'Κράτησε το καράβι μακρυά απ΄το κύμα κι από το καπνό που βλέπεις" (Ομήρου Οδύσσεια)
Σάββατο 4 Απριλίου 2015
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΙΔΕΑΤΙΣΜΟΣ Εθνικές καραμέλες και αριστερές βιταμίνες
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΙΔΕΑΤΙΣΜΟΣ
Εθνικές καραμέλες και αριστερές βιταμίνες
Αυτή η ιστορία άρχισε με τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη και τελειώνει (;) με την ελληνική κυβέρνηση να χορεύει καρσιλαμά στις Βρυξέλλες. Γιατί αν καταλαβαίνω καλά- ίσως γιατί δεν μασάω ούτε 'αριστερές" καταμέλες και εθνικές βιταμίνες- όχι μόνο δεν σκίσαμε το μνημόνιο, αλλά αυτό που συζητάμε στις Βρυξέλλες είναι αν θα σχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το προεκλογικό του πρόγραμμμα.
Δεν πειράζει θα πουν οι νάρκισσοι μεγαλοιδεατιστές. Αρκεί που μας έδειξαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στο κάτω- κάτω γυρίζουμε πίσω με μια ιταλική γραβάτα που φοριέται και με και χωρίς σώβρακο.
Και μεις ξέρουμε καλά πως να μετατρέπουμε σε γιορτές όλες τις εθνικές πανωλεθρίες. Όλα θα είναι εντάξει με μια καλή μετάφραση! Άλλωστε έχουμε μια πλούσια εθνική γλώσσα.
Αν θες να το πεις αντιμνημονιακή νίκη, πες το αλλά γιατί πανηγυρίζουν οι μνημονιακοί τότε; Ξεκινήσαμε σκίζοντας το μνημόνιο στις πλατείες και συμφωνήσαμε ΥΠΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ στον πανωλεθρίαμβο ότι δεν θα σκίσουμε το μνημόνιο αλλά ότι θα το κ α θ α ρ ο γ ρ ά ψο υμ ε. (Νάναι καλά ο Σόιμπλε που χωρίς να υποχωρήσει σε τίποτε δέχτηκε να μην το καθαρογράψουμε ως ...τιμωρία εκατό φορές.
Για πιο λόγο η λεονταρίζουσα Αριστερά συνεργάστηκε με τον ακρογελοίο Καμμένο σε ένα υποτιθέται νέο Γοργοπόταμο; Για να οπισθοχωρεί φωνάζοντας "αέρα-αέρα;". Kαι τι θα απογίνει ο αντιμνημονιακός συρφετός που φτάνει ως την Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ- αν κάποτε τελειώσουν- και αυτό και το επόμενο Βαρουφάκειο Μνημόνιο;
Αυτά τα ωραία λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου πως "γυρίσαμε σελίδα" δεν έχουν βάση εδώ γιατί δεν είναι θέμα να γυρίσουμε σελίδα ή να αλλάξουμε κεφάλαιο αλλά βιβλίο.
Ο νέος μεγαλοιδεατισμός είναι "αριστερός". Δεν παύει να είναι επικίνδυνος με τις φαντασιώσεις του με εκείνον που οδήγησε στον Ατυχή Πόλεμο ή την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εθνοκομμουνισμός στον οποίο καταφεύγουν τα ορφανά του Στάλιν δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον εθνικισμό. Χάσαμε πολύ δρόμο και ίσως η σελίδα να μη γύρισε ποτέ ή να γύρισε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Φοβάμαι πως το πνεύμα του Ζαχαριάδη, του λέοντα που οδήγησε τον λαό στη σφαγή, επιζει σ΄αυτή την μετακομμουνιστική Αριστερά που δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο εχθρός και ποιος είναι ο στόχος. Γιατί το μνημόνιο δεν αποτελεί στρατηγική.Kαι τι θα απογίνει ο αντιμνημονιακός συρφετός αν κάποτε τελειώσουν- επιτέλους και αυτό και το επόμενο Βαρουφάκειο Μνημόνιο;
Κατά τα άλλα δεν μπορεί να γίνει συζήτηση με όσους μιλούσαν για διαγραφή χρέους και μασάνε τα λόγια τους, θάσκιζαν τα μνημόνια αλλά τα μόνα που σκίσαν ήταν καλσόν τους. Η αντίθεση δεν είναι φυσικά ανάμεσα σε "μνημονιακόύς" και "αντιμνημονιακούς". Ούτε ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς ή κομμουνιστές, εθνικιστές και εθνοκομμουνιστές.Είναι ανάμεσα στην σκέψη και την βλακεία.
Και η βλακεία στη χώρα αυτή δεν σκίζεται σαν τα μνημόνια.
Η όποια δημοκρατική μεταρρύθμιση- γιατί δεν μιλάμε για σοσιαλισμό βέβαια- δεν μπορεί να γίνει με τα όπλα του Καπετάν Καμμένου, τον Αρχιεπίσκοπο και τον ...Πάπα. Κι αυτή τη φορά ήττα της Αριστεράς- αν αυτή είναι η Αριστερά- δεν θα είναι στρατιωτική ή ιδεολογική. Θα είναι καθολική. Κι η βλακεία, ο λαϊκισμός θα γεμίζει στάδια με νέες κορώνες, κλεμμένα όνειρα, δανεικά "ριζοσπαστικά" συνθήματα του '80, νέες αυταπάτες και νέες εθνικές καραμέλες κι "αριστερές" βιταμίνες.
Εδώ θα είμαστε, όπως έλεγε κάποιος παλιά, πριν τον φάνε οι σύντροφοί του. Ή δεν θα είμαστε. Ο "ψευτοαριστερός" είναι πιο επικίνδυνος από χειρότερο δεξιό γιατί το ψέμα είναι το πιο ύπουλο δηλητήριο για τους λαούς, τα έθνη, τους πολίτες. Κι όταν λέμε "Όλοι μαζί" θα πρέπει να κοιτάμε ποιοι είναι οι όλοι και πόσο είμαστε μαζί.
Κατα τα άλλα, πρώτη φορά Αριστερά, τρίτη φορά μνημόνιο και μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για να πω 'Χαμένη Άνοιξη". Άλλωστε δυο-τρεις βδομάδες κράτησε αυτό το κλοπυράιτ όνειρο. Εκτός αν αυτή η παρωδία είναι αφορμή με τις ελπίδες για πραγματικά όνειρα που δεν μπορούν να σκίσουν αυτές οι νέες Βάρκιζες. Φυσικά μιλάμε για μικρά ιδιωτικά όνειρα για να μη βυθίζονται εύκολα.
"Για να βρούμε πόσο νέο μνημόνιο είναι η Συμφωνία των Βρυξελλών θα πρέπει να διαιρέσουμε το πόσο χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσης των βάσεων υπέγραψε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το πόσο έσωσε την δημοκρατία στα Δεκεμβριανά ο Πάκης ο Παυλόπουλος". Ή για να το πούμε με άλλα λόγια
"Δεν χάσαμε μνημόνιο. Άγγελο χάσαμε εμείς..
Αυτή η ιστορία άρχισε με τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη και τελειώνει (;) με την ελληνική κυβέρνηση να χορεύει καρσιλαμά στις Βρυξέλλες. Γιατί αν καταλαβαίνω καλά- ίσως γιατί δεν μασάω ούτε 'αριστερές" καταμέλες και εθνικές βιταμίνες- όχι μόνο δεν σκίσαμε το μνημόνιο, αλλά αυτό που συζητάμε στις Βρυξέλλες είναι αν θα σχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το προεκλογικό του πρόγραμμμα.
Δεν πειράζει θα πουν οι νάρκισσοι μεγαλοιδεατιστές. Αρκεί που μας έδειξαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στο κάτω- κάτω γυρίζουμε πίσω με μια ιταλική γραβάτα που φοριέται και με και χωρίς σώβρακο.
Και μεις ξέρουμε καλά πως να μετατρέπουμε σε γιορτές όλες τις εθνικές πανωλεθρίες. Όλα θα είναι εντάξει με μια καλή μετάφραση! Άλλωστε έχουμε μια πλούσια εθνική γλώσσα.
Αν θες να το πεις αντιμνημονιακή νίκη, πες το αλλά γιατί πανηγυρίζουν οι μνημονιακοί τότε; Ξεκινήσαμε σκίζοντας το μνημόνιο στις πλατείες και συμφωνήσαμε ΥΠΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ στον πανωλεθρίαμβο ότι δεν θα σκίσουμε το μνημόνιο αλλά ότι θα το κ α θ α ρ ο γ ρ ά ψο υμ ε. (Νάναι καλά ο Σόιμπλε που χωρίς να υποχωρήσει σε τίποτε δέχτηκε να μην το καθαρογράψουμε ως ...τιμωρία εκατό φορές.
Για πιο λόγο η λεονταρίζουσα Αριστερά συνεργάστηκε με τον ακρογελοίο Καμμένο σε ένα υποτιθέται νέο Γοργοπόταμο; Για να οπισθοχωρεί φωνάζοντας "αέρα-αέρα;". Kαι τι θα απογίνει ο αντιμνημονιακός συρφετός που φτάνει ως την Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ- αν κάποτε τελειώσουν- και αυτό και το επόμενο Βαρουφάκειο Μνημόνιο;
Αυτά τα ωραία λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου πως "γυρίσαμε σελίδα" δεν έχουν βάση εδώ γιατί δεν είναι θέμα να γυρίσουμε σελίδα ή να αλλάξουμε κεφάλαιο αλλά βιβλίο.
Ο νέος μεγαλοιδεατισμός είναι "αριστερός". Δεν παύει να είναι επικίνδυνος με τις φαντασιώσεις του με εκείνον που οδήγησε στον Ατυχή Πόλεμο ή την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εθνοκομμουνισμός στον οποίο καταφεύγουν τα ορφανά του Στάλιν δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον εθνικισμό. Χάσαμε πολύ δρόμο και ίσως η σελίδα να μη γύρισε ποτέ ή να γύρισε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Φοβάμαι πως το πνεύμα του Ζαχαριάδη, του λέοντα που οδήγησε τον λαό στη σφαγή, επιζει σ΄αυτή την μετακομμουνιστική Αριστερά που δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο εχθρός και ποιος είναι ο στόχος. Γιατί το μνημόνιο δεν αποτελεί στρατηγική.Kαι τι θα απογίνει ο αντιμνημονιακός συρφετός αν κάποτε τελειώσουν- επιτέλους και αυτό και το επόμενο Βαρουφάκειο Μνημόνιο;
Κατά τα άλλα δεν μπορεί να γίνει συζήτηση με όσους μιλούσαν για διαγραφή χρέους και μασάνε τα λόγια τους, θάσκιζαν τα μνημόνια αλλά τα μόνα που σκίσαν ήταν καλσόν τους. Η αντίθεση δεν είναι φυσικά ανάμεσα σε "μνημονιακόύς" και "αντιμνημονιακούς". Ούτε ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς ή κομμουνιστές, εθνικιστές και εθνοκομμουνιστές.Είναι ανάμεσα στην σκέψη και την βλακεία.
Και η βλακεία στη χώρα αυτή δεν σκίζεται σαν τα μνημόνια.
Η όποια δημοκρατική μεταρρύθμιση- γιατί δεν μιλάμε για σοσιαλισμό βέβαια- δεν μπορεί να γίνει με τα όπλα του Καπετάν Καμμένου, τον Αρχιεπίσκοπο και τον ...Πάπα. Κι αυτή τη φορά ήττα της Αριστεράς- αν αυτή είναι η Αριστερά- δεν θα είναι στρατιωτική ή ιδεολογική. Θα είναι καθολική. Κι η βλακεία, ο λαϊκισμός θα γεμίζει στάδια με νέες κορώνες, κλεμμένα όνειρα, δανεικά "ριζοσπαστικά" συνθήματα του '80, νέες αυταπάτες και νέες εθνικές καραμέλες κι "αριστερές" βιταμίνες.
Εδώ θα είμαστε, όπως έλεγε κάποιος παλιά, πριν τον φάνε οι σύντροφοί του. Ή δεν θα είμαστε. Ο "ψευτοαριστερός" είναι πιο επικίνδυνος από χειρότερο δεξιό γιατί το ψέμα είναι το πιο ύπουλο δηλητήριο για τους λαούς, τα έθνη, τους πολίτες. Κι όταν λέμε "Όλοι μαζί" θα πρέπει να κοιτάμε ποιοι είναι οι όλοι και πόσο είμαστε μαζί.
Κατα τα άλλα, πρώτη φορά Αριστερά, τρίτη φορά μνημόνιο και μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για να πω 'Χαμένη Άνοιξη". Άλλωστε δυο-τρεις βδομάδες κράτησε αυτό το κλοπυράιτ όνειρο. Εκτός αν αυτή η παρωδία είναι αφορμή με τις ελπίδες για πραγματικά όνειρα που δεν μπορούν να σκίσουν αυτές οι νέες Βάρκιζες. Φυσικά μιλάμε για μικρά ιδιωτικά όνειρα για να μη βυθίζονται εύκολα.
"Για να βρούμε πόσο νέο μνημόνιο είναι η Συμφωνία των Βρυξελλών θα πρέπει να διαιρέσουμε το πόσο χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσης των βάσεων υπέγραψε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το πόσο έσωσε την δημοκρατία στα Δεκεμβριανά ο Πάκης ο Παυλόπουλος". Ή για να το πούμε με άλλα λόγια
"Δεν χάσαμε μνημόνιο. Άγγελο χάσαμε εμείς..
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015
Τα κεφτεδάκια της Αριστεράς
Τα κεφτεδάκια της Αριστεράς
Από την στήλη μου στο enallaktikos.gr Α ΡΕΖΟΥΣ ΘΕΤΙΚΟ
Παρότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί ένα ποσοστό - που πάντα είχε η εθνικιστική δεξιά, έστω και κρυμμένο σε άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ - φαίνεται πως η συντηρητική παράταξη υφίσταται ήττα. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος άλλωστε θα συγκυβερνήσει με ένα κόμμα της άκρας δεξιάς. Με τoν χειρότερο παραληρηματικό λαϊκισμό, πατριωτισμό του καφενείου και συνθήματα που πολλές φορές αγγίζουν το γελοίο.
Μετά τη χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ - το 1985- υπήρχε πάντα έδαφος για ένα "πραγματικά αριστερό" πολιτικό κιτς, αλλά το "κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς" άργησε τριάντα χρόνια. Όσο κάνει η πολιτική ιστορία στην Ελλάδα να αφομοιώσει τα γεγονότα.
Εδώ δίπλα στο f/b o φίλος μου Χρήστος Βασιλόπουλος μένει έκπληκτος που ακούει στα επινίκεια ενός κόμματος κομμάτια των Clash - έστω από διασκευή!. Αλλά μου φαίνεται ότι αυτό θα ήταν σημαντικό αν συνέβαινε πριν από... σαράντα χρόνια!
Ο Αλέξης δεν χρειάστηκε πολύ κόπο να γράψει τον επινίκειο λόγο. Αντέγραψε τον λόγο του Ανδρέα το 1981.Αυτό φυσικά δεν είναι κακό. Ούτε ότι αντί για Carmina Burana ακούσαμε λίγο Μίκη Θεοδωράκη και Cohen. Δείχνει απλώς πως το μουσικό ρεπερτόριο της "ριζοσπαστικής αριστεράς" έρχεται από το παρελθόν. Και μπορεί να έχει λίγη από τη γλυκειά -για την ακρίβεια γλυκόξινη- μούχλα του χρόνου. Τη μελαγχολική ευχαρίστηση της νοσταλγίας και την αίσθηση πως όλα τελικά αλλάζουν, έστω και τόσο πολύ εκνευριστικά αργά.
Φυσικά αυτός δεν είναι λόγος να μην πανηγυρίσουμε, έστω και με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Εγώ που "συμμετείχα" στη γιορτή, κυρίως σε συνεστιάσεις της βάσης της Αριστεράς -επειδή εκεί υπήρχε ποτό και φαγητό!- διαπίστωσα πως τα φαγητά π.χ. στη βραδιά του "Δρόμου της Αριστεράς" -κεφτεδάκια, σουτζουκάκια, καναπεδάκια κλπ- ήταν θαυμάσια, σπιτικά, καλομαγειρεμένα.
Θα'μαι πολύ ευχαριστημένος, ακόμα κι αν δεν συμβεί και τίποτα κοσμογονικό από τη νέα μεταπολίτευση. Αρκεί να αποφύγουμε την καταστροφή, νάχουμε κεφτεδάκια, λίγο κρασί και έστω μπαγιάτικη μουσική και να αποφύγουμε π.χ. ως "εχθροί του κόμματος ή του Λαού" - την εξορία. Άλλωστε τα πιο ωραία όνειρά μας είναι πολύ όμορφα για να είναι αληθινά.
Δεν επιδιώκουμε τη νίκη. Αρκεί να αποφύγουμε την ήττα. Που σημαίνει μια καλή Ισοπαλία.
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015
Και θα σχίσουμε και δυο μνημόνια παραπάνω!
Τέσσερα-πέντε από τα σημερινά κόμματα αγωνίζονται να μπούνε στη Βουλή. Τα δυο μεγαλύτερα δεν θα είναι ίδια την επόμενη των εκλογών και πολλά θα εξαφανισθούν. Το ενδιαφέρον δεν είναι αυτό που θα γίνει στις εκλογές, αλλά αυτό που θα γίνει μετά τις εκλογές, καθώς μπαίνουμε σε μια "νέα"εποχή. Αλλά τι σκατά εποχή θα είναι αυτή;
Δεν θα είναι η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, -αφού κι αυτό το "θόλωμα"¨είναι μεταβατικό. Δεν είναι ένα κόμμα κομμουνιστικό, ούτε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά φαντασιώνεται πως είναι "αριστερό" σε μια εποχή που δεν γνωρίζουμε τι είναι Αριστερά. Είναι ένα μικρομέγαλο που φοράει τα ρούχα του παππού και πάει στον Πάπα να κάνει τις αγορές να ...χορεύουν πεντοζάλη και να αλλάξει όοοολη την Ευρώπη.
Θα είναι η εποχή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τη "Ν.Δ", το ΠΑΣΟΚ κλπ. κλπ. αφού σχεδόν όλα τα κόμματα είναι ληγμένα και στην κάλπη μας περιμένουν σκελετοί κομμάτων. Από την εποχή της Μεταπολίτευσης περνάμε στην εποχή της Μετάβασης, αλλά δεν ξέρουμε πόσους ...αιώνες θα κρατήσει αυτή. Ξέρουμε μόνο πως πέρασαν εξήντα χρόνια για να μάθουν κάποιοι ότι πέθανε ο Στάλιν, αλλά δεν το πίστεψαν τελικά. Τον είδαν να κάθεται με το τσιμπούκι του στα έδρανα της ανανεωτικής αριστεράς και να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.
Τα κόμματα όλα δεν έχουν αναφορές τόσο στο μέλλον αλλά στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται και πολύ για να δεις κανείς πως έχουμε μια οπισθοδρομική Αριστερά. Κόμματα με σημαίες ευκαιρίες, ληγμένα ή μεταλλαγμένα που ζουν μέσα από φαντασιώσεις σαν κι αυτή που ζει ο νεοδεξιός Καπετάν Καμμένος καθώς πάει -όπως είπε- να τινάξει τον Γοργοπόταμο. Ή μια ιστορική ψευδαίσθηση σαν κι αυτή που βιώνει ο Τσίπρας που δεν θέλει να σκίσει τόσο τα μνημόνια όσο να πάρει ρεβάνς για την Βάρκιζα και την ήττα της Αριστεράς.
Φυσικά όλοι ξέρουμε πως πρόκειται για τραγωδία, αλλά έχουμε πεισθεί -χάρη στην τηλεόραση- πως η πολιτική είναι ένα είδος σόου, ένα τσίρκο. Όλοι ξέρουμε πως τίποτα από όσα λέμε δεν τα εννοούμε. Και θα σκίσουμε και πέντε μνημόνια παραπάνω. Και θα πετάξουμε περιστέρια στα Θεοφάνεια. Και θα κάνουμε σοσιαλισμό με τα προγράμματα των ΕΣΠΑ. Και θα ντυθούμε Τσε στις εκλογές και Ζορρό τις Απόκριες.
Ο στείρος πολιτικός λόγος και τα κλεμμένα σποτάκια ή συνθήματα δείχνουν πως μέσα σ΄αυτό το σκηνικό με μεταχειρισμένες ατάκες δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα πραγματικά νέο. Νέα κόμματα με παλιές ιδέες, νέα πρόσωπα με γέρικα λόγια. Λες και μιλάει ο Πλαστήρας, ο Παπάγος, ο Μεταξάς ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Μπελογιάννης. Κι όπου νάναι έρχεται η Βάρκιζα, το Πολυτεχνείο και η Αλλαγή λες και ζούμε ένα φαινόμενο "ντεζαβού". Ή λες και π α ί ζ ο υ μ ε Ι σ το ρ ί α.
Κανένα κόμμα δεν σκοπεύει στο μέλλον κι όλοι μιλούνε για ένα είδος δικαίωσης, τιμωρίας, εκδίκησης, επιστροφής! Κανένα κόμμα δεν ζει στο παρόν. Δεν έχει καν την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, όπως εκείνος ο "πολιτικός αρχηγός" που εμφανίστηκε με την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστο πως αυτή τη φορά θα καταφέρουμε να διορθώσουμε το παρελθόν και δεν θα πάμε -όπως λέει κι ο Τσίπρας- σε μια "νέα Βάρκιζα". Θα καταφέρουμε να ζήσουμε στο παρόν χωρίς φαντασιώσεις. Και θα σχεδιάσουμε το μέλλον αντί να φαντασιωνόμαστε το παρελθόν.
Και θα σχίσουμε και δυο μνημόνια παραπάνω!
Δεν θα είναι η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, -αφού κι αυτό το "θόλωμα"¨είναι μεταβατικό. Δεν είναι ένα κόμμα κομμουνιστικό, ούτε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά φαντασιώνεται πως είναι "αριστερό" σε μια εποχή που δεν γνωρίζουμε τι είναι Αριστερά. Είναι ένα μικρομέγαλο που φοράει τα ρούχα του παππού και πάει στον Πάπα να κάνει τις αγορές να ...χορεύουν πεντοζάλη και να αλλάξει όοοολη την Ευρώπη.
Θα είναι η εποχή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τη "Ν.Δ", το ΠΑΣΟΚ κλπ. κλπ. αφού σχεδόν όλα τα κόμματα είναι ληγμένα και στην κάλπη μας περιμένουν σκελετοί κομμάτων. Από την εποχή της Μεταπολίτευσης περνάμε στην εποχή της Μετάβασης, αλλά δεν ξέρουμε πόσους ...αιώνες θα κρατήσει αυτή. Ξέρουμε μόνο πως πέρασαν εξήντα χρόνια για να μάθουν κάποιοι ότι πέθανε ο Στάλιν, αλλά δεν το πίστεψαν τελικά. Τον είδαν να κάθεται με το τσιμπούκι του στα έδρανα της ανανεωτικής αριστεράς και να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.
Τα κόμματα όλα δεν έχουν αναφορές τόσο στο μέλλον αλλά στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται και πολύ για να δεις κανείς πως έχουμε μια οπισθοδρομική Αριστερά. Κόμματα με σημαίες ευκαιρίες, ληγμένα ή μεταλλαγμένα που ζουν μέσα από φαντασιώσεις σαν κι αυτή που ζει ο νεοδεξιός Καπετάν Καμμένος καθώς πάει -όπως είπε- να τινάξει τον Γοργοπόταμο. Ή μια ιστορική ψευδαίσθηση σαν κι αυτή που βιώνει ο Τσίπρας που δεν θέλει να σκίσει τόσο τα μνημόνια όσο να πάρει ρεβάνς για την Βάρκιζα και την ήττα της Αριστεράς.
Φυσικά όλοι ξέρουμε πως πρόκειται για τραγωδία, αλλά έχουμε πεισθεί -χάρη στην τηλεόραση- πως η πολιτική είναι ένα είδος σόου, ένα τσίρκο. Όλοι ξέρουμε πως τίποτα από όσα λέμε δεν τα εννοούμε. Και θα σκίσουμε και πέντε μνημόνια παραπάνω. Και θα πετάξουμε περιστέρια στα Θεοφάνεια. Και θα κάνουμε σοσιαλισμό με τα προγράμματα των ΕΣΠΑ. Και θα ντυθούμε Τσε στις εκλογές και Ζορρό τις Απόκριες.
Ο στείρος πολιτικός λόγος και τα κλεμμένα σποτάκια ή συνθήματα δείχνουν πως μέσα σ΄αυτό το σκηνικό με μεταχειρισμένες ατάκες δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα πραγματικά νέο. Νέα κόμματα με παλιές ιδέες, νέα πρόσωπα με γέρικα λόγια. Λες και μιλάει ο Πλαστήρας, ο Παπάγος, ο Μεταξάς ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Μπελογιάννης. Κι όπου νάναι έρχεται η Βάρκιζα, το Πολυτεχνείο και η Αλλαγή λες και ζούμε ένα φαινόμενο "ντεζαβού". Ή λες και π α ί ζ ο υ μ ε Ι σ το ρ ί α.
Κανένα κόμμα δεν σκοπεύει στο μέλλον κι όλοι μιλούνε για ένα είδος δικαίωσης, τιμωρίας, εκδίκησης, επιστροφής! Κανένα κόμμα δεν ζει στο παρόν. Δεν έχει καν την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, όπως εκείνος ο "πολιτικός αρχηγός" που εμφανίστηκε με την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστο πως αυτή τη φορά θα καταφέρουμε να διορθώσουμε το παρελθόν και δεν θα πάμε -όπως λέει κι ο Τσίπρας- σε μια "νέα Βάρκιζα". Θα καταφέρουμε να ζήσουμε στο παρόν χωρίς φαντασιώσεις. Και θα σχεδιάσουμε το μέλλον αντί να φαντασιωνόμαστε το παρελθόν.
Και θα σχίσουμε και δυο μνημόνια παραπάνω!
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014
Οι θεωρίες της «αρχαιολογίας του καναπέ»
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=452875
ΠΛΟΥΣΙΟΣ, ΤΙΜΗΜΕΝΟΣ, ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ, ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ, ΖΗΤΑ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ
Περσεφόνη, Πλούτωνας, Ερμής ξέρουν την ταυτότητα του νεκρού της Αμφίπολης...Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Φίλιππος, αν δεν ήταν θαμμένος αλλού κι αν δεν είχε πεθάνει είκοσι-τριάντα χρόνια πριν. Θα μπορούσε κάποιος άλλος -όπως ο Αλέξανδρος ή ο Αντίπατρος ή ο Περδίκκας ή ο Πολυσπέρχοντας να φτιάξουν ένα ταφικό μνημείο για κείνον-, μερικοί μάλιστα βιάστηκαν να δουν το πρόσωπό του στο ψηφιδωτό, αλλά όπως φαίνεται υπάρχει τάφος. Πιθανόν κάποιου που θα ήθελε να ξεπεράσει σε δόξα τον Φίλιππο!
Ο μυστηριώδης Λέων, που μάλλον βρισκόταν στην είσοδο του ταφικού μνημείου, φαίνεται να είναι το «κλειδί» για την αποκάλυψη της ταυτότητας του τιμώμενου νεκρού. Είναι ολόιδιος με αυτόν στη Χαιρώνεια, ενώ υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι που παραπέμπουν σε άνδρες, ήρωες πολεμιστές, όπως π.χ. στις Θεσπιές.
Η θεωρία του «στρατηγού» μάλλον δεν αφορά τον Νέαρχο που πέθανε το 300 π.Χ. όσο τον Λαομέδοντα, που το 319 π.Χ. βρίσκεται αιχμάλωτος στην Αίγυπτο, αλλά δραπετεύει. Αν ο Λέων έγινε γι' αυτόν, όπως ήθελε ο Oscar Broneer που τον αναστήλωσε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κι ο τάφος ανήκει σ' αυτόν. Ωστόσο η λαμπρότητα και το μέγεθος του μνημείου, αν αυτό δεν ανήκει στον Φίλιππο ή τον ίδιο τον Αλέξανδρο, οδηγεί με βεβαιότητα τον Κύπριο αρχαιολόγο Μυρογιάννη στην ιδέα πως εδώ βρίσκεται θαμμένος ο Ηφαιστίωνας. Η Αμφίπολη ήταν μία από τις πόλεις που διάλεξε ο ίδιος ο Αλέξανδρος το 324 π.Χ., όταν πέθανε ο Ηφαιστίωνας, για να χτισθεί ναός που θα τον αποθέωνε.
ΠΛΟΥΣΙΟΣ, ΤΙΜΗΜΕΝΟΣ, ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ, ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ, ΖΗΤΑ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ
Οι θεωρίες της «αρχαιολογίας του καναπέ»
Μετά τις Σφίγγες, οι Καρυάτιδες και τώρα το ψηφιδωτό. Η κ. Περιστέρη ξεκαθάρισε τη χρονολογία -το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ.- και μίλησε για στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η κ. Μενδώνη άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, όπως αυτό του Φιλίππου. Φυσικά, όλοι λένε ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Το ταφικό μνημείο φαίνεται να έχει δύο εισόδους
Το νέο συμπέρασμα της «αρχαιολογίας του καναπέ» είναι πως είναι τάφος και μάλιστα μακεδονικός, που ανήκει σε «πλούσιο». Το κοινό σχεδόν απαιτεί να είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Μετά τις ήττες της Εθνικής, χρειαζόμαστε ένα δυνατό εθνικό τονωτικό. Ποιος και γιατί στην Αμφίπολη τόλμησε να κατασκευάσει ένα ταφικό μνημείο που να υπερβαίνει τον τάφο του Φιλίππου;
Περσεφόνη, Πλούτωνας, Ερμής ξέρουν την ταυτότητα του νεκρού της Αμφίπολης...Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Φίλιππος, αν δεν ήταν θαμμένος αλλού κι αν δεν είχε πεθάνει είκοσι-τριάντα χρόνια πριν. Θα μπορούσε κάποιος άλλος -όπως ο Αλέξανδρος ή ο Αντίπατρος ή ο Περδίκκας ή ο Πολυσπέρχοντας να φτιάξουν ένα ταφικό μνημείο για κείνον-, μερικοί μάλιστα βιάστηκαν να δουν το πρόσωπό του στο ψηφιδωτό, αλλά όπως φαίνεται υπάρχει τάφος. Πιθανόν κάποιου που θα ήθελε να ξεπεράσει σε δόξα τον Φίλιππο!
Σε κάθε περίπτωση, κάποιος ή κάποια ή κάποιοι είναι θαμμένοι εκεί. Από τις δεκατέσσερις θεωρίες που καταγράψαμε εδώ -στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»-, και υιοθέτησε η «εκπρόσωπος τάφου», μερικές ατονούν. Το πολυάνδρειον ως ιδέα προς το παρόν απορρίπτεται, αν και θα πρέπει να δούμε τι υπάρχει δίπλα στο ταφικό μνημείο που φαίνεται πως δεν είναι το μόνο κτίσμα στο χώρο που υπερβαίνει κάθε άλλο.
Ο «άγνωστος πλούσιος» κερδίζει έδαφος στο χρηματιστήριο των επιστημονικών ή όχι στοιχημάτων. Πιθανόν να παραμείνει άγνωστος και μετά το τέλος της ανασκαφής. Αλλά ποιος δικαιούται έναν τόσο μεγαλοπρεπή τάφο που να υπερβαίνει σε δόξα τον Φίλιππο ή τον Αλέξανδρο και γιατί στην Αμφίπολη;
Ο μυστηριώδης Λέων, που μάλλον βρισκόταν στην είσοδο του ταφικού μνημείου, φαίνεται να είναι το «κλειδί» για την αποκάλυψη της ταυτότητας του τιμώμενου νεκρού. Είναι ολόιδιος με αυτόν στη Χαιρώνεια, ενώ υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι που παραπέμπουν σε άνδρες, ήρωες πολεμιστές, όπως π.χ. στις Θεσπιές.
Οι Καρυάτιδες και οι Σφίγγες, όπως και ο «διεθνιστικός-πολυεθνικός» χαρακτήρας της κοσμόπολης με το χρυσωρυχείο του Παγγαίου δίπλα της και το Νομισματοκοπείο δείχνουν τις επιρροές του άγνωστου καλλιτέχνη. Η Αμφίπολη είναι πεδίο πολέμου μεταξύ Αθηναίων, Σπαρτιατών, Μακεδόνων και άλλων, αλλά είναι και η πόλη της ειρήνης, αφού πολλές συνθήκες -όπως του 311 π.Χ.- υπογράφονται εδώ, ακόμα και αν δεν τηρούνται, όπως η συνθήκη του Νικία. Το ψηφιδωτό είναι πανομοιότυπο με άλλο στην έδρα του μακεδονικού βασιλείου. Το μνημείο, όπως έχει διαπιστωθεί, είναι μικρογραφία του τάφου της Αλεξάνδρειας. Σε κάθε περίπτωση το ταφικό μνημείο αποπνέει έναν «μακεδονικό κοσμοπολιτισμό».
Οι θεωρίες για τον γιο του Αλεξάνδρου -που βρέθηκε θαμμένος στη Βεργίνα- και τη Ρωξάνη, όπως ήθελε ο Δημήτρης Λαζαρίδης, έχουν απορριφθεί. Η ιδέα πως είναι εδώ θαμμένη η Ολυμπιάδα -κι όχι στην Πύδνα, όπου «εκτελέστηκε» με λιθοβολισμό- προϋποθέτει, παρά την εντολή να μείνει άταφη, να μεταφέρθηκε η σορός για να ταφεί εδώ και όχι στην πατρίδα της.
Η σκέψη πως ο άνθρωπος που έφτιαξε τον τάφο είχε άνεση, χρόνο και χρήμα και βρισκόταν στην πλευρά της εξουσίας, μας οδηγεί στα πρόσωπα της εποχής, όπως ο Αντίπατρος, ο αντιβασιλέας που πέθανε το 319 π.Χ., ο Κάσσανδρος, που πέθανε το 297 π.Χ., και ο Πολυσπέρχοντας, που όμως έχασε τον πόλεμο. Αν ο τάφος δεν έγινε για τον Φίλιππο, τον Αλέξανδρο ή τον Ηφαιστίωνα τότε κάποιος πολύ ματαιόδοξος βρίσκεται θαμμένος εκεί.
Η θεωρία του «στρατηγού» μάλλον δεν αφορά τον Νέαρχο που πέθανε το 300 π.Χ. όσο τον Λαομέδοντα, που το 319 π.Χ. βρίσκεται αιχμάλωτος στην Αίγυπτο, αλλά δραπετεύει. Αν ο Λέων έγινε γι' αυτόν, όπως ήθελε ο Oscar Broneer που τον αναστήλωσε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κι ο τάφος ανήκει σ' αυτόν. Ωστόσο η λαμπρότητα και το μέγεθος του μνημείου, αν αυτό δεν ανήκει στον Φίλιππο ή τον ίδιο τον Αλέξανδρο, οδηγεί με βεβαιότητα τον Κύπριο αρχαιολόγο Μυρογιάννη στην ιδέα πως εδώ βρίσκεται θαμμένος ο Ηφαιστίωνας. Η Αμφίπολη ήταν μία από τις πόλεις που διάλεξε ο ίδιος ο Αλέξανδρος το 324 π.Χ., όταν πέθανε ο Ηφαιστίωνας, για να χτισθεί ναός που θα τον αποθέωνε.
Ο Αλέξανδρος προσδιόρισε και το κόστος του ναού στο ύψος των 1.500 ταλάντων, αλλά φαίνεται πως η Βουλή των Μακεδόνων το απέρριψε ως υψηλού κόστους. Οι Μακεδόνες, όπως και οι άλλοι Ελληνες, έβρισκαν υπερβολικό να τιμάται ως θεός ένας θνητός, ακόμα κι αν ήταν ο παιδικός φίλος του Αλεξάνδρου. Ωστόσο, ο Ηφαιστίωνας φαίνεται να τάφηκε στη Βαβυλώνα, και το μνημείο δεν έγινε ποτέ. Αλλά ποιος τόλμησε, ενώ δεν υπήρχαν 1.500 τάλαντα, να φτιάξει ένα πολυδάπανο μνημείο, και για ποιον;
Ενα από τα πολλά σενάρια για τον τάφο του Αλεξάνδρου είναι πως πριν εκείνος πεθάνει σκέφτηκε να εξαφανισθεί το πτώμα του, ώστε να πιστέψουν πως... θεοποιήθηκε. Η σορός μένει μυστηριωδώς δύο χρόνια στη Βαβυλώνα ώσπου να οργανωθεί η πιο μεγαλοπρεπής πορεία-κηδεία και να ταφεί στην Αίγυπτο, την οποία υποτίθεται ότι ο ίδιος είχε διαλέξει.
Η Ολυμπιάδα με τον Περδίκκα επιχειρούν να κλέψουν τη σορό. Οι Ρωμαίοι προσκυνούν ένα μαυσωλείο στην Αίγυπτο που σήμερα αναζητείται. Αν πράγματι ο Αλέξανδρος ετάφη στην Αμφίπολη, τότε θα πρέπει κάποιος να οργάνωσε μία από τις μεγαλύτερες απάτες της ιστορίας.
Το λάθος που κάνουν όσοι αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι πως πιστεύουν ότι στην Ιστορία υπάρχει λογική. Αλλά δεν υπάρχει. Και για να μεταφέρω λίγο από το κλίμα των social media, τίποτα δεν πρέπει να προεξοφλούμε για το ταφικό μνημείο στην Αμφίπολη, ακόμα κι αν ο θαμμένος είναι νεκρός! Το μόνο βέβαιο, συνεχίζουν, είναι πως αν βρεθεί κάποια επιγραφή, θα γράφει κάτι όπως «Rooms to let»...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)