Του Νίκου Λακόπουλου
Απο το ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ.GR
«Αχ Δία, θα φανεί ποτέ και κανένα χελιδόνι;
Θα με ξεκάνει ετούτος που με γυροβολνάει
μες τα χαράματα. Ρε Ευρυπίδη,
πριν σπάσει η σπλήνα μου,
μπορώ να μάθω πού με πας;»
(Αριστοφάνη – Θεσμοφοριάζουσες).
«Μην προσκυνάτε, ρε!» είπε ο Μιχελογιαννάκης προφανώς απέναντι στους Τούρκους. «Οι σύντροφοί μας δεν δείλιασαν μπροστά στα αποσπάσματα» συμπλήρωσε ο Στρατούλης. «1-1-4″ βροντοφώναξε η Ζωή. Αυτό είναι δημοκρατία. Μπορεί ο καθένας να ζει στον κόσμο του.
Αλλά δεν έχουν όλοι καταλάβει τι συμβαίνει. Ζούνε το ωραίο παραμύθι πως μια μικρή χώρα και μια αριστερή κυβέρνηση δίνουνε αγώνα εναντίον των «τοκογλύφων-εκβιαστών» και αντιστέκονται στο διεθνές κεφάλαιο έστω συνεργαζόμενοι -κατ΄ανάγκην- με ακροδεξιούς και ζητώντας την ψήφο των φασιστών.
Στο τέλος του δρόμου- με θυσίες- και ηρωϊσμό περιμένει την χώρα η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία, το τέλος της λιτότητας, το διώξιμο των Ξένων Κατακτητών. Ή έστω ένας ηρωϊκός θάνατος. Όπως στο Κούγκι, όπως το 1940 με το “Οχι» του λαού που είπε ο Μεταξάς. Αυτό καθαγιάζει τη συνεργασία με την ακροδεξιά.
Το βλέμμα που γυαλίζει
Φυσικά σ΄αυτόν τον αγώνα, όσοι δεν συμμερίζονται το παραμύθι είναι προδότες, Νενέκοι, δωσίλογοι, Γερμανοτσολιάδες, ανάλογα με το σε ποιά εποχή εξελίσσεται το έργο.
Για τον Τράγκα, που μαζί με άλλους ηρωϊκούς αγωνιστές, όπως ο Καμμένος, ο Μιχελογιαννάκης, ο Νικολόπουλος- και ο Μιχαλολιάκος φυσικά- τα SS βρίσκονται στην Αθήνα που αμύνεται.
Η εθνική ενότητα- με ηγέτες από την πλευρά του λαϊκού στρατού- Λαφαζάνη, Στρατούλη, Κωνσταντοπούλου και Ραχήλ Μακρή- είναι μια ακόμα λαμπρή σελίδα για το έθνος που ζει ιστορικές στιγμές.
Πάνω από το ’21, γιατί αυτή τη φορά ο Βελουχιώτης και ο Μεταξάς είναι ενωμένοι. Μαζί με τον Μεγαλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια κι όλους τους ήρωες του θρυλικού μας έθνους, που ποτέ δεν πεθαίνει.
«Όχι, ρε, δε προσκυνάμε!» όπως είπε ο ηρωϊκός έλληνας και αριστερός- και χριστιανός- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχελογιαννάκης. (Η συνέχεια επί της οθόνης).
Βλέπω το Στρατούλη να λέει «το ΔΝΤ θα καταστραφεί» και το βλέμμα του γυαλίζει. Βλέπω τον Βαρουφάκη- ένα τρελό δόκτορα- να λέει τα πιο απίστευτα κάθε φορά πράγματα και το μάτι του γυαλίζει, από μια κρυφή χαρά που κάνει- όπως νομίζει- τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη.
Τελευταία βλέπω και το βλέμμα του Αλέξη να γυαλίζει. Ποια λογική υπάρχει στο θέλω μια συμφωνία, αλλά κάνω και δημοψήφισμα για να πω «Όχι» στη συμφωνία που αποδέχομαι; Kαι τι θα αλλάξει αν ο κόσμος πει «Όχι»; H κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε λογική. Αλλά δεν έχουμε τρελαθεί όλοι.
Κνίτης διδάσκει Διαφωτισμό στους Ευρωπαίους!
Ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα 36% και πενήντα «κλεμμένες» έδρες- με βάση την δική του θέση για απλή και άδολη αναλογική- επιχείρησε να κυβερνήσει, αλλά έξι μήνες δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Αν επιχειρούσε να φύγει από τους «τοκογλύφους-δανειστές» που καταπατάνε τη δημοκρατία για μια εθνική ανεξαρτησία, όπως λέει αυτό θα είχε μια λογική. Αν έκανε ότι θα πρέπει να κάνει, για να σταθεί η χώρα του και να αποκτήσει αυτοδυναμία οικονομική και άρα εθνική ανεξαρτησία, θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει και στην Ευρωζώνη!
Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Μονάχα μια φτηνή ρητορική όπου ένας …Κνίτης διδάσκει Διαφωτισμό στους Ευρωπαίους! Απίστευτο. Διακρίνω μια μεγαλομανία στην πρόθεσή του να …σώσει όλους τους λαούς της Ευρώπης. Με τρομάζει ο λαϊκισμός – απροσδιορίστου ιδεολογίας- λίγο κομμουνιστική, λίγο σοσιαλδημοκρατική, λίγο χριστιανική και εθνικιστική, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα – όπως είπε στην Μόσχα- και το κόμμα μου.
Ο Τσίπρας στηρίζεται στον Καμμένο γιατί δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά. Ο Καμμένος στηρίζει την κυβέρνηση γιατί δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αριστερή, είναι εθνικιστική . Ο Τσίπρας είναι ένας αριστερός εθνικιστής; Θέλει να γίνει ένας Τσάβες; Δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι ένα συνοθύλευμα κομματιών της παλιάς Αριστεράς κι αυτό με θλίβει» είπε μόλις προχθές ο φιλέλληνας ηγέτης της εξέγερσης του Μάη του ’68 -στα «Νέα» ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
Το εθνικο-χριστιανικό-μέτωπο διεκδικεί την Κυριακή την ψήφο των φασιστών για να πάρει το «Όχι» προβάδισμα. Και μη πείτε ότι δεν πειράζει αυτό, όταν δείτε την σημαία αυτή να την πάρουν στα χέρια τους οι φασίστες ή η …..Ντούτσε της Βουλής, που θάπρεπε με βάση το άρθρο 120 να έχει συλληφθεί ήδη για καταπάτηση του Συντάγματος, του Κανονισμού της Βουλής, εξύβριση πολιτών, κατάχρηση εξουσίας και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.
Αριστερά με τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή
Η δημοκρατία δεν είναι η κυριαρχία της πλειοψηφίας -κι εν προκειμένω μιας λειψής -με πενήντα κλεμμένες έδρες και μια ανίερη συμμαχία- «πλειοψηφίας» που ζητά την ψήφο των φασιστών την Κυριακή για να υπάρξει. Όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσαν εντολή να στηρίζεται μια κυβέρνηση «αριστερή» ή έστω αριστερή στην ακροδεξιά του Καμμένου που ήδη την εκβιάζει.
Βέβαια η δήλωση Καμμένου είναι αστεία. Ο δημοκρατικός ελληνικός στρατός εγγυάται την ασφάλεια της χώρας- και όχι την εσωτερική σταθερότητα, όπως ίσως θα ήθελε, χωρίς να χρειάζεται τη δική του εντολή. Ο ίδιος βρέθηκε εκεί -χωρίς να εκφράζει το λαό, ούτε το στρατό – χάρη στην ανοησία ή απειρία- για να μη πω τίποτα χειρότερο – του Αλέξη Τσίπρα. Το μόνο που έχει να φροντίσει ο …Στρατηγός – Καπετάν Καμμένος είναι να μη βρεθεί -ύστερα από εθνική τραγωδία – κατηγορούμενος για εθνοκαπηλεία ή για κάποια εθνική τραγωδία.
Ο Αλέξης Τσίπρας, συνεχίζοντας μια παράδοση λαθών φαίνεται πως δεν έχει αντιληφθεί ότι βάζει την Ακροδεξιά στο πολιτικό παιχνίδι. Δεν γνωρίζει ή δεν έμαθε πως ένα μνημόνιο και η διάσπαση κομμουνιστών- σοσιαλιστών- έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Ούτε πως στη σύντομη άνοιξη της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, την δεκαετία του ’20, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου που στηριζόταν στο στρατό βρέθηκε σιδηροδέσμιος από πρωθυπουργός στην εξορία. Τότε που κυριαρχούσε η λογική «Τι Παπαναστασίου, τι βασιλιάς- Εμείς θέλουμε σοβιετική δημοκρατία», που γέννησε αβίαστα το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για ένα αντιμνημονιακό μέτωπο, όπου βρίσκεται ανοιχτά πια δίπλα όχι μόνο στον Καμμένο, αλλά και την «Χρυσή Αυγή»- τους ψήφους της οποίας ζητάει την Κυριακή- αντί για ένα δημοκρατικό μέτωπο μπορεί να σημαίνει την διάσπαση του αλλοπρόσαλλου κόμματος ή και το τέλος του. Προς το παρόν, όπως παραδέχτηκε με ειλικρίνεια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, προκειμένου να μη διασπάσει το κόμμα του προτίμησε να διχάσει τον λαό.
Η αντίληψη πως το Κόμμα είναι ο βασικός φορέας εξουσίας ή πως ο τύπος πρέπει να ελέγχεται και να λογοδοτεί στην Πρόεδρο της Βουλής είναι αυτή «λαοκρατικών καθεστώτων» τύπου Βόρειας Κορέας ή του Τσάβες. Το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν έχει προβλέψει τέτοιες αυθαιρεσίες, όπου -με το «μπόνους»- μια μικρή μειοψηφία που ελέγχει το 70% ενός κόμματος του 36% μπορεί να παίρνει αποφάσεις στο όνομα όλου του λαού- αν και δεν εκπροσωπεί παρά μόνο το 15-20%.
Η παράλληλη πρωθυπουργία της Ζωής
Η δημοκρατία είναι πάνω από όλα ο σεβασμός της μειοψηφίας. Ο σεβασμός όλων των μειοψηφιών. Ο σεβασμός του ατόμου. Και δεν νοείται δημοκρατία χωρίς ελευθερία. Όλες οι δικτατορίες έχουν λίγο ή πολύ – όπως η δικτατορία του Φιντέλ Κάστρο – μια λαϊκή υποστήριξη. Γι΄αυτό δεν κρίνεται η δημοκρατία από την λαϊκή υποστήριξη. Κρίνεται από το σεβασμό στα δικαιώματα του πολίτη. Ε ί ν α ι τα δικαιώματα του πολίτη.
Όπως αυτό το δικαίωμα του γεροντάκου – που άλλωστε δούλεψε – να πάει να πάρει τη σύνταξή του. Όπως το δικαίωμα του δημοσιογράφου να εργάζεται πρώτα-πρώτα και να έχει και άποψη διαφορετική από αυτή της Προέδρου της Βουλής. Όπως το δικαίωμα κάθε πολίτη να μη θυμάται που ήταν όταν έπεσε το «μαύρο».
Υποθέτω ότι γίνεται αντιληπτό από πια πλευρά γίνεται αυτή η κριτική. Όσοι ετοιμάζουν κρεμάλες για τους άλλους, ας κρατήσουν και λίγο σκοινί – με τη δική τους λογική – για τον εαυτό τους. Γιατί αν πρέπει να τιμωρηθούν όσοι έβλαψαν τον λαό, θα πρέπει να τιμωρηθούν όλοι όσοι βλάπτουν τον λαό.
Η Πρόεδρος της Βουλής- ως επικεφαλής μιας παράλληλης κυβέρνησης, που ασκεί δική της εξωτερική και εσωτερική πολιτική- χρησιμοποιεί το κανάλι της Βουλής -και το ταμείο του- για την προσωπική της προβολή. Θα πρέπει να ελεγχθεί αμέσως από μια εξεταστική επιτροπή, όπως αυτές που της αρέσουν και είναι ένας ακόμα τραγέλαφος του συστήματος. Αλλά ποιος θα συγκροτήσει αυτή την επιτροπή; Και πως θα πάρει «δίκαιες αποφάσεις» όταν αυτές βγαίνουν με κομματικές πλειοψηφίες;
Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και μια κυβέρνηση που δεν είναι πλατειάς αποδοχής μπορεί να είναι απολύτως νόμιμη, ακόμα κι αν κινείται πέρα από τα όρια της λαϊκής εντολής που έλαβε. Κι έτσι αν και το 70- 80% των Ελλήνων είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να βρεθούμε εκτός ευρώ με ένα δημοψήφισμα που υποκλέπτει την λαϊκή ψήφο.
Και τώρα τι κάνουμε;
Το ερώτημα είναι «ναι» ή «όχι» σε μια πρόταση που δεν υπάρχει. Πολλοί θα ψηφίσουν «Όχι στους Εκβιαστές και τους Δυνάστες». Κι άλλοι όχι στους Γερμανούς, τους Τούρκους ακόμα και τους Πέρσες!
Στη πράξη αν πούμε «ναι» λέμε ναι σε νέα μέτρα, συμφωνία και λιτότητα! Δυστυχώς η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια ενός λαού δεν είναι θέμα ψηφοφορίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι, πρώτα- πρώτα, θέμα οικονομικής ανεξαρτησίας. Δεν κατακτάται ούτε με δηλώσεις, αλλά -φευ!- ούτε και με διαδηλώσεις, όπου θα παίξουμε -για χιλιοστή φορά τις κασέτες της ΓΣΕΕ και το «Πάγωσε η τσιμινιέρα».
Ας δούμε που είναι το «αυγό του φιδιού». Ο αγώνας αυτός που άρχισε σαν ένας αγώνας ενάντια στα μνημόνια, είναι πλέον αγώνας, όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά και την δημοκρατία! Δε φτάνει η πλειοψηφία εδρών για τη λαϊκή νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης. Πρέπει να σέβεται τους θεσμούς, την αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, την αντιπολίτευση.
Τον μέσο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενδιαφέρει μια κυβέρνηση αριστερών ή ψευτοαριστερών ή πολύ αριστερών. Ούτε καν μια κυβέρνηση εργατών- αγροτών! Θέλει μια κυβέρνηση ικανών. Δεν τον νοιάζει να είναι κυβέρνηση αριστερών, σε μια εποχή που η Αριστερά είναι καρικατούρα, που πέθανε και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.
Η κυβέρνηση δεν θα κριθεί από την ιδεολογία της. Θα κριθεί από το έργο της. Η ουσία των ημερών είναι πως η κυβέρνηση απέτυχε. Αν ψηφίσουμε «Όχι» δεν θα μετατραπεί η αποτυχία της σε νίκη. Αν πούμε «Ναι» πάλι θα βρεθούμε σε πολιτικό αδιέξοδο -μια παρατεταμένη πολιτική κρίση.
Η μόνη λύση είναι να γίνει αύριο μια κυβέρνηση -κυριολεκτικά- εθνικής σωτηρίας, έστω από δημάρχους, συνδικάτα, τεχνοκράτες κλπ- χωρίς να πάμε άμεσα στις εκλογές. Γιατί κανένα κόμμα δεν μπορεί να σώσει -αλλά μόνο να καταστρέψει- την Ελλάδα.
Αυτές τις μέρες ζούμε στιγμές εθνικού μεγαλείου είναι καλό να γνωρίζουμε πως το Βυζάντιο κατέρρευσε γιατί δεν μπόρεσε να λύσει το πολιτικό πρόβλημά του. Η Αθήνα μεγαλούργησε γιατί ο Σόλωνας έφτιαξε ένα νομικό-πολιτικό σύστημα που επέτρεψε την ανάπτυξη της οικονομίας! Κι αυτή η δύστυχη δημοκρατία μας, πλέον σαράντα ετών, όσο ακριβώς ο πρωθυπουργός, δεν μπορεί να δέσει ούτε τα κορδόνια της.
Κι έτσι όπως η οικονομική κρίση έφερε την πολιτική, η πολιτική κρίση θα φέρει μια νέα κρίση οικονομική, αυτή τη φορά πιο καταστροφική, που θα πυροδοτήσει νέα κρίση πολιτική. Κλάψτε για τις καταθέσεις σας, κλάψτε για την Αριστερά, κλάψτε για τη δημοκρατία. Κλάψτε και για την υπερήφανη κι αδούλωτη Ελλάδα.
http://www.anoixtoparathyro.gr/
Καθώς οι χιλιάδες πιστοί στριμώχνονταν να αγγίξουν ή να δουν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης μίλησε για εμπόριο λειψάνων. Αλλά έσπευσε να διευκρινίσει πως είναι θρήσκος και πως είναι μάλιστα ψάλτης.