Το βιβλίο του Κουφοντίνα (2)

"Δεν τον είδαμε, δεν το ξέρουμε, δεν είναι μέλος μας" δηλώνουν συνήθως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για τον Νίκο Γιαννόπουλο, τον επιμελητή του βιβλίου του. Πλην ενός, που δέχεται από χθές τα πυρά των τηλεοράσεων, γιατί τόλμησε να πει πως -ο επιμελητής -είναι μαχητής. Ούτε καν πως ο Κουφοντίνας είναι ένας αντάρτης πόλεων και ότι τα εγκλήματα του είναι πολιτικά εγκλήματα.

Ωστόσο πριν απο πολλά χρόνια οι ηγέτες της Αριστεράς διαχώριζαν την θέση τους από την τρομοκρατία, μερικά κόμματα πίστευαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τρομοκράτες - ο Αραφάτ ήταν τότε "τρομοκράτης"- και υποστηρίζει στα δικαστήρια ανθρώπους σαν τον όντως τρομοκράτη Πόλε- απάντησε με μια ομιλία στη Βουλή που ήταν καταπέλτης. Διαχώριζε τα είδη τρομοκρατίας ανάμεσα στη φασιστική- ατομική, την απάντηση στην κρατική βία και τις δικτατορίες και την δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.

Δεν άλλαξε στάση ούτε όταν κατηγορήθηκε πως είναι ο ίδιος αρχηγός της 17 Νοέμβρη, ή ο "φίλος'΄του ο Πάμπλο και πως η "17 Νοέμβρη" αποτελείται από στελέχη του ΠΑΚ, κάτι που "επιβεβαιώνει" το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας ως μαθητής ήταν μέλος μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του κινήματος. (Ένας από τους ντέτυεκτιβ που αποκάλυψαν αυτό τον ρόλο του Α.Π. ήταν ο Πάνος Καμμένος με τον οποίο θα συγκυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν φυσικά αποκηρύξει ίσως όχι μόνο την τρομοκρατία, αλλά και την Αριστερά).

Βέβαια, ήταν μια άλλη εποχή τότε. Οι Ερυθροταξϊαρχίτες χρειάζονταν μαζί με τις προκηρύξεις και λαϊκά δικαστήρια, όπως στη "δίκη" του Μόρο με 35 μέρες ανάκριση. Και η 17 Νοέμβρη αρχικά, ή η πρώτη "17 Νοέμβρη" συνοδεύει τις "δίκαιες" δολοφονίες βασανιστών της χούντας
με αριστουργηματικά πολιτικά κείμενα που δεν άφησαν ασυγκίνητο -σύμφωνα με μια δημοσκόπηση- το 23% του εκλογικού σώματος.

Για τη νέα Αριστερά είναι παράλογο και αντιφατικό να πιστεύεις στην κατάργηση της θανατικής ποινής και κάποιοι να σκοτώνουν με ένα δικό τους νόμο. Σήμερα, η νέα αλλά και η παλαιά Αριστερά που θεωρούσε αναπόφευκτο τον ένοπλο αγώνα, όχι μόνο δεν πιστεύει στην τρομοκρατία, αλλά ακόμα και αντιεξουσιαστές θεωρούν πως αυτή κινείται στο έδαφος της εξουσίας. Ο τρομοκράτης ταυτίζεται με το κράτος που θέλει να ανατρέψει. Το κράτος έχει άλλες μορφές -ιδεολογικής - κυριαρχίας και δεν χρειάζεται να ασκεί το ίδιο ανοιχτή, αλλά μυστική τρομοκρατία.

Ωστόσο αν και οι τρομοκράτες της 17Ν είναι δολοφόνοι που χτυπούν πισώπλατα όπως κραυγάζει ο Πέτρος Τατσόπουλος στο ίδιο πάνελ με τον Μάκη Βορίδη και τον γιο του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν διώκεται πλέον ως τρομοκράτης, αλλά ως συγγραφέας. Άλλωστε παραδόθηκε μόνος του, αποδέχτηκε τη δράση του και κάποια στιγμή έκρινε πως τελείωσε αυτή η εποχή.

Πριν από ένα μήνα κανένας δεν θα αγόραζε ένα βιβλίο για την τρομοκρατία. Οι κραυγές κατά της έκδοσης, του επιμελητή και του εκδότη, έκαναν το βιβλίο μπεστ σέλερ με 10.000 αντίτυπα αμέσως. Μερικοί ανατριχιάζουν στην ιδέα πως ο Κουφοντίνας είναι "ομότεχνος΄τους καθώς το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Άλλοι το θεωρούν κακογραμμένο. Η ιδέα ενός "τρυφερού τρομοκράτη" που σκοτώνει ρισκάροντας ο ίδιος τη ζωή του δεν συμβαδίζει με αυτή του σχιζοφρενούς δολοφόνου που τρέφεται με αίμα.

Πράγματι δεν είναι ομότεχνος του Π.Τ. ο Κουφοντίνας. Κατ΄αρχήν δεν γράφει ανώδυνες ιστοριούλες. Το βιβλίο του είναι γραμμένο με αίμα, αλλά όχι μόνο των θυμάτων της οργάνωσης- γιατί δεν σκοτώνει για προσωπικούς λόγους-αλλά και των συντρόφων του, ίσως και το δικό του.

Όσοι μιλάνε για "ματωμένα λεφτά" θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν κι άλλα ματωμένα λεφτά, που δεν βγαίνουν από πωλήσεις βιβλίων, αλλά από κακοκοιημένες ανθρώπινες ζωές. Αν δεν είναι ματωμένα όλα τα λεφτά. Όσοι μιλάνε για παιδιά θυμάτων θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν και άλλα θύματα εκτός από τα δικά τους παιδιά.

Η διαιώνιση ενός καθεστώτος ταξικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης δικαιώνει τους τρομοκράτες. Η ελευθερία και η δημοκρατία σε ένα τίμιο, ανοιχτό σε όλους πλούσιους και φτωχούς, τους αφοπλίζει. Η λυσσασμένη επίθεση με φαινομενικό στόχο τον Κουφοντίνα, τον εκδότη του και τον επιμελητή του, δεν έχει στόχο τον ίδιο. Κανένας δεν θα ασχολιόταν με ένα καταδικασμένο πολλάκις ισόβια, γερασμένο πια, πρώην τρομοκράτη ή δολοφόνο.

Είναι οι ιδέες του, που είναι ίδιες με αυτές άλλων ανθρώπων, που πιστεύουν στον ίδιο πολιτικό αγώνα άλλα με μη βίαια μέσα. Είναι η ελευθερία έκφρασης. Όχι του Κουφοντίνα, αλλά της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιέζεται να αποκηρύξει τον Κουφοντίνα ή τον "συνοδοιπόρο" Γιαννόπουλο. Πιέζεται, όπως άλλοτε οι κομμουνιστές με τις "δηλώσεις μετανοίας" και νομιμοφροσύνης, να αποδείξει ότι δεν είναι αριστερό , αλλά ένα συστημικό, "νομιμόφρον" κόμμα.

Και πάλι στα έδρανα αυτού του τηλεοπτικού στρατοδικείου κάθονται δοσίλογοι, καταδότες χωρίς κουκούλες, που υποδεικνύουν ποιός είναι που και τι σ κ έ φ τ ε τ α ι , φασίστες και Ιεροεξεταστές. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν ζητάνε δήλωση μετανοίας ή την αποκήρυξη της τρομοκρατίας την οποία άλλωστε έχουν. Δεν ζητάνε την καταδίκη του ένοπλου αγώνα, την απαγόρευση βιβλίων, το κάψιμο έργων όσων "'ύμνησαν"ακόμα και τον Κοεμτζή! Ζητάνε από μια πάλι ηττημένη Αριστερά, αλλά αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά, όχι μόνο ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.

Άλλωστε γιατί να υπάρχει καν Αριστερά; Όπως θα τονίσει στο επόμενο λογύδριο του στα κανάλια ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της "Νέας Δημοκρατίας", ίσως αύριο αν υπάρχει και του ΠΑΣΟΚ, Μάκης Βορίδης το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόση δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης, τάξη, ησυχία και προπαντός χαρά.