H "Ελευθεροτυπία" για το βιβλίο "Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων"

 

«Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων»

Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανοιχτό χρονικό της Ιστορίας της Ελλάδας, από την Ελληνική Επανάσταση μέχρι σήμερα

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

Ο δημοσιογράφος Νίκος Λακόπουλος δεν έριξε μια ζαριά με προεξοφλημένη επιτυχία υπέρ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Ούτε τράβηξε την τράπουλα του ταρό ως άλλη χαρτομάντισσα της εποχής μας, ώστε να προβλέψει το μέλλον ενός από τους νεότερους Ευρωπαίους πολιτικούς.

Δεν μεταμορφώνεται σε Κασσάνδρα για να καταραστεί τον νέο «βασιλέα» της Αριστεράς, ο οποίος γύρισε στην πατρίδα, έπειτα από περιπέτειες αυτογνωσίας εις Ευρώπη και Αμερική, με λάφυρο μία πιθανότατα επερχόμενη λύτρωση από τα δεσμά του Μνημονίου.
Το βιβλίο του Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων. Ο «Τσίπρας, η Ελλάδα και η "Μεγάλη Αριστερά"» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, σελίδες 239, τιμή: 13 ευρώ) είναι ένα ανοιχτό χρονικό της Ιστορίας της Ελλάδας, από την Ελληνική Επανάσταση και εδώθε με όρους επικυριαρχίας από τις ξένες Μεγάλες Δυνάμεις.
Κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας, έως ότου παραδώσει τη σκυτάλη στις ΗΠΑ με την εξόδια νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων από τον Εμφύλιο, με έντονη τη μυρωδιά των βομβών ναπάλμ. Το ανάγνωσμα του Νίκου Λακόπουλου αποτελεί μία απόπειρα να ξαναγραφτεί και να επανερμηνευτεί το διακύβευμα μιας ανεξάρτητης πατρίδας, το οποίο πάντα προσέκρουε στην αδυναμία των πολιτικών να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τόπο ως σαρξ εκ της σαρκός τους.
Το εγχείρημά του γίνεται ελκυστικό ως αδιάπτωτης γοητείας ανάγνωσμα, διότι πρόκειται για μία ανάγνωση εκ των έσω της νεοελληνικής κοινωνίας, με τους πολιτικούς αναγραμματισμούς της, τις κοινωνικές ανισορροπίες της, τις ιδεολογικές παραδοξότητές της, τις στρεβλές μετωπικότητές της και τις αδικαιολόγητες υποχωρήσεις της. Η Ελλάδα περέμεινε εθνικά ένα κρατικό υβρίδιο, το οποίο δεν συντονίστηκε απολύτως ούτε με τη Δύση ούτε με την Ανατολή.
Παρέμεινε ο κατ' εξοχήν προνομιακός χώρος του κατ' επίφασιν αυτοδημιούργητου πολίτη που έχει τη δυνατότητα από τη μια ημέρα στην άλλη να βρεθεί από εργάτης... εργοστασιάρχης και αντιστρόφως. Μία κατ' εξοχήν καταναλωτική νοοτροπία και ηθική, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της ονομαζόμενης Μεταπολίτευσης, που χαρακτήρισαν επί σαράντα χρόνια και εν τέλει σφράγισαν το χαρακτήρα του νεοέλληνα, με υψηλή δόση σκυλοτράγουδου.
Ο τρόπος γραφής του Νίκου Λακόπουλου διαθέτει γρήγορο ρυθμό, εκφέρει, καθώς το κείμενο αναπτύσσεται, κρίσεις και παρατηρήσεις επί των γεγονότων, αποδεσμεύει την επικρατούσα ιστοριογραφία από μανιχαϊστικά πρότυπα, προτάσσει τον σκεπτόμενο διάλογο αντί των δογματικών βεβαιοτήτων.
Το βιβλίο είναι ανάπτυξη της πρώτης έκδοσης του ομότιτλου βιβλίου που κυκλοφόρησε, το 2008, από τις εκδόσεις Ηλέκτρα. Ορισμένα αποσπάσματα θα διαφωτίσουν τον αναγνώστη για το πνεύμα και το γράμμα του:
**
Ο Ελβις Πρίσλεϊ της Αριστεράς
* Είναι όμορφος ή άσχημος;
Είναι αριστερός σε μια εποχή που η Αριστερά δεν είναι της μόδας. Δεν δυσκολεύτηκε να φύγει από την ΚΝΕ στα δεκαεφτά. Θα δυσκολευτεί όμως να αποφασίσει ανάμεσα στον Ζαχαριάδη και στον Μπελογιάννη. Και ακόμα πιο πολύ να δημιουργήσει ένα αριστερό λαϊφστάιλ, ώστε τώρα πια να μπορείς να είσαι και αριστερός και όμορφος.
* Εκλέγεται ο νεαρός με τα «καρφάκια» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ
Φοράει πουκάμισο με ρίγες. Χαμογελάει, όπως πάντα, σαν να κέρδισε ένα iPad. Τα μαλλιά του είναι καρφάκια. Η φαβορίτα τύπου ροκαμπίλι του δίνει δυναμισμό. Φυσικά και δεν φοράει γραβάτα. [...]. Η φαβορίτα του Αλέξη παραπέμπει στον Ελβις Πρίσλεϊ. Κατά τη γνώμη του, ο μεγαλύτερος πολιτικός είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Φαίνεται ότι αν και έχουν περάσει τριάντα και σαράντα χρόνια, οι αγέννητοι τότε σημερινοί νέοι έχουν σοβαρές εκκρεμότητες με το παρελθόν.
* Προφητεία για κυβέρνηση της Αριστεράς
Δεν ξέρουμε από πού αρχίζει και ώς πού φτάνει η Ελλάδα, αλλά αυτός ο λαός ακόμα πιστεύει σε προφητείες, αγίους και θαύματα. Ενα από αυτά μπορεί να είναι και μια κυβέρνηση Αριστεράς ή έστω [...] μια κυβέρνηση Τσίπρα.
* ...και ο προς θυσία αμνός
Ο Κωστάκης απέτυχε. Ο Γιωργάκης απέτυχε. Ο επόμενος αμνός της πολιτικής ζωής πιθανόν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Νέος, ωραίος, άφθαρτος, ταμάμ για θυσία.

Κανένα σχόλιο. Σχολιάστε!

"Οι κάνες των βιβλίων και η βία των λέξεων",

"Οι κάνες των βιβλίων και η βία των λέξεων", του Νίκου Λακόπουλου - enallaktikos.gr (ελληνικά) 3851

Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης

Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης (1927-2014)" στο "Οπλοστάσιο" στο Κολωνάκι
Συντάκτης: News ArtParade
Ημερομηνία: 03/03/2014

Μια σειρά εκθέσεων σε έναν νέο χώρο, το Οπλοστάσιο

Στην οδό Μηλιώνη, απέναντι από το Πρυτανείο, βρίσκεται ένας μικρός χώρος ο οποίος ανήκει στον ιδιοκτήτη του Πρυτανείου Νίκο Ηλιόπουλο, φίλο της τέχνης και προσωπικό φίλο πολλών καλλιτεχνών.
Με αφορμή τις συζητήσεις τους πάνω στην σύγχρονη ελληνική τέχνη, ο Νίκος Ηλιόπουλος πρότεινε στον Δημήτρη Αληθεινό να αξιοποιήσει αυτόν τον μικρό χώρο, διοργανώνοντας μια σειρά εκθέσεων. Εκείνος, με τον γενικό τίτλο «Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει», έφτιαξε ένα πρόγρα...μμα τεσσάρων ατομικών εκθέσεων καλλιτεχνών που ο ίδιος πιστεύει ότι αξίζει να αναγνωρίσουμε και να ανακαλύψουμε.
Το πρόγραμμα –σαν φόρος τιμής από έναν ομότεχνο–περιλαμβάνει δύο καλλιτέχνες που πρόσφεραν στην ελληνική σύγχρονη τέχνη κι έφυγαν από τη ζωή χωρίς το κοινό να έχει γίνει -όσο θα έπρεπε- οικείο με το έργο τους και δυο νεώτερους που δεν έχουν ακόμα εκθέσει αρκετά, αλλά η δουλειά τους υπόσχεται να συνεχίσει αυτό που άρχισαν οι προηγούμενοι.
Ο Δημήτρης Αληθεινός έδωσε στον χώρο το όνομα «Οπλοστάσιο» ως αναφορά στο αρχαίο Οπλοστάσιο, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Πρυτανείο στην Αρχαία Αγορά, αλλά και φέρνοντας στην επιφάνεια την επίκαιρη έννοια της λέξης, ως «το σύνολο των διαθέσιμων μέσων για την επίτευξη σκοπού».
Το «Οπλοστάσιο» δεν είναι μία γκαλερί, είναι χώρος συνάντησης καλλιτεχνών και κοινού, προτάσεων και διαλόγου κι ο ρόλος του Δημήτρη Αληθεινού δεν είναι ρόλος επιμελητή, άλλα ενός ζωγράφου που επιθυμεί να υπενθυμίσει στους νεότερους ότι η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχει άξιους εργάτες που παραμένουν στην αφάνεια λόγω της σεμνότητας τους. Να προτείνει επίσης να ψάξουν λίγο πιο βαθιά ώστε να βρουν τους άξιους προγόνους τους και στο πλαίσιο της ελληνικής τέχνης.
Η πρώτη έκθεση αναφέρεται στον Βαλέριο Καλούτση, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μόλις εβδομάδες.

 

Ο Βαλέριος Καλούτσης γεννήθηκε στα Χανιά το 1927 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο και στην École des Beaux Arts στο Παρίσι. Ήδη από τη δεκαετία του '50 έχει έντονη παρουσία στον ευρωπαϊκό χώρο, προσπαθώντας να συνδυάσει την τεχνολογία με την καλλιτεχνική έκφραση. Το 1955 συμμετέχει σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο. Το 1957 η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery στο Λονδίνο, όπου εκθέτει συνεχώς από το 1961 έως το 1968. Την ίδια εποχή γράφουν γι’ αυτόν κριτικοί κύρους σε έντυπα όπως οι εφημερίδες Guardian και Times το περιοδικό Arts Review, το γαλλικό Art, κ.ά. Το 1968 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο, με τίτλο "Avantgarde, Griechenland" (μαζί με τους Δανιήλ, Λογοθέτη, Νίκο Κεσσανλή, Παύλο, Τάκι, Τσόκλη και Ξενάκη). Tο 1969 εκθέτει στην έκθεση Exposition Art et Matière στο πλαίσιο της "Expo ’69" στο Μόντρεαλ. Την εποχή εκείνη επεξεργάζεται μια σειρά από φωτοκινητικά και ηχοκινητικά έργα ("Kinoptics" και "Naturmatic"). Το 1992 συμμετέχει στην έκθεση Réalités Nouvelles στο Παρίσι. Το 1973 αρχίζει η συνεργασία του με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου. Από το 1974 έως το 1980 συμμετέχει ανελλιπώς στη Fiac του Παρισιού. Από το 1990 ζούσε στο Παρίσι και στα Χανιά. Το 2005 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση έργων του στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.
Ο Βαλέριος Καλούτσης εξέφρασε με το έργο του την κριτική του στάση απέναντι στην πραγματικότητα χρησιμοποιώντας μικτές τεχνικές με συνδυασμούς ετερόκλητων βιομηχανικών υλικών, τεχνολογικά μέσα (κάτοπτρα, φωτοκύτταρα, μετασχηματιστές ηλεκτρικού ρεύματος, κινητήρες κ.ά.) που παράγουν απροσδόκητα φωτοκινητικά αποτελέσματα, φωτογραφικές μεθόδους, χημικές ουσίες και υλικά φυσικής προέλευσης. Η θεματολογία του καλύπτει ανάλογα θέματα, όπως η επικοινωνία στη σύγχρονη κοινωνία, η αυτοματοποιημένη φύση (Naturmatic), ο κύκλος φθοράς-αναδημιουργίας της φύσης, στον οποίο πλέον επεμβαίνει ενεργά και ο άνθρωπος (Διαβρώσεις).

Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου 19:00-22:00.
Διάρκεια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου έως Σάββατο 05 Απριλίου

Οπλοστάσιο
Μηλιώνη 10
Κολωνάκι

Pink Floyd - Wish You Were Here

Το άδειο σακίδιο

Λίγο Τσε, λίγο Σάκης Ρουβάς αλλά προς το ροκ, λίγο μελό -"εγώ που δουλεύω από τα δεκάξι -αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά- βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου, αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Νεανικό στυλ, τι-σερτ και μπλου τζιν, σακίδιο, ανεμελιά αλλά πολύ- πολύ σοβαρότητα και απλοϊκό μαζί και περισπούδαστο ύφος.

Αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Όσοι λένε πως δεν έχει πολιτικές θέσεις και απόψεις, εννοούν πως δεν έχει τις δικές τους θέσεις. Κι έτσι μάθαμε ότι το "Ποτάμι" δεν έχει πρόγραμμα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ- που καίγεται πιο πολύ- έχει. Και όντως έχει. Και ένα και δυο τρία προγράμματα, όσες κι οι συνιστώσες του. Ένα για το πρωί, ένα για το απομεσήμερο, ένα για το βράδυ με ένδυμα περιπάτου.

Μπορεί να μας πει κάποιος από το ΣΥΡΙΖΑ τι και πως θα κάνει με την ΕΡΤ, τη Δωδώνη, την Ολυμπιακή, το πρόγραμμα του; Mπορεί να μας πει τι άποψη για έχει, για όσα κρίσιμα για το "πρόγραμμά του", τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα.

Ένας, ένας για να προλαβαίνουμε να σημειώνουμε "θέσεις". Θα το καταργήσουμε, θα το ακυρώσουμε, θα το διαπραγματευτούμε, θα το σκίσουμε, θα τους πετάξουμε- το μνημόνιο- στα μούτρα, όταν θα έχει λήξει.

Λυπάμαι,  σύντροφοι, αλλά δεν έχετε πείσει. Αντί να μιλήσετε με ειλικρίνεια για αυτό που κάποτε λέγαμε "κρίση της Αριστεράς' - λες και κρίση έγινε θεραπεία και την εξάγουμε κιόλας σε όλο τον κόσμο σαν ελληνική πατέντα -σκεπάζουμε το πρόβλημα με ένα "πρόγραμμα" που έχει καταρρεύσει πριν ακόμα ...διαρρεύσει σαν η μαγική λύση.

Ε, ναι, το σακκίδιο του Θεοδωράκη είναι άδειο. Αλλά αυτό δεν κάνει το δικό σας σακκίδιο γεμάτο.

Το "Εθνος" για τον Αλέξη στη Χώρα των Θαυμάτων"

Ο Αλέξης, ο Καρλ Μαρξ και ο... ανίκητος Ζορό

Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου «Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων», προφητικό όταν κυκλοφόρησε το 2008, προέβλεψε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ με ένα ποσοστό 13-15% και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξανακυκλοφορεί σε 240 σελίδες από τις Εκδόσεις Λιβάνη με νέα κεφάλαια για τον Gap, τον Καραμανλή τον «Μικρό» και τη γέννηση της Αριστεράς και του ελληνικού κράτους με ένα πρωτόκολλο- συμβολαιογραφικό έγγραφο από το οποίο απουσίαζε η Ελλάδα.
«Με διάθεση σκωπτική και ελάχιστο χιούμορ σ' αυτό το βιβλίο αναζητήσαμε το νήμα που συνδέει τη φλοτάν γραβάτα του Αρη Βελουχιώτη, όταν ήταν μποέμ νέος στην ανθίζουσα Αθήνα και δεν ήταν στην εξορία ή στη φυλακή, με το ζιβάγκο του Ανδρέα και το χτένισμα σε στιλ καρφάκια του Αλέξη Τσίπρα.
Για κάποιο διαβολεμένο λόγο η εποχή που ζούμε μοιάζει με την εποχή όπου η δύση ανακάλυπτε το τσάρλεστον. Λίγο πριν, λίγο μετά τον πόλεμο. Το τσάρλεστον εμφανίστηκε μαζί με την Αριστερά. Μαζί απαγορεύτηκαν, μαζί πέρασαν και στην παρανομία», γράφει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο.
Με γρήγορα περάσματα στην ελληνική ιστορία από τις καταλήψεις των μαθητών που «γέννησαν» τον Αλέξη Τσίπρα και τα Δεκεμβριανά το βιβλίο περνάει στη γέννηση του νεοελληνικού κράτους, τους πρώτους Ελληνες ουτοπιστές σοσιαλιστές και τη δημιουργία του ΚΚΕ.
Ερώτημα
Το ερώτημα είναι πώς γεννήθηκε και γιατί διασπάστηκε η ελληνική Αριστερά, τι εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πώς εξηγείται το φαινόμενο «Τσίπρα». «Κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρουμε τι», παρατηρεί ο Νίκος Λακόπουλος.
Με έναν τρόπο κινηματογραφικό, ο Λακόπουλος αναζητά το νήμα που συνδέει την εμφάνιση των Αγγλων με ένα δάνειο στην διάρκεια των εμφυλίων πολέμων το 1823-1824, όταν εξοντώθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους διαδόχους του σερ Τσορτς στη Μάχη τη Αθήνας και τον Εμφύλιο, αφού έχει εξοντωθεί ο Αρης Βελουχιώτης.
H πολιτική στην Ελλάδα και τα κόμματα δεν έχουν στόχο το μέλλον, όσο να διορθώσουν το παρελθόν, διαπιστώνει ο συγγραφέας. Ο Αρης αναλαμβάνει να ολοκληρώσει ό,τι έμεινε στη μέση το '21.
Ο Ανδρέας να πάρει τη ρεβάνς για τον Εμφύλιο. Κι η γενιά του Αλέξη Τσίπρα να πάρει πίσω τα χαμένα όνειρα της Αλλαγής.
Αν και με υπερβολική ταχύτητα, ο φακός του βιβλίου, σαν ένα ιλιγγιώδες φιλμ, παρουσιάζει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αναθεωρώντας την ιστορική ματιά.
Η περιπετειώδης ιστορία της ελληνικής Αριστεράς κινείται πίσω από το ερώτημα που αφορά τη διάσταση -με αίμα- ανάμεσα στην «κομμουνιστική-τριτοδιεθνιστική» και την άλλη Αριστερά.
Οι δολοφονίες των ηγετών του '21 Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Καποδίστρια, Ιωνα Δραγούμη, Πολκ και η εξόντωση των Αρη Βελουχιώτη, Νίκου Μπελογιάννη, αλλά και Γρηγόρη Λαμπράκη διερευνώνται ως πολιτικές δολοφονίες.
Το θρίλερ επενδύεται μουσικά με ύμνους - των SS, της ΑΕΚ, της Ελλάδας ή του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και τραγούδια των Nirvana, Clash, Μanu Chao, Louis Armstrong, Παύλου Σιδηρόπουλου, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη, Stanglers, Διάφανων Κρίνων, Ρασούλη- Ξυδάκη κ.ά. Ανάμεσα στις πολλές «ατάκες» του βιβλίου:

• Ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο απόπειρες δολοφονίας.
• Τα «νέα» κόμματα μπορεί να είναι ήδη ληγμένα. Ο ψηφοφόρος που ψηφίζει ένα από αυτά παίρνει και ένα δεύτερο ως δώρο.
• Το πρώτο εργατικό συνδικάτο έγινε από Αλβανούς μετανάστες στη Μυτιλήνη. Πριν από λίγα χρόνια οργάνωσε μάλιστα και την πρώτη του απεργία. Οι Αλβανοί εργάτες άπλωσαν στο λιμάνι ένα πανό που έγραφε: ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ο «ΔΕΞΙΟΣ» ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΚΑΙ Ο ΣΝΟΥΠΙ
Ο Ζορό «Εχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ηρως κι ο Τζιμ Ανταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους ''απατεώνες'' και ''ιμπεριαλιστές''. Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την ''κρίση της Αριστεράς''. Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό. Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Οταν αποκαλύφθηκαν τα -αγνώριστα από το ξύλο- πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά».


ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ- ΕΘΝΟΣ 7-5-2014

Το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα!

Παρά την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς στον πολιτικό εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και στην ναρκισιστική τηλεοπτική εκπομπή του, για μένα το "Ποτάμι" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από όταν γνώρισα τον 17χρονο τότε Σταύρο, πάνω σε ένα καράβι, ο νέος αυτός, που μόλις είχε συγκρουστεί με τα ΜΑΤ ως στέλεχος του μαθητικού κινήματος στην Αγία Βαρβάρα, είχε θάλεγες τη "σφραγίδα της δωρεάς του Κυρίου"! Και μια ιστορική αποστολή.

Ως ρεπόρτερ, αν και έρρεπε στον λαϊκισμό και τον κιτρινισμό. Ήταν και μελό! Προφανώς από μένα έμαθε να μοντάρει τις εκπομπές, να βάζει μουσική και να κάνει ραδιοφωνικά -τότε- ντοκυμανταίρ στην εκπομπή "Εδώ Ραδιοσυννεφούλα- Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα". (Τι να κάνουμε. Tόσα στελέχη, έβγαλε αυτό το αλληλοδιδακτικό σχολείο, ας βγάλει κι έναν πρωθυπουργό!).

Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα βήματα του Σταύρου προς την "επιτυχία". Ούτε την πολιτική του διαδρομή. Υπήρχε πάντα ένα ενδιαφέρον για κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα τους τσιγγάνους, τους "αδύναμους". Σε μια πολιτική σκηνή που μεσουρανούν οι Άδωνις, ένα εμφανώς καθυστερημένο άτομο, ο Μάκης Βορίδης, που δεν ήταν ποτέ λιγότερο φασίστας- από όσο είναι τώρα και μάλιστα "κοινοβουλευτικός φασίστας, αλλά και διάφορα μπασμένα φωτομοντέλα της δεξιάς και της Αριστεράς (π.χ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, Κυριάκος Μητσοτάκης για να μη πάμε σε άτομα τύπου Στυλιανίδη!) από αυτή τη γενιά ο Θεοδωράκης έχει παραέχει θέση στην πολιτική σκηνή. Ιδιαίτερα αν είχε κάνει ένα τέτοιο "μεταμοντέρνο" κόμμα είκοσι χρόνια πριν.

Τα "στελέχη" του κόμματος δεν τα ξέρουμε. Από τον συμπαθέστατα Νίκο Δήμου θα συγκρατήσω το βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη "Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας" ως απάντηση στο "Η δυστυχία να είσαι έλληνας". Και την πρόσφατη άποψη του πως οι σουλιώτες μιλούσαν αλβανικά. Αλλά δεν συμφωνώ πως στο Ποτάμι μαζεύτηκε πολλή ή πολύ σαβούρα. Ιδιαίτερα αν αυτο το λέει ένας "επαγγελματίας" κομμουνιστής από το το enikos.gr του Νίκου Χατζηνικολάου, που φαίνεται πως είναι πιο σπουδαίος από τον Σταύρο. Ίσως γιατί είναι ένας πρώην ΔΑΠίτης που μετέτρεψε την εφημερίδα του σε ένα είδος "Ριζοσπάστη".

Οι επιθέσεις που δέχεται ο Θεοδωράκης, ιδιαίτερα από "αριστερούς" δημοσιογράφους, είναι άδικες, κατασκευασμένες, πολλές φορές εμετικές όπως αυτή που διάβασα στην "Εφημερίδα των Συντακτών" κατάπληκτος. Ο Σ.Θ απαξιώνεται γιατί προέρχεται από την Αγία Βαρβάρα. Δεν είναι φτασμένος, αλλά "φτασμένος". Δεν είναι συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής". Οι φωτογραφίες του με πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι από μόνες τους εσχάτη προδοσία. Η φωτο που κρατάει την ολυμπιακή φλόγα επενδύεται σε μια γκαιμπελικού τύπου δημοσιογραφία, όπου πηγές είναι οι γείτονες, ανώνυμοι, άγνωστοι που "λένε", "θυμούνται". Αν ήμουνα στη θέση του διευθυντή της εφημερίδας- και σεβαστού δάσκαλου μου- δεν θα δημοσίευα τέτοιες συκοφαντίες. Θα έδιωχνα τον συνάκτη. Μπορεί και με ένα χέρι ξύλο! Γιατί όταν γράφεις για "περίεργα επιμορφωτικά προγράμματα" και προσβάλλεις την τιμή και την προσωπικότητα οποιοδήποτε, θέλεις κλωτσιές. Δεν φτάνουν οι μηνύσεις.

Δεν είμαι οπαδός του Σταύρου Θεοδωράκη! Δεν πιστεύω ότι τα πολιτικά κινήματα γίνονται με φιλίες και δημόσιες σχέσεις. Λίγο από όλα. Πρέπει να περιέχουν εκτός από ιδέες- γενικές και αόριστες- συγκεκριμένες προτάσεις και να προκαλούν ρήξεις. Η εποχή των άοσμων, άγευστων, αριστεροδεξιών έχει περάσει. Όλοι οι μεγάλες ηγέτες της αποικίας μας προκάλεσαν διχασμό και ρήξεις, βρέθηκαν στο περιθώριο ή την φυλακή ή εξορία, απέναντι στην εποχή τους, τον λαό και το "κατεστημένο".

Θα πείτε, το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα! Του πολιτικού μας σκηνικού, της τηλεοπτικής παραγωγής, της "πολιτικής της εικόνας". Φοβάμαι αν είναι έτσι να πέσει κάτω από 6% όταν εμφανισθεί την πολιτική ζωή ή πανούργα Αγγελική Νικολούλη ή η ραδιούργα Λαμπίρη!

Ας βλέπουμε όμως τη θετική πλευρά της ζωής! Κι ας καλωσορίσουμε το έστω θολό και σιγανό ποτάμι. Ιδού η Ρόδος, ιδού η Ρόδος όπως θάλεγε κι ο Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης! Ένας ...συνάδελφος του, που είχε υπάρξει και δημοσιογράφος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε κάποτε:

"Γεννηθήτω Φως!".

Πριν ακόμα υπάρξει η ΔΕΗ, η τηλεόραση.Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ο Σταύρος αρκεί να πεί:

"Φώτα πάμε!"

1Μου αρέσει! · · Προώθηση · Κοινοποιήστε