόεδρε, που οδηγεί αυτός ο δρόμος;

http://www.anoixtoparathyro.gr/

Υπουργοί, πρόεδροι και λείψανα αγίων!

Του Νίκου Λακόπουλου

Πολύ ….έξυπνη η κίνηση του Πάνου Καμμένου να διασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία προσφέροντας ένα νησί του Αιγαίου ως βάση των αμερικάνων! Αλλά αυτή η έλλειψη ταχτικής θα τσακίσει την «εθνική προσπάθεια», που πάντα είχε σα παραμύθι πολλή φαντασιοπληξία.

Ο Καπετάν Πάνος συνεργάζεται με τους κομμουνιστές για ένα εθνικό σκοπό. Το νέο Γοργοπόταμο. Αλλά πρέπει να κλείσει το μέτωπο με τους … Τούρκους κι ύστερα να αντιμετωπίσει τους Γερμανούς. Γιατί θα παγιδευθεί όπως ο ομοϊδεάτης του Νίκος Μιχαλολιάκος που ακόμα πολεμά στις Θερμοπύλες τους …Πέρσες.

Το κόμμα του Καμένου όταν έχασε η Εθνική Ελλάδας εξέδωσε μια εντελώς σοβαρή ανακοίνωση ότι οι έλληνες παίχτες, έχασαν αλλά πολέμησαν ως ήρωες! Γιατί «πολέμησαν με το κεφάλι ψηλά».

Η προσωπική επάρκεια του Καμένου ελέγχεται όταν μιλάει πότε για Κούγκι και πότε για «τζιχαντιστές» που θα στείλει στην Ευρώπη. Αλλά δεν ελέγχεται ο ίδιος όταν ζει την φαντασίωση ως υπουργός Άμυνας μιας κυβέρνησης που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ρίξει.

Η πολιτική και μάλιστα η εξωτερική δεν είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που θα μπορούσε να λέγεται «Παίζουμε Ιστορία». Δυστυχώς αυτό ο άνθρωπος δεν παίζει με σπίτι του με στρατιωτάκια. Είναι ο υπουργός Άμυνας της πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης. Που συνεργάζεται για πρώτη φορά με την φαντασιόπληκτη εθνικιστική δεξιά στην οποία μάλιστα έχει αναθέσει και την άμυνα της χώρας.

Και είναι θέμα χρόνου ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο όταν προκειμένου να αποχτήσει ιστορικότητα ο Πάνος θα ζήσουμε εμείς την Ιστορία. Πέρα από κάθε φαντασία.
Ποιός είναι πιο επικίνδυνος; Ένας φαντασιόπληκτος, ένας παρανοϊκός ή ένας φασίστας; Ποιός είναι πιο άρρωστος; Το δίλημμα αυτό δεν υπάρχει αν ο φασίστας είναι ένας παρανοϊκός φαντασιόπληκτος. Φυσικά δεν είναι όλοι οι παρανοϊκοί φασίστες. Αλλά σε κάθε περίπτωση ο εθνικισμός είναι αρρώστεια.
Ο «πατριώτης» που ζει περικυκλωμένος από εχθρούς- ίσως φανταστικούς- έτοιμος να χύσει το αίμα του για την πατρίδα δεν είναι πιο άρρωστος από ένα ψυχωτικό. Ούτε λιγότερο επικίνδυνος από τον «επαναστάτη» που ζει την φαντασίωση πως θα αλλάξει τον κόσμο. Ή σκοτώνει εχθρούς που επινοεί ως Τιμωρός- Άγγελος με την Ρομφαία με βάση μια ηθική ή μια ιδεολογία που επινοεί ο ίδιος

Η παιδικότητα, η αφέλεια, ο ρομαντισμός, ακόμα και πραγματικός «ηρωϊσμός» στο παιχνίδι «Παίζουμε Ιστορία» δεν αλλάζουν τα πράγματα. Ακόμα και η «αθωότητα» είναι επικίνδυνη όταν είναι απλώς ηλιθιότητα.
Ο παιδικός μας ήρωας, ο Ζορρό, ο Μασκοφόρος Εκδικητής δεν ανήκει στην Αριστερά ή την Δεξιά. Δεν έχει πολιτική ιδεολογία, αλλά είναι με ένα αόριστο «δίκιο» που συμβαίνει να είναι το δικό μας. Βγαίνει πάντα νικητής, κρύβει το πρόσωπό του και είναι δυνατός, παρότι είναι υπέρ του αδυνάτου!

Σήμερα ξέρουμε πως ο «πατριώτης» και ο «αγωνιστής» μπορεί τελικά ανήκουν και στην Αριστερά και την Δεξιά. Σε κάθε περίπτωση αποφασίζουν αυτοί τι είναι καλό και τι είναι κακό, το είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο, πως θα κινηθεί και που θα πάει η ιστορία.

Ευτυχώς όλα αυτά είναι στη φαντασία μου. Ποτέ δεν θα βρεθεί στην Ελλάδα ένας βλάκας στην εξουσία. Ούτε θα βρεθεί έλληνας να προσφέρει νησί ως αμερικάνικη βάση. Το σενάριο για μια αριστερή κυβέρνηση που συνεργάζεται με την εθνικιστική δεξιά είναι επιστημονική φαντασία. Ποτέ δεν έχουν υπάρξει στην εξουσία στην ανθρώπινη ιστορία βλάκες και παρανοϊκοί στην εξουσία.

ΥΓ. 1. Ακόμα κι αυτές οι σκηνές με παπάδες να περιφέρουν λείψανα αγίων για να θεραπεύσουν τον κόσμο, όπως τον Μεσαίωνα, είναι σκηνές από ταινία.Αν κάνετε και σεις σκέψεις σαν αυτές εδώ είναι ένα σημάδι ότι δεν είστε καλά, όπως εγώ. Η πρώτη εκδήλωση αυτής της αρρώστειας είναι να βλέπετε πράγματα που δεν υπάρχουν. Ή να μη πιστεύετε αυτό που βλέπετε.

Υ.Γ. 2, Βλέπω το βίντεο με την Πρόεδρο της Βουλής, που συχνά αναφέρεται στον εαυτό της ως …τρίτο πρόσωπο ή γελά μόνη της. Μάλλον μιλάει ….αρχαία ελληνικά όταν λέει στους δημοσιογράφους «Μη μου φράσσετε το δρόμο». Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Καθώς ανεβαίνει τη σκάλα, δεν την εμποδίζει κανείς. Γυρίζει και λέει αυτή την φράση που μπορεί να έχει και ιστορική ή συμβολική σημασία. «Μην μου φράσσετε το δρόμο!».
Πρόεδρε,που οδηγεί αυτός ο δρόμος;