Στο τέλος της δεκαετίας 80 όλες οι συζητήσεις αφορούσαν την κρίση. Τη κρίση της τέχνης, της Πολιτικής της Αριστεράς. Κι όλοι μιλούσαν από τότε για το τέλος της πολιτικής, της τέχνης, της Ιστορίας, της Αριστεράς.
Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια. Ο Υπαρκτός σοσιαλισμός δεν είναι αντικείμενο κριτικής πλέον γιατί δεν υπάρχει. Στη δεκαετία ΄90 βρέθηκε τρόπος για ένα νέο- ίσως "χημικό" ροκ. Και να που αναστήθηκε ως βρυκόλακας, όχι η "κριτική" Αριστερά του '70, αλλά μια άλλη που είναι σίγουρο ότι έχει πεθάνει.
Η νέα Αριστερά είχε μια τάση νεκροφιλίας. Ανάμεσα στα έδρανα της ανανεωτικής Αριστεράς κάθεται σιωπηλός και καπνίζει ο Στάλιν. Σαν τον ήρωα του "Αστείου" του Μίλαν Κούντερα είναι μοντέρνος, ανανεωτικός και "άνθρωπος" των καιρών. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σκέφτομαι πως όντως η Αριστερά έχει πεθάνει και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.
Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια. Ο Υπαρκτός σοσιαλισμός δεν είναι αντικείμενο κριτικής πλέον γιατί δεν υπάρχει. Στη δεκαετία ΄90 βρέθηκε τρόπος για ένα νέο- ίσως "χημικό" ροκ. Και να που αναστήθηκε ως βρυκόλακας, όχι η "κριτική" Αριστερά του '70, αλλά μια άλλη που είναι σίγουρο ότι έχει πεθάνει.
Η νέα Αριστερά είχε μια τάση νεκροφιλίας. Ανάμεσα στα έδρανα της ανανεωτικής Αριστεράς κάθεται σιωπηλός και καπνίζει ο Στάλιν. Σαν τον ήρωα του "Αστείου" του Μίλαν Κούντερα είναι μοντέρνος, ανανεωτικός και "άνθρωπος" των καιρών. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σκέφτομαι πως όντως η Αριστερά έχει πεθάνει και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου