Το βιβλίο του Κουφοντίνα (2)

"Δεν τον είδαμε, δεν το ξέρουμε, δεν είναι μέλος μας" δηλώνουν συνήθως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για τον Νίκο Γιαννόπουλο, τον επιμελητή του βιβλίου του. Πλην ενός, που δέχεται από χθές τα πυρά των τηλεοράσεων, γιατί τόλμησε να πει πως -ο επιμελητής -είναι μαχητής. Ούτε καν πως ο Κουφοντίνας είναι ένας αντάρτης πόλεων και ότι τα εγκλήματα του είναι πολιτικά εγκλήματα.

Ωστόσο πριν απο πολλά χρόνια οι ηγέτες της Αριστεράς διαχώριζαν την θέση τους από την τρομοκρατία, μερικά κόμματα πίστευαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τρομοκράτες - ο Αραφάτ ήταν τότε "τρομοκράτης"- και υποστηρίζει στα δικαστήρια ανθρώπους σαν τον όντως τρομοκράτη Πόλε- απάντησε με μια ομιλία στη Βουλή που ήταν καταπέλτης. Διαχώριζε τα είδη τρομοκρατίας ανάμεσα στη φασιστική- ατομική, την απάντηση στην κρατική βία και τις δικτατορίες και την δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.

Δεν άλλαξε στάση ούτε όταν κατηγορήθηκε πως είναι ο ίδιος αρχηγός της 17 Νοέμβρη, ή ο "φίλος'΄του ο Πάμπλο και πως η "17 Νοέμβρη" αποτελείται από στελέχη του ΠΑΚ, κάτι που "επιβεβαιώνει" το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας ως μαθητής ήταν μέλος μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του κινήματος. (Ένας από τους ντέτυεκτιβ που αποκάλυψαν αυτό τον ρόλο του Α.Π. ήταν ο Πάνος Καμμένος με τον οποίο θα συγκυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν φυσικά αποκηρύξει ίσως όχι μόνο την τρομοκρατία, αλλά και την Αριστερά).

Βέβαια, ήταν μια άλλη εποχή τότε. Οι Ερυθροταξϊαρχίτες χρειάζονταν μαζί με τις προκηρύξεις και λαϊκά δικαστήρια, όπως στη "δίκη" του Μόρο με 35 μέρες ανάκριση. Και η 17 Νοέμβρη αρχικά, ή η πρώτη "17 Νοέμβρη" συνοδεύει τις "δίκαιες" δολοφονίες βασανιστών της χούντας
με αριστουργηματικά πολιτικά κείμενα που δεν άφησαν ασυγκίνητο -σύμφωνα με μια δημοσκόπηση- το 23% του εκλογικού σώματος.

Για τη νέα Αριστερά είναι παράλογο και αντιφατικό να πιστεύεις στην κατάργηση της θανατικής ποινής και κάποιοι να σκοτώνουν με ένα δικό τους νόμο. Σήμερα, η νέα αλλά και η παλαιά Αριστερά που θεωρούσε αναπόφευκτο τον ένοπλο αγώνα, όχι μόνο δεν πιστεύει στην τρομοκρατία, αλλά ακόμα και αντιεξουσιαστές θεωρούν πως αυτή κινείται στο έδαφος της εξουσίας. Ο τρομοκράτης ταυτίζεται με το κράτος που θέλει να ανατρέψει. Το κράτος έχει άλλες μορφές -ιδεολογικής - κυριαρχίας και δεν χρειάζεται να ασκεί το ίδιο ανοιχτή, αλλά μυστική τρομοκρατία.

Ωστόσο αν και οι τρομοκράτες της 17Ν είναι δολοφόνοι που χτυπούν πισώπλατα όπως κραυγάζει ο Πέτρος Τατσόπουλος στο ίδιο πάνελ με τον Μάκη Βορίδη και τον γιο του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν διώκεται πλέον ως τρομοκράτης, αλλά ως συγγραφέας. Άλλωστε παραδόθηκε μόνος του, αποδέχτηκε τη δράση του και κάποια στιγμή έκρινε πως τελείωσε αυτή η εποχή.

Πριν από ένα μήνα κανένας δεν θα αγόραζε ένα βιβλίο για την τρομοκρατία. Οι κραυγές κατά της έκδοσης, του επιμελητή και του εκδότη, έκαναν το βιβλίο μπεστ σέλερ με 10.000 αντίτυπα αμέσως. Μερικοί ανατριχιάζουν στην ιδέα πως ο Κουφοντίνας είναι "ομότεχνος΄τους καθώς το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Άλλοι το θεωρούν κακογραμμένο. Η ιδέα ενός "τρυφερού τρομοκράτη" που σκοτώνει ρισκάροντας ο ίδιος τη ζωή του δεν συμβαδίζει με αυτή του σχιζοφρενούς δολοφόνου που τρέφεται με αίμα.

Πράγματι δεν είναι ομότεχνος του Π.Τ. ο Κουφοντίνας. Κατ΄αρχήν δεν γράφει ανώδυνες ιστοριούλες. Το βιβλίο του είναι γραμμένο με αίμα, αλλά όχι μόνο των θυμάτων της οργάνωσης- γιατί δεν σκοτώνει για προσωπικούς λόγους-αλλά και των συντρόφων του, ίσως και το δικό του.

Όσοι μιλάνε για "ματωμένα λεφτά" θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν κι άλλα ματωμένα λεφτά, που δεν βγαίνουν από πωλήσεις βιβλίων, αλλά από κακοκοιημένες ανθρώπινες ζωές. Αν δεν είναι ματωμένα όλα τα λεφτά. Όσοι μιλάνε για παιδιά θυμάτων θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν και άλλα θύματα εκτός από τα δικά τους παιδιά.

Η διαιώνιση ενός καθεστώτος ταξικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης δικαιώνει τους τρομοκράτες. Η ελευθερία και η δημοκρατία σε ένα τίμιο, ανοιχτό σε όλους πλούσιους και φτωχούς, τους αφοπλίζει. Η λυσσασμένη επίθεση με φαινομενικό στόχο τον Κουφοντίνα, τον εκδότη του και τον επιμελητή του, δεν έχει στόχο τον ίδιο. Κανένας δεν θα ασχολιόταν με ένα καταδικασμένο πολλάκις ισόβια, γερασμένο πια, πρώην τρομοκράτη ή δολοφόνο.

Είναι οι ιδέες του, που είναι ίδιες με αυτές άλλων ανθρώπων, που πιστεύουν στον ίδιο πολιτικό αγώνα άλλα με μη βίαια μέσα. Είναι η ελευθερία έκφρασης. Όχι του Κουφοντίνα, αλλά της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιέζεται να αποκηρύξει τον Κουφοντίνα ή τον "συνοδοιπόρο" Γιαννόπουλο. Πιέζεται, όπως άλλοτε οι κομμουνιστές με τις "δηλώσεις μετανοίας" και νομιμοφροσύνης, να αποδείξει ότι δεν είναι αριστερό , αλλά ένα συστημικό, "νομιμόφρον" κόμμα.

Και πάλι στα έδρανα αυτού του τηλεοπτικού στρατοδικείου κάθονται δοσίλογοι, καταδότες χωρίς κουκούλες, που υποδεικνύουν ποιός είναι που και τι σ κ έ φ τ ε τ α ι , φασίστες και Ιεροεξεταστές. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν ζητάνε δήλωση μετανοίας ή την αποκήρυξη της τρομοκρατίας την οποία άλλωστε έχουν. Δεν ζητάνε την καταδίκη του ένοπλου αγώνα, την απαγόρευση βιβλίων, το κάψιμο έργων όσων "'ύμνησαν"ακόμα και τον Κοεμτζή! Ζητάνε από μια πάλι ηττημένη Αριστερά, αλλά αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά, όχι μόνο ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.

Άλλωστε γιατί να υπάρχει καν Αριστερά; Όπως θα τονίσει στο επόμενο λογύδριο του στα κανάλια ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της "Νέας Δημοκρατίας", ίσως αύριο αν υπάρχει και του ΠΑΣΟΚ, Μάκης Βορίδης το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόση δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης, τάξη, ησυχία και προπαντός χαρά.

Το βιβλίο του Κουφοντίνα (1)

Η απαγόρευση του βιβλίου του Κουφοντίνα ή το κάψιμο δεν φτάνει. Θα πρέπει να απαγορευθεί και η ανάγνωση του βιβλίου. Η αγορά "προϊόντων εγκλήματος" είναι ολοφάνερη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας. Προ οληπτικά θα μπορούσαν να συλλαμβάνονται και όσοι σκέφτονται να το αγοράσουν.

Ιδεολογικά οι διώκτες του βιβλίου κινούνται στο ίδιο έδαφος με αυτό της τρομοκρατίας. Πρακτικά το βοηθούν να γίνει μπεστ-σέλερ. Η ελευθερία έκφρασης αφοπλίζει την τρομοκρατία, που πολλές φορές σκοτώνει για να πετύχει την δημοσίευση της προκήρυξης.

Και βέβαια αν αποδεχθούμε αυτό το ιεροεξεταστικό παραλήρημα λ ο γ ο κ ρ ι σ ί α ς θα πρέπει να στερηθούμε πολλά έργα τέχνης. Δε πειράζει. Σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή. Των δικών μας. Όχι των άλλων. Τα "ματωμένα λεφτά" δεν είναι ποτέ τα δικά μας λεφτά. Δικαιοσύνη.

Θα μπορούσε να πεις κανείς α σ τ ι κ ή δικαιοσύνη.

Στην άλλη πλευρά ένας τρομοκράτης που ρισκάρει με ηρωϊσμό την ζωή του, ενώ σκοτώνει, θα μιλήσει για τις χιλιάδες ζωές που χάνονται κάθε μέρα σε σαπιοκάραβα για να πλουτίσει ένας αστός. Τελικά δεν υπάρχει ούτε αστική, ούτε λαϊκή δικαιοσύνη.

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ


H άποψη που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες ότι δεν πρέπει να εκδίδονται βιβλία σαν κι αυτό του Κουφοντίνα για τη 17 Νοέμβρη έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα αν λανσάρεται από "προοδευτικούς' συγγραφείς και όχι Ιεροξεταστές, από "αριστερούς" και όχι από οπαδούς του Χίτλερ, που ως γνωστόν δεν απαγόρευσε μόνον αλλά έκαιγε κιόλας βιβλία.

Ακόμα κι αν υπήρξαν "καρφιά" ή απουσιολογοι στο ...σχολείο αυτοί οι άνθρωποι της "προοδευτικής' ιντελιγκίντσιας ή γλείφτες της εξουσίας και των εκδοτών, αυτοί οι "Ιεροεξεταστές" είναι ακατανόητο πως είναι δυνατόν ενώ είναι διανοούμενοι και συγγραφείς να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση σε ένα δολοφόνο. Οι σύγχρονες απόψεις "σωφρονισμού" μάλλον θα τον παρακινούσαν να γράφει. Άλλωστε πόσοι παραγνωρισμένοι ζωγράφοι, όπως ο Χίτλερ, συγγραφείς όπως ο Γκαίμπελς δεν σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους ίσως επειδή τους απέρριψε η Σχολή Καλών Τεχνών ή δεν τους εκδώσανε τα έργα τους. Και πόσοι -όπως η 17 Νοέμβρη- δεν χρησιμοποιήσαν τον φόνο- ακόμα και γαι τους ίδιους αθώων-για να δουν δημοσιευμένες τις προκηρύξεις τους.

Η Ιερά εξέταση έκαιγε και τους συγγραφείς. Ο Χίτλερ στο όνομα της τέχνης έστελνε την Γκεστάπο στα σπίτια ζωγράφων στους οποίους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν. Αν έβρισκε πινέλα, μπογιές και άλλα υλικά οδηγούνταν στην φυλακή.

Οι έλληνες Ιεροεξεταστές δεν ζητούν μόνο να μην εκδίδονται βιβλία "δολοφόνων", αλλά ρίχνουν ευθύνες και στον εκδότη- εν προκειμένω τον Λιβάνη- που, προς τιμήν του, εξέδωσε το βιβλίο. Στην ποινή όσων δολοφονούσαν και μάλιστα πισώπλατα ζητούν κι αυτή: να μην μπορούν να εκδώσουν όσοι κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για φόνο. Δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Είναι δολοφόνοι, οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.

 Σε μια προέκταση αυτής της ποινής μάλλον θα έπρεπε να διώκεται και να φυλακίζεται και ο εκδότης! Οι σύγχρονοι "Ιεροεξεταστές" προφανώς αμφισβητούν το νομικό μας σύστημα που δεν προβλέπει τέτοια ποινή, αλλά δεν προβλέπει καν την ποινή του θανάτου. Στην πράξη ζητούν την δίωξη και μέτρα εναντίον των εκδοτών τους, των δικηγόρων τους, όσων τους υποστηρίζουν ή εκφράζονται ιδεολογικά να τους δικαιολογούν ή απλώς να τους καταλαβαίνουν.

 Μερικοί, μάλλον αυτόκλητοι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, οργίζονται που στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει φωτογραφία που ουσιαστικά υποστηρίζει αυτό που ήταν ο Κουφοντίνας. Ένας αντάρτης πόλεων που πίστευε πως η 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ.

Είτε πρόκειται για έναν αντάρτη πόλεων -αριστερό ή δεξιό- ή για κάποιον που νομίζει πως είναι αντάρτης πόλεων ή τον υποδύεται για να κρύψει το πάθος του για τον φόνο το κλειδί βρίσκεται στο ποιός και πως θα τον κρίνει, ποιος και πως θα τον καταδικάσει.

 Η απολογία του Κουφοντίνα είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο, που θα μπορούσε να έχει γράψει και κάποιος που δεν ήταν "αρχιδολοφόνος". Το νομικό μας σύστημα επιτρέπει στον κατηγορούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Επιτρέπει και στον δολοφόνο να γράφει, να ζωγραφίζει και να εκδίδει τα έργα του.

Δε χρειάζεται να πω εδω πόσοι σχιζοφρενείς, δολοφόνοι, υπήρξαν καλλιτέχνες. Εγώ θα είχα ένα έργο του Τζακ Αντεργοβγάλτη στην βιβλιοθήκη μου, όπως έχω και τον "Αγώνα" του αρχιδολοφόνου Χίτλερ. Οπως έχω και βιβλία που μιλάνε για έναν άλλο "αρχιδολοφόνο", "σφαγέα", "σίριαλ-κίλερ", "ληστοσυμμορίτη", "κατσαπλιά" και τυχοδιώκτη- όπως τον έλεγε το κόμμα του. Του Άρη Βελουχιώτη.

Δεν συμφωνώ, ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με τον Βελουχιώτη. Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη συνέχεια του ΕΑΜ, όπως πιστεύει ο Κουφοντίνας, ο οποίος έχει ζητήσει συγγνώμη για τους φόνους που διέπραξε στα πλαίσια μιας πολιτικής δράσης ένοπλου αγώνα. Δεν ανήκω ούτε στους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, ούτε σε όσους δικαιολογούν την "κόκκινη τρομοκρατία" από την ΟΠΛΑ σε βάρος τροτσκιστών, ή τον "Κόκκινο Στρατό" υπό την ηγεσία του Τρότσκυ. Δεν ξέρω τι θάκανα αν ζούσα τότε, αλλά σήμερα ο Άρης στα μάτια μου μοιάζει πολύ με ένα 'Ταλιμπάν". Πολύ περισσότερο "εκτελεστές" της ύστερης τρομοκρατίας που στο βλέμμα τους και μόνο βλέπεις πως η επιθυμία για φόνο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ιδεολογία.

