ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
H άποψη που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες ότι δεν πρέπει να εκδίδονται βιβλία σαν κι αυτό του Κουφοντίνα για τη 17 Νοέμβρη έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα αν λανσάρεται από "προοδευτικούς' συγγραφείς και όχι Ιεροξεταστές, από "αριστερούς" και όχι από οπαδούς του Χίτλερ, που ως γνωστόν δεν απαγόρευσε μόνον αλλά έκαιγε κιόλας βιβλία.
Ακόμα κι αν υπήρξαν "καρφιά" ή απουσιολογοι στο ...σχολείο αυτοί οι άνθρωποι της "προοδευτικής' ιντελιγκίντσιας ή γλείφτες της εξουσίας και των εκδοτών, αυτοί οι "Ιεροεξεταστές" είναι ακατανόητο πως είναι δυνατόν ενώ είναι διανοούμενοι και συγγραφείς να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση σε ένα δολοφόνο. Οι σύγχρονες απόψεις "σωφρονισμού" μάλλον θα τον παρακινούσαν να γράφει. Άλλωστε πόσοι παραγνωρισμένοι ζωγράφοι, όπως ο Χίτλερ, συγγραφείς όπως ο Γκαίμπελς δεν σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους ίσως επειδή τους απέρριψε η Σχολή Καλών Τεχνών ή δεν τους εκδώσανε τα έργα τους. Και πόσοι -όπως η 17 Νοέμβρη- δεν χρησιμοποιήσαν τον φόνο- ακόμα και γαι τους ίδιους αθώων-για να δουν δημοσιευμένες τις προκηρύξεις τους.
Η Ιερά εξέταση έκαιγε και τους συγγραφείς. Ο Χίτλερ στο όνομα της τέχνης έστελνε την Γκεστάπο στα σπίτια ζωγράφων στους οποίους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν. Αν έβρισκε πινέλα, μπογιές και άλλα υλικά οδηγούνταν στην φυλακή.
Οι έλληνες Ιεροεξεταστές δεν ζητούν μόνο να μην εκδίδονται βιβλία "δολοφόνων", αλλά ρίχνουν ευθύνες και στον εκδότη- εν προκειμένω τον Λιβάνη- που, προς τιμήν του, εξέδωσε το βιβλίο. Στην ποινή όσων δολοφονούσαν και μάλιστα πισώπλατα ζητούν κι αυτή: να μην μπορούν να εκδώσουν όσοι κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για φόνο. Δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Είναι δολοφόνοι, οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.
Σε μια προέκταση αυτής της ποινής μάλλον θα έπρεπε να διώκεται και να φυλακίζεται και ο εκδότης! Οι σύγχρονοι "Ιεροεξεταστές" προφανώς αμφισβητούν το νομικό μας σύστημα που δεν προβλέπει τέτοια ποινή, αλλά δεν προβλέπει καν την ποινή του θανάτου. Στην πράξη ζητούν την δίωξη και μέτρα εναντίον των εκδοτών τους, των δικηγόρων τους, όσων τους υποστηρίζουν ή εκφράζονται ιδεολογικά να τους δικαιολογούν ή απλώς να τους καταλαβαίνουν.
Μερικοί, μάλλον αυτόκλητοι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, οργίζονται που στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει φωτογραφία που ουσιαστικά υποστηρίζει αυτό που ήταν ο Κουφοντίνας. Ένας αντάρτης πόλεων που πίστευε πως η 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ.
Είτε πρόκειται για έναν αντάρτη πόλεων -αριστερό ή δεξιό- ή για κάποιον που νομίζει πως είναι αντάρτης πόλεων ή τον υποδύεται για να κρύψει το πάθος του για τον φόνο το κλειδί βρίσκεται στο ποιός και πως θα τον κρίνει, ποιος και πως θα τον καταδικάσει.
Η απολογία του Κουφοντίνα είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο, που θα μπορούσε να έχει γράψει και κάποιος που δεν ήταν "αρχιδολοφόνος". Το νομικό μας σύστημα επιτρέπει στον κατηγορούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Επιτρέπει και στον δολοφόνο να γράφει, να ζωγραφίζει και να εκδίδει τα έργα του.
Δε χρειάζεται να πω εδω πόσοι σχιζοφρενείς, δολοφόνοι, υπήρξαν καλλιτέχνες. Εγώ θα είχα ένα έργο του Τζακ Αντεργοβγάλτη στην βιβλιοθήκη μου, όπως έχω και τον "Αγώνα" του αρχιδολοφόνου Χίτλερ. Οπως έχω και βιβλία που μιλάνε για έναν άλλο "αρχιδολοφόνο", "σφαγέα", "σίριαλ-κίλερ", "ληστοσυμμορίτη", "κατσαπλιά" και τυχοδιώκτη- όπως τον έλεγε το κόμμα του. Του Άρη Βελουχιώτη.
Δεν συμφωνώ, ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με τον Βελουχιώτη. Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη συνέχεια του ΕΑΜ, όπως πιστεύει ο Κουφοντίνας, ο οποίος έχει ζητήσει συγγνώμη για τους φόνους που διέπραξε στα πλαίσια μιας πολιτικής δράσης ένοπλου αγώνα. Δεν ανήκω ούτε στους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, ούτε σε όσους δικαιολογούν την "κόκκινη τρομοκρατία" από την ΟΠΛΑ σε βάρος τροτσκιστών, ή τον "Κόκκινο Στρατό" υπό την ηγεσία του Τρότσκυ. Δεν ξέρω τι θάκανα αν ζούσα τότε, αλλά σήμερα ο Άρης στα μάτια μου μοιάζει πολύ με ένα 'Ταλιμπάν". Πολύ περισσότερο "εκτελεστές" της ύστερης τρομοκρατίας που στο βλέμμα τους και μόνο βλέπεις πως η επιθυμία για φόνο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ιδεολογία.
Αλλά θεωρώ αδιανόητο να απαγορεύσει κανείς να εκδίδει βιβλία ο Κουφοντίνας, ο Καλέντζης, ο Μιχαλολιάκος ή ο Κοεμτζής.
Στο βιβλίο μου "Αν ζούσα τώρα", που εκδίδεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα, περιλαμβάνεται και μια φανταστική συνέντευξη με τον "αρχιδολοφόνο" Άρη Βελουχιώτη. Οι απαντήσεις του περιλαμβάνονται στον Λόγο του στη Λαμία:
"Απλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την λαϊκή εξουσία που βγήκε να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή και να εμπεδώσει την ασφάλεια. Κι όταν χτυπήσαμε το έγκλημα και πατάξαμε τους προδότες βγήκαν σα δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δεν βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά και και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε επειδή συγκινήθηκαν από ένα άρρωστο γατάκι. Έμπηξαν τις φωνές, επειδή λέει σκοτώνουμε.
Μα σκοτώνατε και βέβαια όχι μόνο τον Μαραθέα και τον γιό του.
Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι. Γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα μα κανείς γι΄αυτούς δεν είπε τίποτα. Και ξαφνικά φωνάζανε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε και είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους".
H άποψη που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες ότι δεν πρέπει να εκδίδονται βιβλία σαν κι αυτό του Κουφοντίνα για τη 17 Νοέμβρη έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα αν λανσάρεται από "προοδευτικούς' συγγραφείς και όχι Ιεροξεταστές, από "αριστερούς" και όχι από οπαδούς του Χίτλερ, που ως γνωστόν δεν απαγόρευσε μόνον αλλά έκαιγε κιόλας βιβλία.
Ακόμα κι αν υπήρξαν "καρφιά" ή απουσιολογοι στο ...σχολείο αυτοί οι άνθρωποι της "προοδευτικής' ιντελιγκίντσιας ή γλείφτες της εξουσίας και των εκδοτών, αυτοί οι "Ιεροεξεταστές" είναι ακατανόητο πως είναι δυνατόν ενώ είναι διανοούμενοι και συγγραφείς να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση σε ένα δολοφόνο. Οι σύγχρονες απόψεις "σωφρονισμού" μάλλον θα τον παρακινούσαν να γράφει. Άλλωστε πόσοι παραγνωρισμένοι ζωγράφοι, όπως ο Χίτλερ, συγγραφείς όπως ο Γκαίμπελς δεν σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους ίσως επειδή τους απέρριψε η Σχολή Καλών Τεχνών ή δεν τους εκδώσανε τα έργα τους. Και πόσοι -όπως η 17 Νοέμβρη- δεν χρησιμοποιήσαν τον φόνο- ακόμα και γαι τους ίδιους αθώων-για να δουν δημοσιευμένες τις προκηρύξεις τους.
Η Ιερά εξέταση έκαιγε και τους συγγραφείς. Ο Χίτλερ στο όνομα της τέχνης έστελνε την Γκεστάπο στα σπίτια ζωγράφων στους οποίους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν. Αν έβρισκε πινέλα, μπογιές και άλλα υλικά οδηγούνταν στην φυλακή.
Οι έλληνες Ιεροεξεταστές δεν ζητούν μόνο να μην εκδίδονται βιβλία "δολοφόνων", αλλά ρίχνουν ευθύνες και στον εκδότη- εν προκειμένω τον Λιβάνη- που, προς τιμήν του, εξέδωσε το βιβλίο. Στην ποινή όσων δολοφονούσαν και μάλιστα πισώπλατα ζητούν κι αυτή: να μην μπορούν να εκδώσουν όσοι κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για φόνο. Δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Είναι δολοφόνοι, οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.
Σε μια προέκταση αυτής της ποινής μάλλον θα έπρεπε να διώκεται και να φυλακίζεται και ο εκδότης! Οι σύγχρονοι "Ιεροεξεταστές" προφανώς αμφισβητούν το νομικό μας σύστημα που δεν προβλέπει τέτοια ποινή, αλλά δεν προβλέπει καν την ποινή του θανάτου. Στην πράξη ζητούν την δίωξη και μέτρα εναντίον των εκδοτών τους, των δικηγόρων τους, όσων τους υποστηρίζουν ή εκφράζονται ιδεολογικά να τους δικαιολογούν ή απλώς να τους καταλαβαίνουν.
Μερικοί, μάλλον αυτόκλητοι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, οργίζονται που στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει φωτογραφία που ουσιαστικά υποστηρίζει αυτό που ήταν ο Κουφοντίνας. Ένας αντάρτης πόλεων που πίστευε πως η 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ.
Είτε πρόκειται για έναν αντάρτη πόλεων -αριστερό ή δεξιό- ή για κάποιον που νομίζει πως είναι αντάρτης πόλεων ή τον υποδύεται για να κρύψει το πάθος του για τον φόνο το κλειδί βρίσκεται στο ποιός και πως θα τον κρίνει, ποιος και πως θα τον καταδικάσει.
Η απολογία του Κουφοντίνα είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο, που θα μπορούσε να έχει γράψει και κάποιος που δεν ήταν "αρχιδολοφόνος". Το νομικό μας σύστημα επιτρέπει στον κατηγορούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Επιτρέπει και στον δολοφόνο να γράφει, να ζωγραφίζει και να εκδίδει τα έργα του.
Δε χρειάζεται να πω εδω πόσοι σχιζοφρενείς, δολοφόνοι, υπήρξαν καλλιτέχνες. Εγώ θα είχα ένα έργο του Τζακ Αντεργοβγάλτη στην βιβλιοθήκη μου, όπως έχω και τον "Αγώνα" του αρχιδολοφόνου Χίτλερ. Οπως έχω και βιβλία που μιλάνε για έναν άλλο "αρχιδολοφόνο", "σφαγέα", "σίριαλ-κίλερ", "ληστοσυμμορίτη", "κατσαπλιά" και τυχοδιώκτη- όπως τον έλεγε το κόμμα του. Του Άρη Βελουχιώτη.
Δεν συμφωνώ, ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με τον Βελουχιώτη. Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη συνέχεια του ΕΑΜ, όπως πιστεύει ο Κουφοντίνας, ο οποίος έχει ζητήσει συγγνώμη για τους φόνους που διέπραξε στα πλαίσια μιας πολιτικής δράσης ένοπλου αγώνα. Δεν ανήκω ούτε στους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, ούτε σε όσους δικαιολογούν την "κόκκινη τρομοκρατία" από την ΟΠΛΑ σε βάρος τροτσκιστών, ή τον "Κόκκινο Στρατό" υπό την ηγεσία του Τρότσκυ. Δεν ξέρω τι θάκανα αν ζούσα τότε, αλλά σήμερα ο Άρης στα μάτια μου μοιάζει πολύ με ένα 'Ταλιμπάν". Πολύ περισσότερο "εκτελεστές" της ύστερης τρομοκρατίας που στο βλέμμα τους και μόνο βλέπεις πως η επιθυμία για φόνο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ιδεολογία.
Αλλά θεωρώ αδιανόητο να απαγορεύσει κανείς να εκδίδει βιβλία ο Κουφοντίνας, ο Καλέντζης, ο Μιχαλολιάκος ή ο Κοεμτζής.
Στο βιβλίο μου "Αν ζούσα τώρα", που εκδίδεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα, περιλαμβάνεται και μια φανταστική συνέντευξη με τον "αρχιδολοφόνο" Άρη Βελουχιώτη. Οι απαντήσεις του περιλαμβάνονται στον Λόγο του στη Λαμία:
"Απλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την λαϊκή εξουσία που βγήκε να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή και να εμπεδώσει την ασφάλεια. Κι όταν χτυπήσαμε το έγκλημα και πατάξαμε τους προδότες βγήκαν σα δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δεν βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά και και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε επειδή συγκινήθηκαν από ένα άρρωστο γατάκι. Έμπηξαν τις φωνές, επειδή λέει σκοτώνουμε.
Μα σκοτώνατε και βέβαια όχι μόνο τον Μαραθέα και τον γιό του.
Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι. Γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα μα κανείς γι΄αυτούς δεν είπε τίποτα. Και ξαφνικά φωνάζανε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε και είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου