H αποικία μας δεν έχει παράδοση ελευθερίας και δημοκρατίας. Η οθωμανική κουλτούρα συνάντησε την Ευρώπη. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα κόμματα ακόμα και το συνδικάτο των δημοσιογράφων αυτό που επιδιώκουν είναι να χειραγωγήσουν τα μέσα ενημέρωσης, την παιδεία, την μουσική, την τέχνη.

Κατά βάθος μαυραγορίτες της δεξιάς, κληρικοί που έχουν λόγο για όλα και "αριστεροί" μουλάδες έχουν το ίδιο μοντέλο: ένα πατερναλιστικό κράτος. Οι δημοσιογράφοι διορίζονται, οι βουλευτικές έδρες κληρονομούνται κι οι πρωθυπουργοί εκπληρώνουν το όνειρο τους. Να γίνουν διευθυντές τηλεόρασης. Άλλωστε όλοι το μόνο που θέλουν είναι ένα πλάνο στην τηλεόραση.

Στο τέλος της δεκαετίας 80 όλες οι συζητήσεις αφορούσαν την κρίση. Τη κρίση της τέχνης, της Πολιτικής της Αριστεράς. Κι όλοι μιλούσαν από τότε για το τέλος της πολιτικής, της τέχνης, της Ιστορίας, της Αριστεράς.

 Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια. Ο Υπαρκτός σοσιαλισμός δεν είναι αντικείμενο κριτικής πλέον γιατί δεν υπάρχει. Στη δεκαετία ΄90 βρέθηκε τρόπος για ένα νέο- ίσως "χημικό" ροκ. Και να που αναστήθηκε ως βρυκόλακας, όχι η "κριτική" Αριστερά του '70, αλλά μια άλλη που είναι σίγουρο ότι έχει πεθάνει.

 Η νέα Αριστερά είχε μια τάση νεκροφιλίας. Ανάμεσα στα έδρανα της ανανεωτικής Αριστεράς κάθεται σιωπηλός και καπνίζει ο Στάλιν. Σαν τον ήρωα του "Αστείου" του Μίλαν Κούντερα είναι μοντέρνος, ανανεωτικός και "άνθρωπος" των καιρών. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σκέφτομαι πως όντως η Αριστερά έχει πεθάνει και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.

 Στη Χώρα της Ιφιγένειας συνηθίζουν να θυσιάζουν  τους πολιτικούς τους. Ο Κωστάκης απέτυχε, ο Γιωργάκης απέτυχε. Το επόμενο αρνί της ελληνικής πολιτικής ζωής, ίσως να είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Νέος, ωραίος, άφθαρτος, ταμάμ για θυσία. Το κατσικάκι προς το παρόν παίζει χαρούμενο σε διαδηλώσεις. Ο μεγαλύτερος έλληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο απόπειρες δολοφονίας.

Ο αγώνας δεν είναι του Στάλιν εναντίον του Χίτλερ. Είναι εναντίον του Στάλιν και του Χίτλερ.

Μερικοί στην Κωνσταντινούπολη βλέπουν την νεκρανάσταση της ευρωπαϊκής αριστεράς με ένα Τουρκικό Μάη. Αναλύουν τα γεγονότα με όρους του παρελθόντος. Ψάχνουν τον Κεμάλ και τον Σουλεϊμάν ανάμεσα στους διαδηλωτές. Άλλοι βλέπουν τον Τσε Γκεβάρα, ίσως και τα κόκκινα σανδάλια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μια πόλη που κοιμάται πεντακόσια χρόνια, αν εξαιρέσουμε μια εξέγερση φοιτητών στις αρχές του περασμένου αιώνα, ξυπνάει και παρασύρει όλη την Τουρκία. Ούτε οι Κεμαλικοί, ούτε ο μετανιωμένος Οτσαλάν οδηγούν τάχα εναντίον τψν "ισλαμιστών". Ο μεγαλύτερος εχθρός όλων φαίνεται πως είναι το τουίτερ! Πολύ σύντομα θα ενωθούν εναντίον του. Αν η εξέγερση επικρατήσει η Πόλη θα γίνει μια πρωτεύουσα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση σε ένα κόσμο που αλλάζει το κέντρο του. Αλλιώς η Πόλη θα ξαναπέσει και πάλι. Προσωρινά αυτή τη φορά.

Τα μέσα επικοινωνίας στην χώρα μας -συνήθως- είναι κακέπτυπα, φτωχά, κακαίσθητα, τα διακρίνει έλλειψη ελευθερίας και φαντασίας. Κι όμως στο τελευταίο καφενείο θα βρεθεί κάποιος να σου διδάξει δημοσιογραφία, επικοινωνία και αισθητική, συνήθως ξύνοντας τη μύτη του.

Η σημαία της Αλβανίας είναι ένας δικέφαλος αετός, χρώματος μαύρου στη μέση της σημαίας. Το φόντο είναι κόκκινο και συμβολίζει το αίμα που χύθηκε για την ανεξαρτησία της χώρας. Ο δικέφαλος αετός προέρχεται από το θυρεό του εθνικού ήρωα της χώρας, Γεωργίου Σκεντέρμπεη ή Καστριώτη. Τα δύο κεφάλια συμβολίζουν την κυριαρχία σε βορρά και νότο. Σημειώνεται ότι η σημαία της χώρας είναι παρόμοια με τη πολεμική σημαία της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν επίσης κόκκινη με μαύρο δικέφαλο αετό και την οποία υιοθέτησε ο Γεώργιος Καστριώτης αγωνιζόμενος εναντίον του Σουλτάνου, μετά την Άλωση της Πόλης, υψώνοντάς την στο κάστρο του στην Κρούγια της Αλβανίας. Υιοθετήθηκε, με τη σημερινή της μορφή χωρίς το κίτρινο αστέρι της εποχής του Κομμουνισμού, στις 7 Απριλίου 1992. (Bικιπαιδεια).

Οι εραστές του Βυζαντίου, κατά κανόνα, διεκδικούν το Βυζάντιο ως μία ελληνική επικράτεια. Η Αλβανία με τις πρόσφατες δηλώσεις του για την Μεγάλη Αλβανία που φτάνει ως την Πρέβεζα, διεκδικεί την συμμετοχή της- όπως άλλωστε τονίζει η σημαία της- στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία.