Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Τσε Γκεβάρα: Η έλξη του Θανάτου


tse guevara55
Μια φανταστική συνέντευξη
Προδημοσίευση από το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου «ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΤΩΡΑ», που περιλαμβάνει φανταστικές συνεντεύξεις με τον Καρλ Μάρξ, Ιησού Χριστό, Σίγκμουντ Φρόυντ, Μέγα Αλέξανδρο κ.α. Τρεις από αυτές τις συνεντεύξεις ανέβηκαν θεατρική παράσταση το 2003 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.

TSE3
Ξεφυλλίζω το βιβλίο «Τσε. Εικόνες μιας ζωής» των Φερνάντο Ντ. Γκαρσία και Όσκαρ Όλα. Χαζεύω φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ. Ο Τσε καβαλάρης. Ο Τσε ινδιάνος με παιδική ασπίδα και αποφασιστικό βλέμμα. Ο Τσε με τα αδέλφια του. Την Σέλια , τον Ρομπέρτο, την Άννα Μαρία, τον Χουάν Μαρτίν.Η «Νεγρίτα». Η πρώτη αγάπη.
Ο Τσε με τον Ρομπέρτο πάλι ινδιάνος σηκώνει το παιδικό του τσεκούρι. Εκδρομή στην Κόρδοβα. Αποφασιστικός ερασιτέχνης πιλότος. Φοιτητής Ιατρικής σε μάθημα ανατομίας. Ίσως δεν είχε καταλάβει πως το πτώμα θα ήταν το δικό του. Ή μήπως το ήξερε πάντα;
Στο λεπροκομείο του Σαν Πάμπλο, πάνω σε μια σχεδία, δώρο των λεπρών. Με την Ίλντα. Αντάρτης στην Σάντα Κλάρα. Εδώ η Αλεϊντίτα, προσφέρει ένα σαπούνι τουαλέτας στον Τσε. Με τον Σαρτρ και την Σιμόν Ντε Μπωβουάρ. Με τον Μάο.
Μια νεαρή Κορεάτισσα δοκιμάζει τα χορευτικά ταλέντα του Κομαντάντε. Ο υπουργός κουβαλάει σάκους. Όλοι κάθονται σύμφωνα με τους τύπους εκτός από τον Τσε που κάθεται πάνω στον πάγκο. Με την κόρη του Αλεϊντίτα. Ταλαιπωρημένος με δεμένα χέρια πριν εκτελεστεί σε ένα πλυσταριό. Σκέφτομαι πως ο Τσε, που σημαίνει κάτι σαν «ρε», έχει φωτογένεια, όταν εμφανίζεται με τον μπερέ με το αστέρι. Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
TSERRK
Βρισκόμαστε κάπου στην Αργεντινή σε ένα γαλλικό μπαλκόνι σε ένα διώροφο σπίτι. Ο Τσε, φέρνει και πίνουμε «ματέ». Προσπαθώ να είμαι αδιάφορος και ανοίγω το κασετόφωνο.
Κομαντάντε Τσε, από που ήρθατε; Ποια είναι η καταγωγή σας;
Oι γονείς μου είναι ο Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και η Σέλια Ντε Λα Σέρνα. Ένας μποέμ και μια άθεη.
Από την γενιά του πατέρα σας υπάρχει ένας προπάππος σας αντιβασιλέας της Νέας Ισπανίας.
Ναι. O γιος του έκλεψε την μνηστή του στη Λουιζιάνα. Οι Γκεβάρα θα πρέπει να ’φτασαν στο Ρίο Ντε Λα Πλάτα τον 18ο αιώνα. Μετά όταν όλοι κυνηγούσαν τον χρυσό πρέπει να πήγαν για λίγο στην Καλιφόρνια. Ο παππούς μου ο Ρομπέρτο γεννήθηκε στη Βόρεια Αμερική, παρότι Αργεντινός. Παντρεύτηκε την Άννα Λιντς μια Ιρλανδή.
Ένας από τους Λιντς ήτανε μεγαλοτσιφλικάς, ξέρετε.
(Χαμόγελο). Ξέρω, αλλά ο Ρομπέρτο, ο παππούς μου ήταν γεωγράφος. Ένας πρόγονος της μητέρας μου ήτανε αντιβασιλέας στο Περού. Η μητέρα μου πρώτη, οδήγησε αυτοκίνητο και έκοψε τα μαλλιά της παρότι έβγαλε σχολείο θα ’λεγα για καλόγριες, καθολικό στο Μπουένος Άιρες.
Αριστοκράτες!
Ξεπεσμένοι, λίγο. Η μητέρα μου είχε κάποια χτήματα. Ο πατέρας καλλιεργούσε ματέ, αλλά δεν πήγαινε καλά.
Τι θυμάστε ως παιδί;
Θυμάμαι τον εαυτό μου ντυμένο ινδιάνο, την αδελφή μου την Σέλια και τα κορδοβέζικα γαϊδουράκια, που καβαλούσαν οι τουρίστες. Και άλογα. Η μαμά μας ανέβαζε πάνω στο άλογο. Ο μπαμπάς δεν ήθελε αναβολείς κι έτσι έμαθα να ιππεύω χωρίς αναβολείς. Είχα και ένα μικρό ποδηλατάκι. Πιο πολύ από όλα θυμάμαι τις ενέσεις. Είχα από μικρός άσθμα και έτσι δεν πήγα σχολείο όλα τα χρόνια. Μου ’κανε μάθημα σπίτι η μαμά.
TSENNΕίχατε μάθει να πυροβολείτε από πέντε χρονών;
Ναι, έμαθα να ιππεύω και να πυροβολώ. Αλλά περνούσα πιο πολλές ώρες σπίτι λόγω άσθματος διαβάζοντας Ιούλιο Βερν και παίζοντας σκάκι. Έπαιζα και ράγκμπι. Στο σπίτι με φώναζαν Τετέ και Ερνεστίτο, αλλά όταν πήγαινα στο γήπεδο φώναζα δυνατά: «Στη μπάντα, έρχεται ο Σέρνα».
Είναι αλήθεια ότι κάνατε μπάνιο μέσα σε παγωμένο νερό για να μην πάτε στρατό;
(Γελάει) Ναι, ήτανε το 1946. Είχε πάρει πλειοψηφία ο Περόν. Πήρα αναβολή και ένα χρόνο μετά έπρεπε να ξαναπάω. Τότε έκανα μπάνιο μέσα σε παγωμένο νερό και η κρίση άσθματος με απάλλαξε!
Πως βρεθήκατε στην Ιατρική;
Ήταν να γίνω μηχανικός, αλλά όταν αρρώστησε η γιαγιά μου, αποφάσισα να σπουδάσω Ιατρική στο Μπουένος Άιρες.
Τότε κάνατε το περίφημο ταξίδι με την μοτοσικλέτα.
Όχι, τότε. Αργότερα. Το 1951 ξεκινήσαμε από την Κόρδοβα και φτάσαμε Χιλή, Περού, Κολομβία, Βενεζουέλα. Στο δρόμο η μηχανή μας εγκατέλειψε.
Αλήθεια, πως σας προέκυψε αυτό;
Ήταν ένα πρωί του Οκτώβρη. Είχα πάει στη Κόρδοβα και πίναμε ματέ κάτω από την πέργολα στο σπίτι του Γκρανάντο. Μόλις είχε φύγει από το λεπροκομείο της Ποντερόζα και παραπονιόταν. Κι εγώ είχα χάσει την δουλειά μου, αλλά εγώ το απολάμβανα. Είχα μπουχτίσει από την Ιατρική, τις εξετάσεις, τα νοσοκομεία.
Πως ήταν το ταξίδι;
Ήταν όνειρο να ανακαλύπτεις τον Ατλαντικό και να ανοίγουν ατέλειωτοι δρόμοι προς όλα τα σημεία του κόσμου, καθώς το φεγγάρι πέφτει καταπάνω στην θάλασσα και την κάνει να βγάζει ασημένιες ανταύγειες. Η θάλασσα, ξέρεις, ήταν για μένα μια φίλη, ένας έμπιστος φίλος που σ’ ακούει χωρίς να μιλάει και σε συμβουλεύει με ένα βουητό που ο καθένας το παίρνει όπως θέλει.
TSE 99Είναι αλήθεια ότι πήρατε μαζί σας και το όπλο;
Ναι. Ένα 38άρι Smith & Wesson! Μέσα σε οχτώ μήνες γυρίσαμε πέντε χώρες. Η μηχανή ήταν εγγύηση ότι δεν θα ήμασταν αστοί τουρίστες, αλλά ταξιδιώτες. Ήταν ένα προσκύνημα. Το σύμπαν λικνιζόταν, η φωνή της θάλασσας ακούγονταν καθαρά….
Κι η μηχανή τα ’παιξε!
(Γέλιο) Είχαμε πολλές περιπέτειες. Ταξιδεύαμε με άδειες τσέπες, με την περηφάνια του φτωχού! Μια φορά ψαρέψαμε μια πέστροφα, την άλλη τρώγαμε κεράσια, μια φορά που είχαμε μόνο μια κονσέρβα και ένα κομμάτι τυρί, είδαμε ξαφνικά μια πάπια να πετά στην λίμνη. Ο Αλμπέρτο υπολόγισε καλά και σε λίγο τρώγαμε μια πάπια ψητή! Ένα βράδυ χαθήκαμε στον βάλτο κι ο δασοφύλακας μας έδωσε τομάρια να κοιμηθούμε. Την άλλη μέρα δουλέψαμε σε μια ψησταριά για δέκα πέσος. Ύστερα πήραμε τον δρόμο των εφτά λιμνών. Κάπου εκεί διαπιστώσαμε πως υπήρχε μια τρύπα στο λάστιχο. Ένας αυστριακός μοτοσικλετιστής μας φιλοξένησε και μας είπε να προσέχουμε. Στην περιοχή κυκλοφορούσε ένα… Χιλιανό λιοντάρι. Κοιμήθηκα με το περίστροφο στο μαξιλάρι. Λίγο πριν χαράξει με ξύπνησε ο θόρυβος από νύχια που έξυναν την πόρτα! Ο Αλμπέρτο είχε χάσει την φωνή του από τον φόβο του. Το ένστικτο έδιωξε την λογική. Όταν είδα δύο φωσφορίζοντα μάτια πυροβόλησα. Μια γυναίκα άρχισε να ξεφωνίζει υστερικά. Ήταν ο σκύλος της!
«Και να που νιώθω κιόλας να κυματίζουν οι βαθιές μου ρίζες γυμνές και ελεύθερες». Σας θυμίζει κάτι;
TSEDREίναι από το ημερολόγιο που κρατούσα στο ταξίδι.
Είχατε γίνει και θέμα σε μια εφημερίδα.
Ναι. Είχε γράψει: «ΔΥΟ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΛΕΠΡΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑΣΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ ΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ».
Κάπου εκεί η μοτοσικλέτα τελείωσε την αποστολή της!
Χωρίς αστεία, είναι πρόβλημα να περπατάς με τα πόδια στην έρημο! Μια ομάδα σιδηροδρομικών μας προσέλαβαν για το ματς με αντάλλαγμα φαί, στέγη και μεταφορά. Είχαμε δει το Νησί του Πάσχα και ήμασταν στο Περού. Είδαμε την Γη των Ίνκας, το Μαχού Πίχου και τραβήξαμε προς τον Βορρά. Όλο και κάποια σπλαχνική ψυχή μας λυπόταν για την κατάντια μας και τρώγαμε κάπου κάπου! Στη Λίμα παρακολουθήσαμε ταυρομαχίες.
Τι σας έμεινε από το ταξίδι;
Ένα μίσος για τους ιμπεριαλιστές! Στο Εκουαδόρ  είδα την φτώχεια. Στο Σαν Πάμπλο πήγαμε στο λεπροκομείο. Κολομβία, Βολιβία, Γουατεμάλα, οχτώ χώρες. Ορκίστηκα στον γέρο Στάλιν να δω εξοντωμένα αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα.
Τους ιμπεριαλιστές. Πιστεύατε στον Στάλιν;
O Στάλιν και ο Μάο ήταν για μας ήρωες.
Κάπου τότε παντρευτήκατε, αποχτήσατε ένα παιδί την Ιλντίτα, ώσπου ξαφνικά, το 1955,  γνωρίσατε τον Κάστρο.
Γνώρισα πρώτα τον αδελφό του τον Ραούλ στο Μεξικό στο σπίτι της Μαρίας Γκονζάλες που φιλοξενούσε εξόριστους Κουβανούς. Ο Φιντέλ είχε ήδη μεγάλη φήμη. Τη πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, ήταν Ιούλιος, αρχίσαμε να συζητάμε βράδυ κι έφτασε το πρωί!  Ένα μήνα μετά παντρεύτηκα. Όχι πριν. Περίμενα να γεννηθεί η Χιλντίτα κι είπα στον Φιντέλ ότι μπαίνω στην ομάδα του.Άρχισα αμέσως εκπαίδευση σε ένα αγρόκτημα κάπου στο Μεξικό.
Με λίγα λόγια μπήκατε στην Επανάσταση, όταν παντρευτήκατε, ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Όταν αρχίζει ο  γάμος τελειώνει η επανάσταση!
Δεν ήμουνα φτιαγμένος για γάμο. Ο γάμος ήταν καταστροφή για μένα. Όσο και να αγαπούσα την κόρη μου δεν μπορούσα να ζήσω με την Ίλντα. Είχα αποφασίσει να συνεχίσω την μποέμικη ζωή. Ήθελα να ζήσω σαν περιπλανώμενος ιππότης και να αφήσω τα αμαρτωλά μου κόκαλα  κάπου στην Αργεντινή.
Τα αμαρτωλά κόκαλα παραπέμπουν στον Χριστό…
Ναι, αλλά κάπου τότε αποφάσισα πως δεν είμαι Χριστός, ούτε φιλάνθρωπος. Θα αγωνιζόμουν με όποιο όπλο έβρισκα, αντί να αφήσω να με καρφώσουν στο σταυρό.
Υπάρχει μια φωτογραφία με τον Κάστρο σε ένα κελί.Πρέπει να ήταν το 1956, μάλλον στον Μεξικό…
TSE KKΝαι. Η μεξικάνικη αστυνομία είχε πιάσει τα μέλη του κινήματος M26 και μαζί τον Φιντέλ κι εμένα. Απελευθερώθηκα  25 Νοέμβρη  και με άλλα ογδόντα δύο άτομα με το πλοίο Γκράνμα που είχε αγοράσει ο Φιντέλ  αποβιβαστήκαμε στην Κούβα, μέσα σε καταιγίδα.
Αλλά η απόβαση κατέληξε σε ναυάγιο.
Ναι. Δεν ήταν  απόβαση, αλλά ναυάγιο. Λάθος τόπος, λάθος συνθήκες, λάθος χρόνος. Η απόβαση είχε γίνει σε ένα έλος σε μια περιοχή χωρίς κατοίκους. Η Σιέρα Μαέστρα είχε χωρικούς που δεν έπρεπε να εμπιστευόμαστε κι έτσι για να επιβιώσουμε κυνηγούσαμε και ψαρεύαμε.
Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο!
(Γέλιο) Ακριβώς!
Ώσπου κάποιος χωρικός σας είδε και σας πρόδωσε…
Ναι. Μας επιτέθηκαν μέσα στα ζαχαροκάλαμα και σκοτώθηκαν είκοσι. Εγώ τραυματίστηκα. Ήμουνα με μια ομάδα οχτώ ανταρτών με επικεφαλής τον Χουάν Αλκμέιδα Μπόσκε, τον νέγρο.
Κι έτσι η επιχείρηση απέτυχε και σκορπιστήκατε. Τότε, λένε, ανάμεσα σε ένα σακίδιο με φάρμακα και ένα με πυρομαχικά διαλέξατε να πάρετε τα πυρομαχικά.
(Γέλιο). Ήμουνα ο υπεύθυνος υγείας της ομάδας, αλλά αποφάσισα να πάρω τα πυρομαχικά. Ήμασταν εξαθλιωμένοι κι όταν μπορέσαμε να συναντήσουμε τους άλλους είχαμε μείνει μόνο είκοσι ζωντανοί. Υπέφερα, ξέρεις, από το άσθμα κι όταν ανεβήκαμε στο Τουρκίνο στα 2.000 μέτρα ήταν κόλαση καθώς έμεινα χωρίς αδρεναλίνη.
Τα καταφέρατε όμως.
Ναι. Τότε σκότωσα τον πρώτο μου εχθρό. Οργανωθήκαμε καλύτερα, εγώ ανέλαβα ως λοχαγός την Τέταρτη Φάλαγγα. Στα χωριά γιάτρευα τους ασθενείς και δίδασκα την αλφαβήτα.
Και πήρατε και το περίφημο αστέρι.
(Γελάει) Έγινα Κομαντάντε. Είμαστε πια εκατόν σαράντα αντάρτες. Έχουμε απελευθερώσει μια περιοχή με διοίκηση και λαϊκά δικαστήρια. Και βγάζουμε μια εφημερίδα, την El Cubano Libre. Είχαμε ένα μικρό πομπό. Εκεί φτιάξαμε σχολείο, οπλουργείο, ένα φούρνο, μια φάμπρικα για παπούτσια. Όλοι μαζί φτάνουμε τους τριακόσιους άντρες και δεκαεφτά γυναίκες. Απέναντι μας έχουμε δέκα χιλιάδες άντρες.
TSE989Τότε γνωρίσατε την Αλέιντα.
Η Αλέιντα ήτανε να γίνει δασκάλα, αλλά πέρασε στην παρανομία. Μια μέρα της είπα «πάω να κάνω επίθεση στο Καμπαιγουάν. Θες να ’ρθεις;” «Οπωσδήποτε!» μου είπε και ανέβηκε στο τζιπ με ένα σάλτο. Ήταν 1958. Πολιορκούσαμε την Σάντα Κλάρα, όταν γίναμε εραστές. Ένα χρόνο μετά μπήκαμε στην Αβάνα.
Τότε ήρθε να σας βρει και η Ίλντα με την κόρη σας…
Ναι. Αλλά η Αλέιντα ήταν πια ο φύλακας άγγελος μου. είδα μετά από καιρό την κόρη μου την Ιλντίτα και της αγόρασα μια κούκλα με έρανο.
Αλλά παντρευτήκατε τελικά την Αλέιντα, με κουμπάρο τον Κάστρο. Αν και Αργεντίνος, όταν τελικά έγινε η Επανάσταση, γίνατε το Νο 2 της Κούβας κι αρχίσατε μια περιοδεία σε όλο τον κόσμο. Νάσερ, Νεχρού, Μάο, Χρουτσώφ,  Σαρτρ, τους συναντήσατε όλους. Πήγατε στην Ιαπωνία, τη Κίνα, τη Σοβιετική Ένωση, αναλάβατε το Υπουργείο Βιομηχανίας και την Εθνική Τράπεζα…
(Γελάει) Όταν ο Κάστρο ρώτησε αν υπάρχει κανένας οικονομολόγος εγώ άκουσα «κανένας κομμουνιστής» και σήκωσα το χέρι!
Από επαναστάτης τραπεζίτης!
Δεν θα δεις πολλούς τραπεζίτες να μαζεύουν ζαχαροκάλαμα και να δουλεύουνε με φόρμα στο λιμάνι!
Στην Κούβα έχετε πια τρίτο παιδί, είστε το αστέρι της Επανάστασης, έχετε σπίτι, σας αγαπάνε όλοι, τι σας έκανε να φύγετε; Λέγεται πως όταν κάνατε κριτική στη Σοβιετική Ένωση ως «δευτερεύοντα ιμπεριαλισμό» οι αδελφοί Κάστρο σας πέρασαν από ένα «δικαστήριο» στο σπίτι.
(Σωπαίνει) Έφυγα για τον ίδιο λόγο που πήγα στην Κούβα. Πίστευα στον επαναστατικό διεθνισμό και αυτό έκανα. Ξαναπήρα το δρόμο με την ασπίδα στο χέρι.
TSE AJJAΩς Ραμόν Μπενίτες φτάνετε στο Κονγκό, την Τανζανία και τελικά στη Βολιβία. Η Αλέιντα προσπάθησε να σας πείσει να γυρίσετε πίσω από το Κονγκό. Γυρίσατε μετά από ένα ταξίδι στην Πράγα κι είδατε τα παιδιά σας μεταμφιεσμένος ως θείος Ραμόν…
Ναι. Γύρισα κρυφά. Είχα κόψει τα μαλλιά και είχα ξυρίσει το μούσι. Συστήθηκα σαν θείος Ραμόν στα παιδιά μου και τα φίλησα ως φίλος του πατέρα τους.
Δεν είδατε όμως τον Φιντέλ Κάστρο.
Κάνεις λάθος. Τον είδα και μιλήσαμε πολλές ώρες. Αυτός με πήγε στο αεροδρόμιο. Πήγα στην Βολιβία για να δημιουργήσουμε ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ.
Στο μεταξύ στη ζωή σας υπάρχει πλέον η Τάνια.
Και η ανάγκη να φεύγετε πάντα μακριά. Λένε πως είσασταν ένας τυχοδιώκτης, αυτοκαταστροφικός που το άσθμα θα τον οδηγούσε αργά ή γρήγορα στο θάνατο.
Και πως περνούσα μια κρίση ηλικίας. Πως ήμουνα ανώριμος, «ατζαμής», ουτοπιστής. Ένας «Δον Κιχώτης».
Εγώ θάλεγα πως ήσασταν τελικά ένας «ξένος» που επιζητούσε το θάνατο. Αλλά ένας στρατηγός είπε πως στη Βολιβία όταν σας κύκλωσαν προσπαθήσατε να φύγετε. Αν θέλατε να πεθάνετε θα μένατε.
tse emgali44Δε προσπάθησα να πεθάνω ή να μην πεθάνω. Δε σχεδίασα τίποτα. Αυτό ήταν ένα ενδεχόμενο και το ήξερα.
Δεν ήταν ένας επαναστατικός ναρκισσισμός;
(Χαμόγελο). Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι με τον Αλμπέρτο, φίλε μου, καθώς φεύγαμε είδα την θάλασσα. Από παιδί άκουγα τη φωνή της θάλασσας. Θυμάμαι μια μέρα που αποφάσισε να με αποσπάσει από τον λήθαργο που είχα χαθεί. Η αμμουδιά ήταν έρημη. Φυσούσε. Το σύμπαν χόρευε. Μια  φωνή μέσα μου, μου έδινε τον ρυθμό. Χόρευα κι εγώ. Ύστερα η φωνή της θάλασσας δυνάμωσε. Την άκουγα καθαρά.  Όταν φύγαμε με τον Αλμπέρτο,  αυτή συνέχιζε να μιλάει αδιάφορη, όπως έκανε αιώνες. Αυτό είναι όλο.


http://www.anoixtoparathyro.gr/%cf%84%cf%83%ce%b5-%ce%b3%ce%ba%ce%b5%ce%b2%ce%ac%cf%81%ce%b1-%ce%b7-%ce%ad%ce%bb%ce%be%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%84%ce%bf%cf%85/

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο: Η νέα λαϊκή πολιτική ιδεολογία




ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ
Του Νίκου Λακόπουλου
ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε στις εκλογές 3,3% και έβγαλε έξι βουλευτές. Το κόμμα είχε πολλές συνιστώσες, που το 2012 έγιναν τουλάχιστο δύο ενιαία κόμματα. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η «Λαϊκή Ενότητα» θα αποσπάσει  ένα 5-8% από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ» λένε τα στελέχη της και κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα για προδοσία. Αν προσθέσουμε όλα τα κόμματα της Αριστεράς στα λαϊκά, τα νέα και τα αντιμνημονιακά πρόκειται για μια κοσμογονική εποχή πριν από μια επανάσταση μεγάλη.
 Ούτε μια δεκαετία δεν έχει περάσει από τότε που ο τριαντάχρονος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε στο Mega. Το κόμμα εμφάνιζε στις δημοσκοπήσεις 18%. Ο πολιτικός μηχανικός – με μπλοκάκι- κρατούσε μια πινακίδα με το όνομά του κι έλεγε. ‘Μπείτε στο παιχνίδι, πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας». Κανένας δεν φανταζόταν πως αυτό το παιδί θα αναστάτωνε επτά χρόνια μετά την Ευρώπη.
Η πολιτική ασυμμετρία
 Οι δυο μεγάλοι ηγέτες που δημιούργησαν το νέο πολιτικό σύστημα είχαν πεθάνει όταν εμφανίστηκε  από το πουθενά με ένα τσουλούφι, ο Αλέξης. Η Αριστερά του Φλωράκη και του Κύρκου βρέθηκε στην ίδια κυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία, με υπόδικο τον Ανδρέα και στόχο την «κάθαρση», συνασπίστηκαν, αλλά δεν κατάφεραν να νικήσουν το ΠΑΣΟΚ που πήρε 39% έναντι 13% του αριστερού «Συνασπισμού». Το «Βρώμικο 89″ δεν έφερε το τέλος του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, το ΚΚΕ χωρίστηκε στα τρία όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ βρέθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό από την Κα Γκε Μπε κι ο Μπόρις Γιέλτσιν διέλυσε Κόμμα και Σοβιετική Ένωση.
Η μια φράξια του ΚΚΕ με το παλιό «ΚΚΕ εσωτερικού» που διασπάστηκε από το ορθόδοξο ΚΚΕ το 1968, με τροτσκιστές, οικολόγους, ανένταχτους αριστερούς και λίγο φεμινισμό της δεκαετίας ΄70, είναι το νέο «πρότζεκτ» της «Μεγάλης Αριστεράς». Αν και οι περισσότερες «συνιστώσες» έχουν ένα Κ στο όνομά τους, κανείς δεν μιλάει για κομμουνισμό.
Ο «Τσίπρεμαν» είναι ο πολιτικός με το new look που όλοι ψάχνουνε, ίσως γιατί δεν ήταν -ακόμα- καν πολιτικός. Η πολιτική ζωή ζει την απεγνωσμένη λατρεία του «νέου». Η μετατόπιση των ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ στον «ΣΥΡΙΖΑ»- οφειλόταν στον Αλέξη μόνο κατά 40%, αλλά ο νεαρός είχε περισσότερη δημοτικότητα- πρώτος με 56%- από όση έχει σήμερα. Το κόμμα του έπεσε τελικά στο 5% και εκλέχτηκε ο  Γιώργος Παπανδρέου με 44%, αλλά άρχισε να βρέχει κόμματα, σε μια εποχή που αν ψήφιζες ένα κόμμα έπαιρνες κι ένα δεύτερο ως δώρο.
Μέσα στο πολιτικό κενό, καθώς μια νέα γενιά μπαίνει στο προσκήνιο, η πολιτική ασυμμετρία είναι πως ενώ το 36% ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα πολιτικά όργανα είχαν καταλάβει οι «συνιστώσες». Οι μικρές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν ξαφνικά με αρκετούς βουλευτές, χάρη στο σύστημα με το μπόνους των πενήντα εδρών, αλλά ούτε ο κόσμος μετατοπίστηκε προς τα αριστερά, ούτε οι έδρες καταχτήθηκαν στον λαϊκό αγώνα. Με βάση την θεωρία της απλής και άδολης αναλογικής- που πρέσβευε το κόμμα- ήταν κλεμμένες.
Η ιδεολογική κρίση
Η «Δημοκρατική Αριστερά» αν και ξεπέρασε το 6% εξατμίστηκε. Η διάσπαση της παλιάς ΚΝΕ όταν ο  Γιώργος Γράψας στο Άλσος Βέικου αρνήθηκε να δώσει την σφραγίδα στο κόμμα θα μας οδηγήσει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την τρίτη τάση της ορθόδοξης αριστεράς που ανακάλυπτε τον Μάη του ’68 κάπως καθυστερημένα. Το πρόβλημα με τους φοιτητές- στους οποίους στηρίζεται το «νέο αριστερό ρεύμα» είναι πως όταν πάρουν το πτυχίο τους ξεχνούνε γιατί ακριβώς είχαν αρχίσει τον αγώνα.
Το πρόβλημα με την Αριστερά είναι πως αντί να αρχίσει να συζητά τι πήγε στραβά με τόσα λάθη προσπάθησε να βγει από την κρίση της με τον αριστερό μεγαλοιδεατισμό που ζούμε και υπόσχεται την αλλαγή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη. Σήμερα γνωρίζουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνοθύλευμα ετερόκλητων και ατελών ιδεολογιών μερικές από τις οποίες μυρίζουν από την  μούχλα του χρόνου. Ο Αλέξης πάει να συναντήσει τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ», που δεν είναι άλλος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ με πολύ «καλά παιδιά» παρότι… δεξιά, σαν τον Πάνο Καμμένο. Κανείς δεν αναρωτιέται πως με τόσο μεγάλη αριστερά η Ελλάδα δεν έχει ούτε ένα σύγχρονο κομμουνιστικό, ούτε ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Το ΠΑΣΟΚ όταν θριάμβευσε με 48% το 1981 άντλησε το 17% των ψήφων από την Δεξιά και το 7% κατευθείαν από την Ακροδεξιά. Το κόμμα που εκπροσωπεί ως …νέα η Φώφη Γεννηματά δεν είναι παρά ένας λαογραφικός σύλλογος Φίλων του ΠΑΣΟΚ, που δεν έχει κανένα μέλλον ως κόμμα. Η εκλογική του βάση απέρχεται σιγά -σιγά από τον μάταιο τούτο κόσμο κι ο τελευταίος «ηγέτης» του αφού αντικατέστησε τον Άρη Βελουχιώτη με τον Νικόλαο Πλαστήρα στο κομματικό εικονοστάσιο, παρέδωσε στην Φώφη Γεννηματά, ως εκπρόσωπο της «νεολαίας».
Οι «νεολαίοι» που πλησιάζουν τα εξήντα δεν υπάρχουν μόνο στα ερείπια του ιστορικού κόμματος. Η πολιτική τρικυμία μετά την «Χρυσή Αυγή», τους “Ανεξάρτητους Έλληνες» και του απροσδιορίστου χρώματος «Ποταμιού» έφερε στη ζωή την «Λαϊκή Ενότητα», το πιο νέο και φρέσκο κόμμα με τον εξηντάρη Λαφαζάνη στην πρώτη γραμμή, τον αδάμαστο Στρατούλη, την συγκλονιστική για την ερμηνεία της -σε τόσα κόμματα-  Ραχήλ Μακρή και τον πρωτοπόρο παππού …Ρωμανιά.
Το μέλλον είναι πίσω
Θάλεγε κανείς πως η «Λαϊκή Ενότητα», όπως και το «Ποτάμι» και οι ΑΝΕΛ βγαίνουν από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Αγάπη για τον λαό και την πατρίδα. Νοσταλγία για το ειδυλλιακό παρελθόν. Νέες ιδέες όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών. “Απόψε θα γίνει το νέο Κιλελέρ»! Το «νέο» κόμμα είναι η διασταύρωση της μπρεζνιεφικής αριστεράς- εν πλήρη συγχύσει- με το κίνημα της Δραχμής και το εθνικολαϊκό συρφετό του «Όχι». Αλλά ακόμα κι αν μπορεί να υπάρξει ένα κόμμα χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα τα πολυστιγματικά κόμματα,τα εμπριμέ, δεν έχουν μέλλον. Ούτε ο ιδεολογικός χυλός, ούτε οι πολιτικές σούπες, τα κόμματα μιας χρήσης με τραπεζομάντηλα ως σημαίες, ούτε τα κόμματα ευκαιρίας μπορούν να πάνε μακρυά. 
Το «Όχι» στο δημοψήφισμα δεν ήταν πολιτική έκφραση. Ήταν μια εφ” όλης της ζωής διαμαρτυρία για τα «χαμένα όνειρα», όσα δεν ζήσαμε, την κλεμμένη μας ζωή. Το μνημόνιο δεν είναι αριστερό ή δεξιό. Είναι ένα δάνειο, μια οικονομική συμφωνία με πολιτικές διαστάσεις. Δεν είναι ούτε εθνική, ούτε λαϊκή στρατηγική ο αντιμνημονιακός αγώνας. Τα αντιμνημονιακά κόμματα δεν έχουν μέλλον ακόμα κι αν παπαγαλίζουν ένα παρελθοντικό, παρωχημένο και απλοϊκό «αντικαπιταλιστικό λόγο» μαζί με χωρία από την Παλαιά Διαθήκη, περί δικαίου και τιμωρίας, περί νίκης του εκλεκτού λαού και περί των Φιλισταίων και των Μακκαβαίων.
Τα νέα κόμματα είναι οπισθοδρομικές πολιτικές κομπανίες με στοιχεία μελλοδραματικά στο φόντο μιας Ελλάδας που υποτίθεται ότι κατέστρεψε η Ευρώπη. H δραχμή εμφανίζεται με θρησκευτική λατρεία ως πολιτικό φετίχ.»Με δραχμή δεν σας μεγάλωσε η μαμά σας;» θα πει ο ιδεολογικός εγκέφαλος της «Λαϊκής Ενότητας» Λαπαβίτσας. Να μην επιτρέψουμε να γίνονται νωρίτερα οι δίκες, ούτε να ανοίξουν τα επαγγέλματα. Όλοι μαζί, πίσω! Πίσω στην «πατρίδα», τη δραχμή και τη μαμά μας.
Το πρόβλημα με την Ελλάδα που αναζητά μύθους για να βρει την ταυτότητά της είναι πως δεν γνωρίζει ούτε από που έρχεται, ούτε ποιά είναι, ούτε που πάει. Κατά βάθος  το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή,  όπως το ευρωλιγούρικο και επαρχιώτικο Ποτάμι θα συμβιβάζονταν  με μια γωνίτσα στην Ευρώπη. “Γιατί να μη γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης;» όπως είπε κι ο Σταύρος ποζάροντας με τις γαλότσες του μπροστά από αγελάδες. Τα «νέα» κόμματα αντί να σχεδιάσουν το μέλλον θέλουν να διορθώσουν το παρελθόν. Τα «νέα” κόμματα που είναι ήδη ληγμένα.
Το νέο όραμα που προβάλλει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι άλλο από την επιστροφή- ως αποκατάσταση- στο παρελθόν που η τότε Αριστερά είχε απορρίψει. Το Σύνταγμα που όλοι επικαλούνται ως πρωτοποριακό ενώ έχει …παλιώσει αυτό που είχε η τότε Αριστερά καταψηφίσει. Τα οράματα του Μπαλτά είναι ιδέες πρωτοποριακές πριν από πενήντα χρόνια. Η Ελλάδα που νοσταλγούν οι «συνεπείς αντιμνημονιακοί» δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Αλλά -φευ- η Άνοιξη  αργεί πολύ γιατί- μέσα τόσο πολύ αριστερό και δεξιό σκοταδισμό- ακόμα και στα όνειρά τους, τα νέα ελληνικά κόμματα, είναι στερημένα.

http://www.anoixtoparathyro.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%cf%88%ce%b7%cf%86%ce%af%cf%83%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%b5%ce%bd%ce%b4%ce%ad%cf%87/

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Κόμμα και Κράτος: Πόσο Κεντρική και πόσο Επιτροπή;

ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ.GR

ΧΑΙΚΑΛΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Του Νίκου Λακόπουλου
ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «Όποιον πιο πάνω απ” την πατρίδα του βάζει τον φίλο, εγώ τον λέω τιποτένιο».
Κρέων (Αντιγόνη Σοφοκλέους)
Το έργο άρχισε ως ένα ελπιδόφορο μιούζικαλ, έγινε τραγωδία κι εφιάλτης, μελό και τώρα εξελίσσεται ως φαρσοκωμωδία. Αλλά πλησιάζει σιγά-σιγά την γελοιότητα. Ίσως επειδή η εξουσία, πάντα περιέχει μέσα στην βλοσυρότητα ένα στοιχείο τραγικού αλλά και γελοίου.
Τα καμώματα της Ντούτσε της Βουλής, που έχει καταπατήσει κάθε αισθητική, γλωσσική και νομική έννοια. Παρεμβαίνει διαρκώς για να πει κάτι- για το οποίο γελάει συνήθως μόνη της. Ή μιλάει για τον εαυτό της λες και είναι κάποιο τρίτο πρόσωπο.  Ο γιατρός της οικονομίας –συνάδελφος του Κέυνς έχει δηλώσει!-, ένας παρανοϊκά ευφάνταστος οικονομικός σεναριογράφος. Όταν ο κόσμος καιγόταν αυτός βρήκε την ώρα να αλλάξει το βιογραφικό Του στο τουίτερ!
Ο κενός και υπερφίαλος ναρκισσισμός του διέσυρε τη  χώρα μας –με τα “Ουάου”, τις ηχογραφήσεις και τα μαθήματά του για το τέλος στο ευρώ. Την άποψη πως αν κάνουμε πως φεύγουμε θα τρέξουν να μας δανείσουν οι τρομοκράτες, εκβιαστές και τοκογλύφοι. Που μιλούσε διαρκώς για δημοκρατία  αγνοώντας ότι όποιοι κι αν ήταν οι ομόλογοι του- ότι κι αν πίστευαν- εκπροσωπούσαν λαούς που δεν ήθελαν πάντα να δώσουν χρήματα για την Ελλάδα. Ο δοκησίσοφος, που άλλα λέει το πρωί κι άλλα το βράδυ, ανάλογα με το τι ταιριάζει στο ντύσιμό του.
Οι απίστευτοι τύποι –«αριστεροί» καφενόβιοι ή ανοιχτά εκπρόσωποι της Αριστερής Μπουρζουαζίας – με καταθέσεις στο εξωτερικό – και μερικοί σε λίρες!- που ετοίμαζαν την «Επανάσταση του Νομισματοκοπείου». Που δεν ξέρουν, όπως και ο Ντούτσε της Βουλής, ότι μπορεί να στηθούν και γι’ αυτούς εξεταστικές επιτροπές.  Ο νέος παρακρατικός, ο «Αριστερίζων Ανθρωπάκος» που με χυδαιότητα, αγένεια και βία αναδεικνύει σε μόδα το να είσαι αγράμματος, στυλ το να διδάσκεις ενώ δεν ξέρεις και πολιτική να διεκδικείς το δίκιο του ασήμαντου.
Ο κομισάριος, παρείσακτος της Ιστορίας που δεν τον ενοχλούν οι ουρές – αύριο ουρές πείνας. «Ας ταλαιπωρηθούν λίγο τα γεροντάκια για το καλό της χώρας». «Πόσα μακαρόνια τρώει μια οικογένεια» «Σε πειράζει αν χάσεις τα τρακόσια ευρώ που παίρνεις». «Έχουμε βέτο» . «Δεν μπορούν να μας διώξουν». Ο κρυμμένος στο σκοτάδι «καθοδηγητής» που φτιάχνει καταλόγους δημοσιογράφων κι ετοιμάζει πογκρόμ εναντίον όχι αυτών που προκάλεσαν τις ουρές, αλλά όσων τις δείχνουν. Ο εξευτελισμός στη Βουλή της διοίκησης της ΕΡΤ – με ένα τρόπο που ταιριάζει σε δικτατορίες. Τα χτυπήματα στο τραπέζι –«Κάτι έχει αλλάξει εδώ πέρα».
Όπως οι μπάτσοι της δεκαετίας ’50. Ανατολικού ή δυτικού τύπου, οι «μπάτσοι” είναι ίδιοι: δεν εκπροπωπούν τον νόμο, αλλά την ηθική (τους). Είναι δικαστές κι εισαγγελείς και παρεμπιπτόντως εκτελούν τις αποφάσεις που πήραν μόνοι τους). Υπάρχουν ενδείξεις πως οι «αριστεροί»-τέτοιου είδους εξουσιαστές- είναι χειρότεροι από όλους.
Οι επιτροπές μέσα στις επιτροπές της κυβέρνησης. Το κομματικό επιτελείο. Πού τους βρήκε, από πού ήρθαν- ποιος τους ξέρει; Που σχεδίαζαν μαζί ή χωρίς τον πρωθυπουργό. Η ύβρις προς τον δημοκρατικό λαό, η υπουργοποίηση του Καμμένου – και τώρα του Χαϊκάλη. Ευτυχώς όχι του Νικολόπουλου. Αλλά ποιος μας λέει ότι είναι σεβασμός στη λαϊκή εντολή να περνάς από το παράθυρο υπουργούς που δεν εκπροσωπούν παρά μόνο το 5% των ψηφοφόρων – και που ουσιαστικά προβάλλουν ως ρυθμιστές του πολιτεύματος, εγγυητές της δημοκρατίας και ουσιαστικά εκβιάζουν; Αυτό είναι το πνεύμα του Συντάγματος ή πολιτικός κυνισμός, επικίνδυνη αριθμητική που φέρνει την Ακροδεξιά και τον Λαϊκισμό στην εξουσία;
Η νέα λειτουργία της ΕΡΤ -όπου ο δημοσιογράφος ρωτά την Πρόεδρο της Βουλής- πώς«έχει τόσο σθένος και τα βγάζει πέρα»! Η σκανδαλώδης λειτουργία τoυ τηλεοπτικού καναλιού της Βουλής, ωςπροσωπικό φέουδο της Αυτής Μεγαλειότητος που ενσαρκώνει Λαό, Ιστορία, Βουλή και Δημοκρατία –με βρυχηθμούς αντί για πολιτικό λόγο. Οι λοιδωρίες σε βάρος δημοσιογράφων πολιτών, αστυνομικών, υπαλλήλων βουλκανιζατέρ με ένα θρασύ, χυδαίο, αγενές κι «αριστερό» ύφος. Και οι «αισθητικές επιλογές» Της.
Ντυθείτε Λαχανόκηπος! Είναι αριστερό, επαναστατικό, μονδέρνο!
Ο φασισμός της ελληνικής κοινωνία δεν αφορά μόνον τη “Χρυσή Αυγή».  Τόσο η πολιτική, όσο και η δημοκρατία, ο κομμουνισμός είναι θέμα αισθητικής. Όχι ηθικολογίας με διάθεση εκδίκησης. Η εκμετάλλευση νεκρών. Ο διεθνής «σωτήρας των λαών» που περπατάει με τις κάλτσες στην ελληνική βουλή -αφού σε ιθαγενείς ήρθε, να τους σώσει- δεν βοηθά την ανεξαρτησία σου. Τονίζει, όπως και η Τρόικα, πως είμαστε νεο-αποικία.
Και η  νέα κυβέρνηση κομματικών στελεχών με μικρές εξαιρέσεις, να σπάει η κομματίλα. Η Κεντρική Επιτροπή, πάνω από το κοινοβούλιο, τον λαό και το ίδιο το κόμμα. Ο Λαφαζάνης με τη μάσκα στη φωτιά – όπως με το μυστρί κάποιοι άλλου σωτήρες. Αυτά που δεν μάθαμε ακόμα ή δεν θα μάθουμε ποτέ.
Με αυτή την εμμονή για κυβέρνηση κομματικών στελεχών – συν τον Χαϊκάλη!, ό,τι ζήσαμε με τη συμφωνία -που επωαζόταν πέντε μήνες για να υπογραφεί μια χειρότερη- θα συμβεί σε όλους τους τομείς. Τουλάχιστο, όπου μπορεί να παρέμβει μια κυβέρνηση με μοντέλο το σοβιετικό μοντέλο και λατινοαμερικάνικες δικτατορίες ή ημιδικτατορίες που δεν γνώρισαν τη δημοκρατία. Όπου οι αντιφρονούντες είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» – όπως μας λέει το αντίστοιχο γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα του ήρωα Τσάβες.
Το Κούγκι, η τρομοκρατία -έχουμε καύσιμα για έξι μήνες!- οι σκυλοτροφές, η προσπάθεια ενοχοποίησης ενός πληθυσμού που αντιμετωπίζουν σαν μικρό παιδί – ένοχο για τις απόψεις του. Το μίσος, η μισαλλοδοξία, η αναγγελία της τιμωρίας για τους Άλλους. Λες και ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτή η κοινωνία είναι ο Σκουρλέτης, ο Κατρούγκαλος, ο Χαϊκάλης κι ο απίθανος Φλαμπουράρης -ως μόνιμος γκεστ σταρ- σαν φιγούρα του ελληνικού σινεμά, όπου τελικά ο Μαυρογιαλούρος είναι αριστερός.
Καθόλου χαρά. Καθόλου ελπίδα, μόνο εφιάλτης. Το 55% των Ελλήνων δήλωσαν ευθέως -μετά τα γεγονότα- πως είναι Φοβισμένοι. Θέλεις να γίνεις ήρωας ή όχι; Είσαι εθνικώς υπερήφανος ή προδότης; Είσαι υπέρ της Λιτότητας! Kάθε εφιαλτική εξουσία κυριαρχεί μέσα από διλήμματα. Αλλά πέρα από το ναι και το όχι, υπάρχει το… ίσως, το ναι μεν αλλά, το δεν γνωρίζω – δεν απαντώ, το Άλλο. Και το ψεύτικο όχι, το όχι που σημαίνει ναι και το θαυμάσιο αρχαιοελληνικό επίρρημα… ανυπερθέτως! Δεν είναι ωραία αυτή η σφιγμένη ατμόσφαιρα. Η κατάθλιψη ενός έθνους. Δεν μ΄αρέσει.
Ο Αλέξης δεν έκανε κυβέρνηση, έκανε επιτροπή. Τα κομματικά στελέχη κυριαρχούν, οι ισορροπίες, οι τάσεις, οι φίλοι και οι συνέταιροι. Την πιο κρίσιμη στιγμή, απέφυγε όπως έκανε π.χ. ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, να δώσει μια κυβέρνηση που να ανταποκριθεί στις περιστάσεις. Δεν στόχευσε σε ένα εθνικό ή έστω ένα δημοκρατικό μέτωπο. Άκουσε την Κεντρική Επιτροπή. Αλλά ούτε οι Κεντρικές Επιτροπές εκπροσωπούν στα αλήθεια τη βάση, ούτε τα κόμματα τον λαό. Ιδιαίτερα όταν ψηφίζουμε μεν- με την λογική του αντί, αλλά δεν συμμετέχουμε. Είμαστε διλημματικοί ψηφοφόροι, αλλά όχι πολίτες.
Υπάρχουν, ξέρετε,  και εκλεγμένες χούντες. Υπάρχουν και φωτισμένες μοναρχίες. Υπάρχουν και χούντες με μικρή ή μεγάλη ή  και τεράστια λαϊκή υποστήριξη.  Υπάρχουν χούντες που στηρίζονται στην «αρχή πλειοψηφίας» κι αρνούνται πως η δημοκρατία είναι ο σεβασμός του ατόμου και της μειοψηφίας. Αλλά παρά τα προβλήματα, τα κενά και τις παραλείψεις η δημοκρατία  μας- αν και πρωθυπουργικοκεντρική- είναι πολυθεσμική. Η κυβέρνηση οφείλει να σέβεται και να εκφράζει όλο τον λαό- αν είναι δυνατόν. Δεν είναι επιτροπή, ούτε διοικείται με γκαουλάιτερς -που ορίζει η Κεντρική Επιτροπή. Πέρα από πολυκομματικό το σύστημά μας προβλέπει αντιπολίτευση, τοπική αυτοδιοίκηση και συνδικαλιστικές ενώσεις. Προβλέπει ελευθερία, χαρά, δημοκρατία!
Η υποβάθμιση όλων των θεσμών- π.χ. Βουλή,  ανεξάρτητη ΕΡΤ- και η υποταγή στο Κόμμα ανήκει σε άλλα πολιτεύματα που μπορεί να θεωρούνται «λαοκρατικά», αλλά δεν είναι δημοκρατίες. Η ανάληψη- αντί για δημοκρατική διάχυση- της εξουσίας σε μια μικρή ομάδα με ένα αρχηγό –ή περισσότερους αν υπολογίσουμε τις … «παράλληλες κυβερνήσεις»– είναι παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας. Ιδιαίτερα αν στηρίζεται σε πενήντα κλεμμένες έδρες- που οδηγούν ένα πολύ μεγάλο αριθμό πολιτών χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Αλλά δεν είναι ώρα τώρα να θυμόμαστε τις απόψεις του Κόμματος για απλή και άδολη αναλογική! Κάποιος ετοίμαζε ντου στην Κεντρική Τράπεζα. Κάποιοι ετοιμάζονται να κλείσουν κανάλια –στο όνομα της σωστής ενημέρωσης- σαν τα κομματικά τους όργανα. Κι ένας μίλησε για επανίδρυση της ΓΣΕΕ. Τι άλλο θέλετε; Ας ξυπνήσουμε ή ας κοιμηθούμε ήσυχοι αφού ο Καμμένος εγγυάται με τον στρατό Του την –προσέξτε!- εσωτερική ασφάλειά μας. Δεν φοράει στολή, απλώς του αρέσουν. Και τα στρατιωτικά παιχνίδια στο Αιγαίο. Οι αναχαιτίσεις. Η… δράση. Οι ανατινάξεις γεφυρών (όπως στο Γοργοπόταμο). Το Κούγκι.
 Η Δημοκρατία δεν είναι Επιτροπάτο. Η νέα κυβέρνηση είναι πολιτικό ατύχημα στην κεντρική λεωφόρο. Θα αναβιώσει την θεατρική επιθεώρηση. Γιατί ο πρωθυπουργός πήρε λάθος μήνυμα. Κι αντί να κάνει μια κυβέρνηση με υπουργούς από το καλλίτερο δυναμικό της χώρας- όχι των κομμάτων– έκανε ότι έκανε ΓΑΠ –μια κυβέρνηση, μη κυβερνητική οργάνωση με όσους γνώρισε στο Facebook και στο γυμναστήριο. Ο Αλέξης τους γνώρισε στο Κόμμα.
Αλλά άλλο κυβέρνηση, άλλο κράτος κι άλλο Κόμμα.
Μερικοί θεωρούν- και είναι- σημαντικό ότι η Ευρώπη συμπαραστάθηκε στην Ελλάδα πρώτη φορά από την εποχή χούντας. Χωρίς να αναρωτιούνται γιατί.  Χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει σ΄αυτή τη χώρα, που πανηγυρίζει την Νίκη του Λαού, ενώ ετοιμάζει τις επόμενες γενιές αλκοολικών, χαμένες γενιές, προδομένες ελπίδες και διαψευσμένα οράματα. Ή μούφα- οράματα. Χωρίς να άκουσαν τις λέξειςανθρωπιστική βοήθεια.
Χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν χωρίς βαρβάρους. Μια Αριστερά που τρέφεται από την κρίση, δικαιώνεται με την ανεργία και μισεί αντί για την φτώχεια, τους πλούσιους- όπως θάλεγε ο Όλαφ Πάλμε.
Κλάψε Δημοκρατία, κλάψε Αριστερά, κλάψε καημένη και πάντα ευκολοπίστευτη και πάντα προδομένη, Χώρα!

Y.Γ.   Περισσότερα για το τι ακριβώς είναι δημοκρατία (www.anoixtoparathyro.gr) «Το Δημοψήφισμα, ο Τσίπρας, η Ζωή, ο Καμμένος και οι Χρυσαυγίτες στο ίδιο παιχνίδι!»
Facebook: Νίκος Λακόπουλος, e-mail: nlakop@yahoo.hr

To πολιτικό κιτς, τα ιμιτασιόν κόμματα και τα «μούφα» οράματα


Φωτό: ΑΠΕΦωτό: ΑΠΕ
Του Νίκου Λακόπουλου
ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Τα κανάλια -της ολιγαρχίας- ξεπέρασαν κάθε όριο προπαγάνδας, παραβιάζοντας, ίσως, και τη σχετική νομοθεσία και γι” αυτό διατάχτηκε εισαγγελική έρευνα για κάποια από αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μποϋκοτάρει τον ΣΚΑΪ. O στόχος δεν είναι όμως τόσο οι καναλάρχες, όσο οι δημοσιογράφοι. »Δεν έχεις δικαίωμα να έχεις εκπομπή, αφού χρωστάει το αφεντικό σου!» είπε η Ζωή σε μια ακόμα χυδαία εμφάνισή της.
Πιθανόν να είναι ώρα -αλά Τσάβες- να κλείσουμε και μερικά κανάλια που εξυπηρετούν αντιλαϊκά συμφέροντα. Στη λίστα προγραφών μαζί με τους «συστημικούς» ανήκουν και οι «αντιφρονούντες» δημοσιογράφοι. Τον ίδιο ρόλο παίζουν. «Τα σκυλιά, οι Γερμανοτσολιάδες» όπως είπε ένας δημοσιογράφος, που εμπνέεται από την Παλαιά Διαθήκη- και ειδικά από τα κεφάλαια που μιλάνε για ερίφια, για Μακαβαίους, τους εχθρούς του λαού -και των εκλεκτών του Θεού.
Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλούμενην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγουσιν εις τα όρη. Διότι ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, δια να πληρωθώσι τα γεγραμμένα».
Τάχει πει ο Λουκάς (κα 20-23) και άλλοι ευαγγελισταί. Δεν χρειαζόμαστε -την οπωσδήποτε βιβλική μορφή του Ευαγγελιστού Δελαστίκ -που γυαλίζει το βλέμμα του. Βλέπω τα μέσα της Αριστεράς. Και της φερόμενης ως αριστεράς. Και το κανάλι της Βουλής, που παίζει την Πρόεδρο προφίλ – ανφάς, χαριεντιζόμενη, εισαγγελίζουσα, μανιούμενη, -και το βλέμμα της γυαλίζει -εκδίκηση και τιμωρία- όταν δεν μένει ακίνητο κοιτάζοντας το Κενό.
Βλέπω τον Κατρούγκαλο να χτυπά το τραπέζι  Έλλη Στάη -ότι όλοι αυτοί θα πληρώσουν! Το τραπέζι που χτυπά ο Κατρούγκαλος είναι του Alpha! Ουδέποτε η Αριστερά -ή η φερόμενη ως Αριστερά- είχε μια άποψη, μια πρόταση για τα μέσα ενημέρωσης, πλην ό,τι είναι η Αυγή -που λογόκρινε σημαία της ΚΟΕ!- ο Ριζοσπάστης και ο «Δρόμος της Αριστεράς» και μερικά sites με τόση ορθοδοξία που δεν χωρά η αντίθετη άποψη κι η σκέψη πεθαίνει.
Ποτέ δεν ήταν σε θέση να φτιάξει ένα δικό της τηλεοπτικό κανάλι. Όλοι αυτοί που βλέπετε να εκφράζουν απόψεις μιας παλαιολιθικής Αριστεράς ανακατεμένες με μπολιβαρισμό, εθνοκομμουνισμό -κόκκινο φασισμό- τόσα χρόνια στριμώχνονται να πουν τις εθνοσωτήριες κι «αριστερές» απόψεις στο ΣΚΑΪ, ΜΕΓΚΑ και ακόμα χειρότερα στον Τράγκα, τα κανάλια του Κουρή και την πιο άθλια άποψη για την επικοινωνία.
Φαίνεται πως στην Ελλάδα η Τρομοκρατία άρχισε πριν την Επανάσταση. Βλέπω φίλους να κρύβονται, να σωπαίνουν – να παίρνουν μέτρα συνωμοτικά σα να πρόκειται να έχουμε ήδη αποχτήσει μια αριστερή -λαϊκή- δικτατορία! Ηρεμήστε. Την ασφάλεια -στο εσωτερικό της χώρας- την εγγυάται ο Καμμένος! Οπερέτα είναι. Κανένας δεν μπορεί να καταστρέψει- εντελώς- αυτή τη χώρα, γιατί και γι΄αυτό κάποιος πρέπει να προσπαθήσει.
Μη φτιάχνετε μπαγκάζια για την …εξορία. Όλα στη χώρα μας -χρόνια πολλά- στο χώρο της πολιτικής θάταν αστεία, αν δεν ήταν γελοία- στα όρια του κιτς. Δεν είναι ο Καμμένος αυτό που νομίζετε. Ούτε ο Τσίπρας, ο Μιχαλολιάκος, ο Βενιζέλος, το καρτούν του Αντώνη Σαμαρά. Ο Αλέξης μιμείται τον Ανδρέα, αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι ξεπέρασε αυτή την φάση, ξεπέρασε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και εμπνεέται πλέον από την «Αλεξιάδα» και τον Αλέξιο Κομνηνό! Εκείνος έκανε διεισδύσεις στην άλλη παράταξη, ένωνε διαφορετικές οικογένειες, τύπωσε δικό του νόμισμα- αν χρειαστεί!- και έμεινε στην εξουσία πενήντα χρόνια.
Χρόνια πολλά στην Ελλάδα, από όταν κυριάρχησε η εικόνα, η τηλεόραση και οι image makers, οι «νέοι» πολιτικοί είναι μίμοι, κλόουν, απομιμήσεις άλλων πολιτικών- ιστορικών- που έχουν μάθει απέξω τα λόγια και τους ρόλους. Ακούστε να μιλάει ο Καμμένος και θα θυμηθείτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή!
Δεν πρόκειται για «πολιτική ομοιομορφοποίηση» γιατί θάπρεπε να υπάρχουν κόμματα -να ομοιομορφοποιηθούν.Πρόκειται για σούπα, για πολιτική χυλοποίηση.  Ζούμε σε μια χώρα πολιτικά -κι ίσως γι’ αυτό οικονομικά- υπανάπτυκτη. Αν καταλάβατε καλά το δημοψήφισμα το κέρδισε η Ραχήλ Μακρή, ο Λαός, το «Έντεχνο», οι παραδοσιακές δυνάμεις που σχηματίζουν ένα σκοταδιστικό μέτωπο: «Χρυσή Αυγή», ΚΚΕ, «Αριστερή Πλατφόρμα». Παρά τις αντιθέσεις τους έχουν ένα κοινό: οι ιδέες τους ανήκουν στο παρελθόν –φοβούνται την Ευρώπη, το μέλλον, το Άλλο. Και το Φως.
Αλλά τίποτα από όσα λέμε στην Ελλάδα δεν το εννοούμε. Είναι μια παράσταση που δεν είναι φαρσοκωμωδία, αλλά φαρσοτραγωδία. Και θα αργήσει πολύ να τελειώσει. Όλα τα κόμματα δεν έχουν στόχο τους το μέλλον, αλλά να διορθώσουν το παρελθόν. Δε πάμε μπροστά. Πήγαμε δεκαετίες πίσω κι ίσως αυτό που συμβαίνει αυτές τις επαναστημένες μέρες να είναι το τέλος όλου του παλιού κόσμου:  Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι είναι «ρεπλίκες» σε σύγχυση ταυτότητας, που τελικά δεν ξέρουν τι είναι.
«Όταν αγαπάω έναν άνθρωπο -είπε ο Κ.του Μπρεχτ- φτιάχνω ένα σκίτσο και φροντίζω να μοιάζει ο άνθρωπος στο σκίτσο» Αφού η χώρα μας δεν είναι στην Λατινική Αμερική, όπου και η Επανάσταση που ονειρευόμαστε θα φροντίσουμε να γίνει!
Μιλάμε για μια χώρα που δεν είχε ποτέ εθνική αστική τάξη, αλλά κομπραδόρικη- όπως έλεγε ο καθηγητής Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και η 17 Νοέμβρη στις παλιές προκηρύξεις της. Λούμπεν! Που η προλεταριακή Αριστερά γεννήθηκε πριν το προλεταριάτο.  Που οι «αστοί» μεγάλοι πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος και Τρικούπης εκπροσωπούσαν ένα  αστικό καθεστώς που εκείνοι δημιουργούσαν. Που είναι κυρίαρχη η μικροαστική τάξη είναι πάντα πρόθυμη να προδώσει τους συμμάχους της και να αλλάξει “παράσταση”. Σε ένα θέατρο που τίποτα δεν είναι αυθεντικό, original. Ιμιτασιόν κόμματα, ιμιτασιόν συνθήματα, ομιτασιόν οράματα.»
Σαν το τύπο με την Μercentes που φωνάζει στο κινητό «Απόψε θα γίνει το νέο Κιλελέρ». Σαν το «Νέο Πολυτεχνείο» που έληξε με τρισάγια. Σαν τον Καπετάν Καμμένο, όταν μιλά για …Γοργοπόταμο. Σαν την «πρώτη φορά» – Αριστερή Κυβέρνηση που περιέφερε τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Σαν αυτούς που θέλουν να ζήσουν τόσο πολύ -και με τόσο κίνδυνο για μας και τη ζωή μας – την δική μας Ιστορία ως δική τους ένδοξη Ιστορία. Αλλά σ΄αυτό το έργο εμείς θα είμαστε κομπάρσοι. Εκτός αν τους φράξουμε το δρόμο κι αρνηθούμε το ρόλο.

(Περισσότερα για το φαινόμενο αυτό και το Σύνδρομο του Έλληνα στο βιβλίο μου  «Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων- Εκδόσεις Λιβάνη 2014).