Αλλά θεωρώ αδιανόητο να απαγορεύσει κανείς να εκδίδει βιβλία ο Κουφοντίνας, ο Καλέντζης, ο Μιχαλολιάκος ή ο Κοεμτζής.

 Στο βιβλίο μου "Αν ζούσα τώρα", που εκδίδεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα, περιλαμβάνεται και μια φανταστική συνέντευξη με τον "αρχιδολοφόνο" Άρη Βελουχιώτη. Οι απαντήσεις του περιλαμβάνονται στον Λόγο του στη Λαμία:

"Απλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την λαϊκή εξουσία που βγήκε να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή και να εμπεδώσει την ασφάλεια. Κι όταν χτυπήσαμε το έγκλημα και πατάξαμε τους προδότες βγήκαν σα δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δεν βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά και και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε επειδή συγκινήθηκαν από ένα άρρωστο γατάκι. Έμπηξαν τις φωνές, επειδή λέει σκοτώνουμε.

Μα σκοτώνατε και βέβαια όχι μόνο τον Μαραθέα και τον γιό του.

Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι. Γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα μα κανείς γι΄αυτούς δεν είπε τίποτα. Και ξαφνικά φωνάζανε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε και είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους".

Ψευτοαριστερά, ψευτοζωή, ψευτοδημοσιογραφία

Όταν διαβάζω σε αριστερή εφημερίδα ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης, "πονηρόφατσα", "ξεκίνησε από την Αγία Βαρβάρα" "φιλόδοξος" με πηγές του δημοσιογράφου την "γειτονιά", "κακές γλώσσες", "λένε", "λέγεται" διαπιστώνω ότι η Espresso τεκμηριώνει καλύτερα τα ρεπορτάζ της.

Ακριβώς, όπως ο Γιόζεφ Πολ Γκαίμπελς που δημιούργησε κι αυτή την "δημοσιογραφική σχολή'. Τα γεγονότα δεν υπάρχουν, παρά μόνο όπως θα τα φωτίσουμε- μέσα στο ψέμα που ζούμε. Η φωτογραφία του Σ.Θ. να κρατάει την φλόγα της Ολυμπίας, η συνέντευξη με τον πρωθυπουργό είναι αποδείξεις πως είναι διεφθαρμένος. Όλος ο κόσμος γύρω μας είναι ψεύτικος σαν και μας. Ο Σ.Θ. δεν είναι φτασμένος. Είναι "φτασμένος". Δεν είναι υπήρξε συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής".

Ο "αριστερός" κοινωνικός ρατσισμός διαφέρει από τον ανοιχτό της "Χρυσής Αυγής". Είναι ύπουλος και κρυμμένος καλά σε μια "σνομπ", "κολλεγιακή Αριστερά". Αυτή είναι η ψευτο-Αριστερά. Αυτή είναι η χειρότερη από την δογματική ή την σταλινική Αριστερά" γιατί είναι μια κομπλεξική Αριστερά που μαζί με την Αγία Βαρβάρα κατά βάθος μισεί την δική της "ταπεινή" καταγωγή, τον "λαό" και την δική της γειτονιά.

Θέλει να είναι αριστερή χωρίς τον λαό. Μαζί με τον λαϊκισμό, μισεί και τον και τον λαό. Αλλά δεν είναι μια αριστοκρατική Αριστερά, όπως ήταν μια παλιά αρχοντική- εργατική Αριστερά. Είναι ψευτοαριστοκρατική.

 Δεν πάει λαϊκή. Ψωνίζει ιδεολογία μαζί με έπιπλα και έχει βγει από το Κολλέγιο. Αλλά το τόσο μίσος, η κακία και η εμπάθεια δείχνουν πως δεν μισεί τους άλλους τόσο πολύ, όσο μισεί τον εαυτό της. Όπως ένας ψεύτης, που αδυνατεί να πιστέψει πως μπορεί να υπάρχει γύρω του κάτι αληθινό.

To σακίδιο του Σταύρου Θεοδωράκη

Η εποχή που η πολιτική φλέρταρε με την διαφήμιση έχει περάσει. Τα επόμενα νέα "κόμματα"- τηλεοπτικά όπως αυτό του Θεοδωράκη- θα είμαι διαφημιστικά "πρότζεκτ" με την αίσθηση του χρόνου και της εφημερότητας.

 Άλλωστε από πολύ καιρό πια δεν έχει σημασία τι λες, ούτε πως το λες, αλλά τι φοράς όταν το λες.

Η ουσία πια δεν είναι στο "πρόγραμμα" που δεν περιμένει κανείς. Ούτε στο κόμμα και την πολιτική ιδεολογία. Είναι στο πρόσωπο που "πρέπει να γράφει στο γυαλί". Τόσο με τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με τον Σταύρο Θεοδωράκη, έχουν εξαφανισθεί πίσω από το πρόσωπο και το βλέμμα ή το χαμόγελο τα κομματικά επιτελεία, η έννοια του συλλογικού "κινήματος" και τα συνθήματα.

Η "Κίνηση των 58" ήταν απρόσωπη, αφηρημένη, δυσδιάκριτη. Το παραδοσιακό κόμμα, όπως το ξέραμε έχει ξεπεραστεί μαζί με τα ονόματα "σοσιαλιστικό", εθνικό, ριζοσπαστικό κλπ. που χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες. Τα νέα "κόμματα- εικόνες" δεν απευθύνονται σε μάζες ή "πολίτες' αλλά σε τηλεθεατές μέσα από μια προσωπική σχέση που αναπτύσσει ο καθένας με τον ένα και μοναδικό ευδιάκριτο "ηγέτη"και για την ακρίβεια με την εικόνα του.

Το "Ποτάμι" παραπέμπει σε εικόνα με κίνηση. Το βασικό μήνυμα όμως δεν είναι καν αυτό. Ούτε ο ναρκισσισμός του "ατομικού κόμματος" ανατρέπει την έννοια του "μαζικού κόμματος". Το βασικό μήνυμα του νέου προσωπικού κόμματος είναι μέσα στο...σακίδιο του Σταύρου. Τα νέα κόμματα θα είναι "φωτογραφίες'. Αν αυτό το σακίδιο ανοίξει, μπορεί αυτό το μήνυμα να χαθεί. Όπως και το "εικονικό κόμμα" που θα έχει περάσει σαν ποτάμι, που ως γνωστόν δεν γυρίζει πίσω.

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

H ακατανίκητη δύναμη του Ζορό

Στην αρχαία Ελλάδα είναι τιμή να πεθάνεις μαχόμενος για την πατρίδα. Στη νεότερη Ελλάδα είναι τιμή και το να μην πεθάνεις για την πατρίδα. Θα ’λεγε κανείς ότι με τόση επισημότητα, γραβάτες, παρελάσεις και εμβατήρια, η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα. Τίποτα όμως δεν είναι στα αλήθεια σοβαρό εδώ. Όταν λέμε κάτι στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.
Ο λαός της Ελλάδας είναι εκφραστικός. Οι πολιτικοί μιλάνε δυνατά κουνώντας –κατά προτίμηση– τα χέρια. Μερικοί το ένα δάχτυλο, το δείκτη. Άλλοι το δεύτερο και το τρίτο στο σχήμα V. Οι έφηβοι μόνο το μεσαίο. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ανοιχτά και τα πέντε δάχτυλα προτεταμένα.
«Να, μαλάκα!»
Είναι ένας πολιτισμός με πολύ πλούσια γλώσσα. Ίσως και με πολλές πλούσιες γλώσσες. Οι Νεοέλληνες, όμως, χρησιμοποιούν ελάχιστες ελληνικές λέξεις στην ομιλία τους. Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν μόνο τη λέξη «φοβερό» για όλα. Μιλούν ένα είδος ελληνοαγγλικών. Ξέρεις.
Οι εκφράσεις συνοδεύονται από χειρονομίες. Η τέχνη των χεριών είναι αρχαία σε ένα λαό που γέννησε τη γλυπτική. Η αφή συνδέεται με την άμεση δημοκρατία. Αν όχι αυτά, κάποια άλλα ελληνικά δάχτυλα έπλασαν τα μισοκατεστραμμένα αγάλματα που κοιτάζουν εκστασιασμένοι οι τουρίστες, ενώ οι Νεοέλληνες τα έχουν για να κρεμάνε τα πανό τους και να κάνουν γκράφιτι. Εδώ γεννήθηκαν η Δημοκρατία, η Ποίηση και η Φιλοσοφία. Ίσως με άλλη σειρά. Η Δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα –με δούλους και μόνο για άντρες πολίτες– δεν ήταν ένα σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης και κομμάτων. Είχε δύο πράγματα που λείπουν σήμερα από τα δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα: Αισθητική κι ελευθερία.
Οι απέραντες θάλασσες γύρω από τον Όλυμπο με τα ατίθασα βουνά, τις συχνές αστραπές και βροντές προκαλούν ακόμα δέος. Οι θεοί σύχναζαν στην Ελλάδα πριν οι χριστιανοί καταστρέψουν τους ναούς τους για να επιβάλουν με τη βία τον έναν και μοναδικό Θεό, τη μία, αγία και καθολική Εκκλησία. Και μια θρησκεία ξένη.
Ο χρόνος εδώ είναι τρελός. Το ψέμα και η αλήθεια μπερδεύονται καθώς η θάλασσα συναντά τον ουρανό και τα βουνά χάνονται στο πέλαγος. Τσιγάρο, νύχτα και φεγγάρι. Όνειρα, χίμαιρες, προδοσίες, πάθη. Ψέματα και υποσχέσεις. Αναπάντητες κλήσεις και μάταια ραντεβού. Η Ελλάδα περιμένει στο μπαλκόνι ένα καράβι να φανεί. Μπορεί να είναι ένα καράβι που έχει ήδη περάσει.

«Ληστής Τραπεζών Παλαιοκώστας», ο πρώην νομάρχης που ντύνεται τις απόκριες «Μασκοφόρος Εκδικητής» είναι όλοι παράνομοι. Στην Ελλάδα ο παράνομος είναι ήρωας. Πιθανόν ο ήρωας να είναι παράνομος. Όπως και να ’χει, ακόμα και οι παιδικοί μας ήρωες στο τέλος θα παντρευτούν μια καλή, ξανθιά ή μελαχρινή, κοπέλα με «προίκα», από «σπίτι». Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν με πρότυπο τον παρακρατικό εκπρόσωπο του νόμου Λούκι Λουκ, ίσως –όπως ο Αλέξης– και τον ανυπότακτο Γαλάτη, τον Αστερίξ. Νέοι αλλόκοτοι ήρωες θα εκτοπίσουν το θρυλικό Δημήτρη Αδαμόπουλο, το Μικρό Σερίφη από τη Σπάρτη.
Ξαφνικά κάποια μέρα οι εφημερίδες δημοσιεύουν την είδηση πως συνελήφθη μια ομάδα νεαρών ληστών-τρομοκρατών. Ανάμεσα στους αναρχικούς ληστές ήταν και ο γιος ενός από τα πιο γνωστά στελέχη της Αριστεράς, ο οποίος και κρατείται με την κατηγορία της ληστείας τραπέζης στην Ασφάλεια Αθηνών.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ήρωας κι ο Τζιμ Άνταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους «απατεώνες» και «ιμπεριαλιστές». Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την «κρίση της Αριστεράς». Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό.
Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Όταν αποκαλύφθηκαν τα –αγνώριστα από το ξύλο– πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά.