Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης

Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης (1927-2014)" στο "Οπλοστάσιο" στο Κολωνάκι
Συντάκτης: News ArtParade
Ημερομηνία: 03/03/2014

Μια σειρά εκθέσεων σε έναν νέο χώρο, το Οπλοστάσιο

Στην οδό Μηλιώνη, απέναντι από το Πρυτανείο, βρίσκεται ένας μικρός χώρος ο οποίος ανήκει στον ιδιοκτήτη του Πρυτανείου Νίκο Ηλιόπουλο, φίλο της τέχνης και προσωπικό φίλο πολλών καλλιτεχνών.
Με αφορμή τις συζητήσεις τους πάνω στην σύγχρονη ελληνική τέχνη, ο Νίκος Ηλιόπουλος πρότεινε στον Δημήτρη Αληθεινό να αξιοποιήσει αυτόν τον μικρό χώρο, διοργανώνοντας μια σειρά εκθέσεων. Εκείνος, με τον γενικό τίτλο «Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει», έφτιαξε ένα πρόγρα...μμα τεσσάρων ατομικών εκθέσεων καλλιτεχνών που ο ίδιος πιστεύει ότι αξίζει να αναγνωρίσουμε και να ανακαλύψουμε.
Το πρόγραμμα –σαν φόρος τιμής από έναν ομότεχνο–περιλαμβάνει δύο καλλιτέχνες που πρόσφεραν στην ελληνική σύγχρονη τέχνη κι έφυγαν από τη ζωή χωρίς το κοινό να έχει γίνει -όσο θα έπρεπε- οικείο με το έργο τους και δυο νεώτερους που δεν έχουν ακόμα εκθέσει αρκετά, αλλά η δουλειά τους υπόσχεται να συνεχίσει αυτό που άρχισαν οι προηγούμενοι.
Ο Δημήτρης Αληθεινός έδωσε στον χώρο το όνομα «Οπλοστάσιο» ως αναφορά στο αρχαίο Οπλοστάσιο, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Πρυτανείο στην Αρχαία Αγορά, αλλά και φέρνοντας στην επιφάνεια την επίκαιρη έννοια της λέξης, ως «το σύνολο των διαθέσιμων μέσων για την επίτευξη σκοπού».
Το «Οπλοστάσιο» δεν είναι μία γκαλερί, είναι χώρος συνάντησης καλλιτεχνών και κοινού, προτάσεων και διαλόγου κι ο ρόλος του Δημήτρη Αληθεινού δεν είναι ρόλος επιμελητή, άλλα ενός ζωγράφου που επιθυμεί να υπενθυμίσει στους νεότερους ότι η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχει άξιους εργάτες που παραμένουν στην αφάνεια λόγω της σεμνότητας τους. Να προτείνει επίσης να ψάξουν λίγο πιο βαθιά ώστε να βρουν τους άξιους προγόνους τους και στο πλαίσιο της ελληνικής τέχνης.
Η πρώτη έκθεση αναφέρεται στον Βαλέριο Καλούτση, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μόλις εβδομάδες.

 

Ο Βαλέριος Καλούτσης γεννήθηκε στα Χανιά το 1927 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο και στην École des Beaux Arts στο Παρίσι. Ήδη από τη δεκαετία του '50 έχει έντονη παρουσία στον ευρωπαϊκό χώρο, προσπαθώντας να συνδυάσει την τεχνολογία με την καλλιτεχνική έκφραση. Το 1955 συμμετέχει σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο. Το 1957 η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery στο Λονδίνο, όπου εκθέτει συνεχώς από το 1961 έως το 1968. Την ίδια εποχή γράφουν γι’ αυτόν κριτικοί κύρους σε έντυπα όπως οι εφημερίδες Guardian και Times το περιοδικό Arts Review, το γαλλικό Art, κ.ά. Το 1968 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο, με τίτλο "Avantgarde, Griechenland" (μαζί με τους Δανιήλ, Λογοθέτη, Νίκο Κεσσανλή, Παύλο, Τάκι, Τσόκλη και Ξενάκη). Tο 1969 εκθέτει στην έκθεση Exposition Art et Matière στο πλαίσιο της "Expo ’69" στο Μόντρεαλ. Την εποχή εκείνη επεξεργάζεται μια σειρά από φωτοκινητικά και ηχοκινητικά έργα ("Kinoptics" και "Naturmatic"). Το 1992 συμμετέχει στην έκθεση Réalités Nouvelles στο Παρίσι. Το 1973 αρχίζει η συνεργασία του με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου. Από το 1974 έως το 1980 συμμετέχει ανελλιπώς στη Fiac του Παρισιού. Από το 1990 ζούσε στο Παρίσι και στα Χανιά. Το 2005 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση έργων του στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.
Ο Βαλέριος Καλούτσης εξέφρασε με το έργο του την κριτική του στάση απέναντι στην πραγματικότητα χρησιμοποιώντας μικτές τεχνικές με συνδυασμούς ετερόκλητων βιομηχανικών υλικών, τεχνολογικά μέσα (κάτοπτρα, φωτοκύτταρα, μετασχηματιστές ηλεκτρικού ρεύματος, κινητήρες κ.ά.) που παράγουν απροσδόκητα φωτοκινητικά αποτελέσματα, φωτογραφικές μεθόδους, χημικές ουσίες και υλικά φυσικής προέλευσης. Η θεματολογία του καλύπτει ανάλογα θέματα, όπως η επικοινωνία στη σύγχρονη κοινωνία, η αυτοματοποιημένη φύση (Naturmatic), ο κύκλος φθοράς-αναδημιουργίας της φύσης, στον οποίο πλέον επεμβαίνει ενεργά και ο άνθρωπος (Διαβρώσεις).

Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου 19:00-22:00.
Διάρκεια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου έως Σάββατο 05 Απριλίου

Οπλοστάσιο
Μηλιώνη 10
Κολωνάκι

Pink Floyd - Wish You Were Here

Το άδειο σακίδιο

Λίγο Τσε, λίγο Σάκης Ρουβάς αλλά προς το ροκ, λίγο μελό -"εγώ που δουλεύω από τα δεκάξι -αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά- βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου, αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Νεανικό στυλ, τι-σερτ και μπλου τζιν, σακίδιο, ανεμελιά αλλά πολύ- πολύ σοβαρότητα και απλοϊκό μαζί και περισπούδαστο ύφος.

Αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Όσοι λένε πως δεν έχει πολιτικές θέσεις και απόψεις, εννοούν πως δεν έχει τις δικές τους θέσεις. Κι έτσι μάθαμε ότι το "Ποτάμι" δεν έχει πρόγραμμα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ- που καίγεται πιο πολύ- έχει. Και όντως έχει. Και ένα και δυο τρία προγράμματα, όσες κι οι συνιστώσες του. Ένα για το πρωί, ένα για το απομεσήμερο, ένα για το βράδυ με ένδυμα περιπάτου.

Μπορεί να μας πει κάποιος από το ΣΥΡΙΖΑ τι και πως θα κάνει με την ΕΡΤ, τη Δωδώνη, την Ολυμπιακή, το πρόγραμμα του; Mπορεί να μας πει τι άποψη για έχει, για όσα κρίσιμα για το "πρόγραμμά του", τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα.

Ένας, ένας για να προλαβαίνουμε να σημειώνουμε "θέσεις". Θα το καταργήσουμε, θα το ακυρώσουμε, θα το διαπραγματευτούμε, θα το σκίσουμε, θα τους πετάξουμε- το μνημόνιο- στα μούτρα, όταν θα έχει λήξει.

Λυπάμαι,  σύντροφοι, αλλά δεν έχετε πείσει. Αντί να μιλήσετε με ειλικρίνεια για αυτό που κάποτε λέγαμε "κρίση της Αριστεράς' - λες και κρίση έγινε θεραπεία και την εξάγουμε κιόλας σε όλο τον κόσμο σαν ελληνική πατέντα -σκεπάζουμε το πρόβλημα με ένα "πρόγραμμα" που έχει καταρρεύσει πριν ακόμα ...διαρρεύσει σαν η μαγική λύση.

Ε, ναι, το σακκίδιο του Θεοδωράκη είναι άδειο. Αλλά αυτό δεν κάνει το δικό σας σακκίδιο γεμάτο.

Το "Εθνος" για τον Αλέξη στη Χώρα των Θαυμάτων"

Ο Αλέξης, ο Καρλ Μαρξ και ο... ανίκητος Ζορό

Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου «Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων», προφητικό όταν κυκλοφόρησε το 2008, προέβλεψε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ με ένα ποσοστό 13-15% και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξανακυκλοφορεί σε 240 σελίδες από τις Εκδόσεις Λιβάνη με νέα κεφάλαια για τον Gap, τον Καραμανλή τον «Μικρό» και τη γέννηση της Αριστεράς και του ελληνικού κράτους με ένα πρωτόκολλο- συμβολαιογραφικό έγγραφο από το οποίο απουσίαζε η Ελλάδα.
«Με διάθεση σκωπτική και ελάχιστο χιούμορ σ' αυτό το βιβλίο αναζητήσαμε το νήμα που συνδέει τη φλοτάν γραβάτα του Αρη Βελουχιώτη, όταν ήταν μποέμ νέος στην ανθίζουσα Αθήνα και δεν ήταν στην εξορία ή στη φυλακή, με το ζιβάγκο του Ανδρέα και το χτένισμα σε στιλ καρφάκια του Αλέξη Τσίπρα.
Για κάποιο διαβολεμένο λόγο η εποχή που ζούμε μοιάζει με την εποχή όπου η δύση ανακάλυπτε το τσάρλεστον. Λίγο πριν, λίγο μετά τον πόλεμο. Το τσάρλεστον εμφανίστηκε μαζί με την Αριστερά. Μαζί απαγορεύτηκαν, μαζί πέρασαν και στην παρανομία», γράφει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο.
Με γρήγορα περάσματα στην ελληνική ιστορία από τις καταλήψεις των μαθητών που «γέννησαν» τον Αλέξη Τσίπρα και τα Δεκεμβριανά το βιβλίο περνάει στη γέννηση του νεοελληνικού κράτους, τους πρώτους Ελληνες ουτοπιστές σοσιαλιστές και τη δημιουργία του ΚΚΕ.
Ερώτημα
Το ερώτημα είναι πώς γεννήθηκε και γιατί διασπάστηκε η ελληνική Αριστερά, τι εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πώς εξηγείται το φαινόμενο «Τσίπρα». «Κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρουμε τι», παρατηρεί ο Νίκος Λακόπουλος.
Με έναν τρόπο κινηματογραφικό, ο Λακόπουλος αναζητά το νήμα που συνδέει την εμφάνιση των Αγγλων με ένα δάνειο στην διάρκεια των εμφυλίων πολέμων το 1823-1824, όταν εξοντώθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους διαδόχους του σερ Τσορτς στη Μάχη τη Αθήνας και τον Εμφύλιο, αφού έχει εξοντωθεί ο Αρης Βελουχιώτης.
H πολιτική στην Ελλάδα και τα κόμματα δεν έχουν στόχο το μέλλον, όσο να διορθώσουν το παρελθόν, διαπιστώνει ο συγγραφέας. Ο Αρης αναλαμβάνει να ολοκληρώσει ό,τι έμεινε στη μέση το '21.
Ο Ανδρέας να πάρει τη ρεβάνς για τον Εμφύλιο. Κι η γενιά του Αλέξη Τσίπρα να πάρει πίσω τα χαμένα όνειρα της Αλλαγής.
Αν και με υπερβολική ταχύτητα, ο φακός του βιβλίου, σαν ένα ιλιγγιώδες φιλμ, παρουσιάζει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αναθεωρώντας την ιστορική ματιά.
Η περιπετειώδης ιστορία της ελληνικής Αριστεράς κινείται πίσω από το ερώτημα που αφορά τη διάσταση -με αίμα- ανάμεσα στην «κομμουνιστική-τριτοδιεθνιστική» και την άλλη Αριστερά.
Οι δολοφονίες των ηγετών του '21 Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Καποδίστρια, Ιωνα Δραγούμη, Πολκ και η εξόντωση των Αρη Βελουχιώτη, Νίκου Μπελογιάννη, αλλά και Γρηγόρη Λαμπράκη διερευνώνται ως πολιτικές δολοφονίες.
Το θρίλερ επενδύεται μουσικά με ύμνους - των SS, της ΑΕΚ, της Ελλάδας ή του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και τραγούδια των Nirvana, Clash, Μanu Chao, Louis Armstrong, Παύλου Σιδηρόπουλου, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη, Stanglers, Διάφανων Κρίνων, Ρασούλη- Ξυδάκη κ.ά. Ανάμεσα στις πολλές «ατάκες» του βιβλίου:

• Ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο απόπειρες δολοφονίας.
• Τα «νέα» κόμματα μπορεί να είναι ήδη ληγμένα. Ο ψηφοφόρος που ψηφίζει ένα από αυτά παίρνει και ένα δεύτερο ως δώρο.
• Το πρώτο εργατικό συνδικάτο έγινε από Αλβανούς μετανάστες στη Μυτιλήνη. Πριν από λίγα χρόνια οργάνωσε μάλιστα και την πρώτη του απεργία. Οι Αλβανοί εργάτες άπλωσαν στο λιμάνι ένα πανό που έγραφε: ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ο «ΔΕΞΙΟΣ» ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΚΑΙ Ο ΣΝΟΥΠΙ
Ο Ζορό «Εχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ηρως κι ο Τζιμ Ανταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους ''απατεώνες'' και ''ιμπεριαλιστές''. Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την ''κρίση της Αριστεράς''. Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό. Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Οταν αποκαλύφθηκαν τα -αγνώριστα από το ξύλο- πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά».


ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ- ΕΘΝΟΣ 7-5-2014

Το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα!

Παρά την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς στον πολιτικό εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και στην ναρκισιστική τηλεοπτική εκπομπή του, για μένα το "Ποτάμι" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από όταν γνώρισα τον 17χρονο τότε Σταύρο, πάνω σε ένα καράβι, ο νέος αυτός, που μόλις είχε συγκρουστεί με τα ΜΑΤ ως στέλεχος του μαθητικού κινήματος στην Αγία Βαρβάρα, είχε θάλεγες τη "σφραγίδα της δωρεάς του Κυρίου"! Και μια ιστορική αποστολή.

Ως ρεπόρτερ, αν και έρρεπε στον λαϊκισμό και τον κιτρινισμό. Ήταν και μελό! Προφανώς από μένα έμαθε να μοντάρει τις εκπομπές, να βάζει μουσική και να κάνει ραδιοφωνικά -τότε- ντοκυμανταίρ στην εκπομπή "Εδώ Ραδιοσυννεφούλα- Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα". (Τι να κάνουμε. Tόσα στελέχη, έβγαλε αυτό το αλληλοδιδακτικό σχολείο, ας βγάλει κι έναν πρωθυπουργό!).

Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα βήματα του Σταύρου προς την "επιτυχία". Ούτε την πολιτική του διαδρομή. Υπήρχε πάντα ένα ενδιαφέρον για κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα τους τσιγγάνους, τους "αδύναμους". Σε μια πολιτική σκηνή που μεσουρανούν οι Άδωνις, ένα εμφανώς καθυστερημένο άτομο, ο Μάκης Βορίδης, που δεν ήταν ποτέ λιγότερο φασίστας- από όσο είναι τώρα και μάλιστα "κοινοβουλευτικός φασίστας, αλλά και διάφορα μπασμένα φωτομοντέλα της δεξιάς και της Αριστεράς (π.χ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, Κυριάκος Μητσοτάκης για να μη πάμε σε άτομα τύπου Στυλιανίδη!) από αυτή τη γενιά ο Θεοδωράκης έχει παραέχει θέση στην πολιτική σκηνή. Ιδιαίτερα αν είχε κάνει ένα τέτοιο "μεταμοντέρνο" κόμμα είκοσι χρόνια πριν.

Τα "στελέχη" του κόμματος δεν τα ξέρουμε. Από τον συμπαθέστατα Νίκο Δήμου θα συγκρατήσω το βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη "Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας" ως απάντηση στο "Η δυστυχία να είσαι έλληνας". Και την πρόσφατη άποψη του πως οι σουλιώτες μιλούσαν αλβανικά. Αλλά δεν συμφωνώ πως στο Ποτάμι μαζεύτηκε πολλή ή πολύ σαβούρα. Ιδιαίτερα αν αυτο το λέει ένας "επαγγελματίας" κομμουνιστής από το το enikos.gr του Νίκου Χατζηνικολάου, που φαίνεται πως είναι πιο σπουδαίος από τον Σταύρο. Ίσως γιατί είναι ένας πρώην ΔΑΠίτης που μετέτρεψε την εφημερίδα του σε ένα είδος "Ριζοσπάστη".

Οι επιθέσεις που δέχεται ο Θεοδωράκης, ιδιαίτερα από "αριστερούς" δημοσιογράφους, είναι άδικες, κατασκευασμένες, πολλές φορές εμετικές όπως αυτή που διάβασα στην "Εφημερίδα των Συντακτών" κατάπληκτος. Ο Σ.Θ απαξιώνεται γιατί προέρχεται από την Αγία Βαρβάρα. Δεν είναι φτασμένος, αλλά "φτασμένος". Δεν είναι συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής". Οι φωτογραφίες του με πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι από μόνες τους εσχάτη προδοσία. Η φωτο που κρατάει την ολυμπιακή φλόγα επενδύεται σε μια γκαιμπελικού τύπου δημοσιογραφία, όπου πηγές είναι οι γείτονες, ανώνυμοι, άγνωστοι που "λένε", "θυμούνται". Αν ήμουνα στη θέση του διευθυντή της εφημερίδας- και σεβαστού δάσκαλου μου- δεν θα δημοσίευα τέτοιες συκοφαντίες. Θα έδιωχνα τον συνάκτη. Μπορεί και με ένα χέρι ξύλο! Γιατί όταν γράφεις για "περίεργα επιμορφωτικά προγράμματα" και προσβάλλεις την τιμή και την προσωπικότητα οποιοδήποτε, θέλεις κλωτσιές. Δεν φτάνουν οι μηνύσεις.

Δεν είμαι οπαδός του Σταύρου Θεοδωράκη! Δεν πιστεύω ότι τα πολιτικά κινήματα γίνονται με φιλίες και δημόσιες σχέσεις. Λίγο από όλα. Πρέπει να περιέχουν εκτός από ιδέες- γενικές και αόριστες- συγκεκριμένες προτάσεις και να προκαλούν ρήξεις. Η εποχή των άοσμων, άγευστων, αριστεροδεξιών έχει περάσει. Όλοι οι μεγάλες ηγέτες της αποικίας μας προκάλεσαν διχασμό και ρήξεις, βρέθηκαν στο περιθώριο ή την φυλακή ή εξορία, απέναντι στην εποχή τους, τον λαό και το "κατεστημένο".

Θα πείτε, το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα! Του πολιτικού μας σκηνικού, της τηλεοπτικής παραγωγής, της "πολιτικής της εικόνας". Φοβάμαι αν είναι έτσι να πέσει κάτω από 6% όταν εμφανισθεί την πολιτική ζωή ή πανούργα Αγγελική Νικολούλη ή η ραδιούργα Λαμπίρη!

Ας βλέπουμε όμως τη θετική πλευρά της ζωής! Κι ας καλωσορίσουμε το έστω θολό και σιγανό ποτάμι. Ιδού η Ρόδος, ιδού η Ρόδος όπως θάλεγε κι ο Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης! Ένας ...συνάδελφος του, που είχε υπάρξει και δημοσιογράφος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε κάποτε:

"Γεννηθήτω Φως!".

Πριν ακόμα υπάρξει η ΔΕΗ, η τηλεόραση.Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ο Σταύρος αρκεί να πεί:

"Φώτα πάμε!"

1Μου αρέσει! · · Προώθηση · Κοινοποιήστε

Το βιβλίο του Κουφοντίνα (2)

"Δεν τον είδαμε, δεν το ξέρουμε, δεν είναι μέλος μας" δηλώνουν συνήθως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για τον Νίκο Γιαννόπουλο, τον επιμελητή του βιβλίου του. Πλην ενός, που δέχεται από χθές τα πυρά των τηλεοράσεων, γιατί τόλμησε να πει πως -ο επιμελητής -είναι μαχητής. Ούτε καν πως ο Κουφοντίνας είναι ένας αντάρτης πόλεων και ότι τα εγκλήματα του είναι πολιτικά εγκλήματα.

Ωστόσο πριν απο πολλά χρόνια οι ηγέτες της Αριστεράς διαχώριζαν την θέση τους από την τρομοκρατία, μερικά κόμματα πίστευαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τρομοκράτες - ο Αραφάτ ήταν τότε "τρομοκράτης"- και υποστηρίζει στα δικαστήρια ανθρώπους σαν τον όντως τρομοκράτη Πόλε- απάντησε με μια ομιλία στη Βουλή που ήταν καταπέλτης. Διαχώριζε τα είδη τρομοκρατίας ανάμεσα στη φασιστική- ατομική, την απάντηση στην κρατική βία και τις δικτατορίες και την δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.

Δεν άλλαξε στάση ούτε όταν κατηγορήθηκε πως είναι ο ίδιος αρχηγός της 17 Νοέμβρη, ή ο "φίλος'΄του ο Πάμπλο και πως η "17 Νοέμβρη" αποτελείται από στελέχη του ΠΑΚ, κάτι που "επιβεβαιώνει" το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας ως μαθητής ήταν μέλος μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του κινήματος. (Ένας από τους ντέτυεκτιβ που αποκάλυψαν αυτό τον ρόλο του Α.Π. ήταν ο Πάνος Καμμένος με τον οποίο θα συγκυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν φυσικά αποκηρύξει ίσως όχι μόνο την τρομοκρατία, αλλά και την Αριστερά).

Βέβαια, ήταν μια άλλη εποχή τότε. Οι Ερυθροταξϊαρχίτες χρειάζονταν μαζί με τις προκηρύξεις και λαϊκά δικαστήρια, όπως στη "δίκη" του Μόρο με 35 μέρες ανάκριση. Και η 17 Νοέμβρη αρχικά, ή η πρώτη "17 Νοέμβρη" συνοδεύει τις "δίκαιες" δολοφονίες βασανιστών της χούντας
με αριστουργηματικά πολιτικά κείμενα που δεν άφησαν ασυγκίνητο -σύμφωνα με μια δημοσκόπηση- το 23% του εκλογικού σώματος.

Για τη νέα Αριστερά είναι παράλογο και αντιφατικό να πιστεύεις στην κατάργηση της θανατικής ποινής και κάποιοι να σκοτώνουν με ένα δικό τους νόμο. Σήμερα, η νέα αλλά και η παλαιά Αριστερά που θεωρούσε αναπόφευκτο τον ένοπλο αγώνα, όχι μόνο δεν πιστεύει στην τρομοκρατία, αλλά ακόμα και αντιεξουσιαστές θεωρούν πως αυτή κινείται στο έδαφος της εξουσίας. Ο τρομοκράτης ταυτίζεται με το κράτος που θέλει να ανατρέψει. Το κράτος έχει άλλες μορφές -ιδεολογικής - κυριαρχίας και δεν χρειάζεται να ασκεί το ίδιο ανοιχτή, αλλά μυστική τρομοκρατία.

Ωστόσο αν και οι τρομοκράτες της 17Ν είναι δολοφόνοι που χτυπούν πισώπλατα όπως κραυγάζει ο Πέτρος Τατσόπουλος στο ίδιο πάνελ με τον Μάκη Βορίδη και τον γιο του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν διώκεται πλέον ως τρομοκράτης, αλλά ως συγγραφέας. Άλλωστε παραδόθηκε μόνος του, αποδέχτηκε τη δράση του και κάποια στιγμή έκρινε πως τελείωσε αυτή η εποχή.

Πριν από ένα μήνα κανένας δεν θα αγόραζε ένα βιβλίο για την τρομοκρατία. Οι κραυγές κατά της έκδοσης, του επιμελητή και του εκδότη, έκαναν το βιβλίο μπεστ σέλερ με 10.000 αντίτυπα αμέσως. Μερικοί ανατριχιάζουν στην ιδέα πως ο Κουφοντίνας είναι "ομότεχνος΄τους καθώς το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Άλλοι το θεωρούν κακογραμμένο. Η ιδέα ενός "τρυφερού τρομοκράτη" που σκοτώνει ρισκάροντας ο ίδιος τη ζωή του δεν συμβαδίζει με αυτή του σχιζοφρενούς δολοφόνου που τρέφεται με αίμα.

Πράγματι δεν είναι ομότεχνος του Π.Τ. ο Κουφοντίνας. Κατ΄αρχήν δεν γράφει ανώδυνες ιστοριούλες. Το βιβλίο του είναι γραμμένο με αίμα, αλλά όχι μόνο των θυμάτων της οργάνωσης- γιατί δεν σκοτώνει για προσωπικούς λόγους-αλλά και των συντρόφων του, ίσως και το δικό του.

Όσοι μιλάνε για "ματωμένα λεφτά" θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν κι άλλα ματωμένα λεφτά, που δεν βγαίνουν από πωλήσεις βιβλίων, αλλά από κακοκοιημένες ανθρώπινες ζωές. Αν δεν είναι ματωμένα όλα τα λεφτά. Όσοι μιλάνε για παιδιά θυμάτων θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν και άλλα θύματα εκτός από τα δικά τους παιδιά.

Η διαιώνιση ενός καθεστώτος ταξικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης δικαιώνει τους τρομοκράτες. Η ελευθερία και η δημοκρατία σε ένα τίμιο, ανοιχτό σε όλους πλούσιους και φτωχούς, τους αφοπλίζει. Η λυσσασμένη επίθεση με φαινομενικό στόχο τον Κουφοντίνα, τον εκδότη του και τον επιμελητή του, δεν έχει στόχο τον ίδιο. Κανένας δεν θα ασχολιόταν με ένα καταδικασμένο πολλάκις ισόβια, γερασμένο πια, πρώην τρομοκράτη ή δολοφόνο.

Είναι οι ιδέες του, που είναι ίδιες με αυτές άλλων ανθρώπων, που πιστεύουν στον ίδιο πολιτικό αγώνα άλλα με μη βίαια μέσα. Είναι η ελευθερία έκφρασης. Όχι του Κουφοντίνα, αλλά της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιέζεται να αποκηρύξει τον Κουφοντίνα ή τον "συνοδοιπόρο" Γιαννόπουλο. Πιέζεται, όπως άλλοτε οι κομμουνιστές με τις "δηλώσεις μετανοίας" και νομιμοφροσύνης, να αποδείξει ότι δεν είναι αριστερό , αλλά ένα συστημικό, "νομιμόφρον" κόμμα.

Και πάλι στα έδρανα αυτού του τηλεοπτικού στρατοδικείου κάθονται δοσίλογοι, καταδότες χωρίς κουκούλες, που υποδεικνύουν ποιός είναι που και τι σ κ έ φ τ ε τ α ι , φασίστες και Ιεροεξεταστές. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν ζητάνε δήλωση μετανοίας ή την αποκήρυξη της τρομοκρατίας την οποία άλλωστε έχουν. Δεν ζητάνε την καταδίκη του ένοπλου αγώνα, την απαγόρευση βιβλίων, το κάψιμο έργων όσων "'ύμνησαν"ακόμα και τον Κοεμτζή! Ζητάνε από μια πάλι ηττημένη Αριστερά, αλλά αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά, όχι μόνο ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.

Άλλωστε γιατί να υπάρχει καν Αριστερά; Όπως θα τονίσει στο επόμενο λογύδριο του στα κανάλια ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της "Νέας Δημοκρατίας", ίσως αύριο αν υπάρχει και του ΠΑΣΟΚ, Μάκης Βορίδης το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόση δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης, τάξη, ησυχία και προπαντός χαρά.

Το βιβλίο του Κουφοντίνα (1)

Η απαγόρευση του βιβλίου του Κουφοντίνα ή το κάψιμο δεν φτάνει. Θα πρέπει να απαγορευθεί και η ανάγνωση του βιβλίου. Η αγορά "προϊόντων εγκλήματος" είναι ολοφάνερη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας. Προ οληπτικά θα μπορούσαν να συλλαμβάνονται και όσοι σκέφτονται να το αγοράσουν.

Ιδεολογικά οι διώκτες του βιβλίου κινούνται στο ίδιο έδαφος με αυτό της τρομοκρατίας. Πρακτικά το βοηθούν να γίνει μπεστ-σέλερ. Η ελευθερία έκφρασης αφοπλίζει την τρομοκρατία, που πολλές φορές σκοτώνει για να πετύχει την δημοσίευση της προκήρυξης.

Και βέβαια αν αποδεχθούμε αυτό το ιεροεξεταστικό παραλήρημα λ ο γ ο κ ρ ι σ ί α ς θα πρέπει να στερηθούμε πολλά έργα τέχνης. Δε πειράζει. Σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή. Των δικών μας. Όχι των άλλων. Τα "ματωμένα λεφτά" δεν είναι ποτέ τα δικά μας λεφτά. Δικαιοσύνη.

Θα μπορούσε να πεις κανείς α σ τ ι κ ή δικαιοσύνη.

Στην άλλη πλευρά ένας τρομοκράτης που ρισκάρει με ηρωϊσμό την ζωή του, ενώ σκοτώνει, θα μιλήσει για τις χιλιάδες ζωές που χάνονται κάθε μέρα σε σαπιοκάραβα για να πλουτίσει ένας αστός. Τελικά δεν υπάρχει ούτε αστική, ούτε λαϊκή δικαιοσύνη.

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ


H άποψη που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες ότι δεν πρέπει να εκδίδονται βιβλία σαν κι αυτό του Κουφοντίνα για τη 17 Νοέμβρη έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα αν λανσάρεται από "προοδευτικούς' συγγραφείς και όχι Ιεροξεταστές, από "αριστερούς" και όχι από οπαδούς του Χίτλερ, που ως γνωστόν δεν απαγόρευσε μόνον αλλά έκαιγε κιόλας βιβλία.

Ακόμα κι αν υπήρξαν "καρφιά" ή απουσιολογοι στο ...σχολείο αυτοί οι άνθρωποι της "προοδευτικής' ιντελιγκίντσιας ή γλείφτες της εξουσίας και των εκδοτών, αυτοί οι "Ιεροεξεταστές" είναι ακατανόητο πως είναι δυνατόν ενώ είναι διανοούμενοι και συγγραφείς να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση σε ένα δολοφόνο. Οι σύγχρονες απόψεις "σωφρονισμού" μάλλον θα τον παρακινούσαν να γράφει. Άλλωστε πόσοι παραγνωρισμένοι ζωγράφοι, όπως ο Χίτλερ, συγγραφείς όπως ο Γκαίμπελς δεν σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους ίσως επειδή τους απέρριψε η Σχολή Καλών Τεχνών ή δεν τους εκδώσανε τα έργα τους. Και πόσοι -όπως η 17 Νοέμβρη- δεν χρησιμοποιήσαν τον φόνο- ακόμα και γαι τους ίδιους αθώων-για να δουν δημοσιευμένες τις προκηρύξεις τους.

Η Ιερά εξέταση έκαιγε και τους συγγραφείς. Ο Χίτλερ στο όνομα της τέχνης έστελνε την Γκεστάπο στα σπίτια ζωγράφων στους οποίους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν. Αν έβρισκε πινέλα, μπογιές και άλλα υλικά οδηγούνταν στην φυλακή.

Οι έλληνες Ιεροεξεταστές δεν ζητούν μόνο να μην εκδίδονται βιβλία "δολοφόνων", αλλά ρίχνουν ευθύνες και στον εκδότη- εν προκειμένω τον Λιβάνη- που, προς τιμήν του, εξέδωσε το βιβλίο. Στην ποινή όσων δολοφονούσαν και μάλιστα πισώπλατα ζητούν κι αυτή: να μην μπορούν να εκδώσουν όσοι κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για φόνο. Δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Είναι δολοφόνοι, οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.

 Σε μια προέκταση αυτής της ποινής μάλλον θα έπρεπε να διώκεται και να φυλακίζεται και ο εκδότης! Οι σύγχρονοι "Ιεροεξεταστές" προφανώς αμφισβητούν το νομικό μας σύστημα που δεν προβλέπει τέτοια ποινή, αλλά δεν προβλέπει καν την ποινή του θανάτου. Στην πράξη ζητούν την δίωξη και μέτρα εναντίον των εκδοτών τους, των δικηγόρων τους, όσων τους υποστηρίζουν ή εκφράζονται ιδεολογικά να τους δικαιολογούν ή απλώς να τους καταλαβαίνουν.

 Μερικοί, μάλλον αυτόκλητοι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, οργίζονται που στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει φωτογραφία που ουσιαστικά υποστηρίζει αυτό που ήταν ο Κουφοντίνας. Ένας αντάρτης πόλεων που πίστευε πως η 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ.

Είτε πρόκειται για έναν αντάρτη πόλεων -αριστερό ή δεξιό- ή για κάποιον που νομίζει πως είναι αντάρτης πόλεων ή τον υποδύεται για να κρύψει το πάθος του για τον φόνο το κλειδί βρίσκεται στο ποιός και πως θα τον κρίνει, ποιος και πως θα τον καταδικάσει.

 Η απολογία του Κουφοντίνα είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο, που θα μπορούσε να έχει γράψει και κάποιος που δεν ήταν "αρχιδολοφόνος". Το νομικό μας σύστημα επιτρέπει στον κατηγορούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Επιτρέπει και στον δολοφόνο να γράφει, να ζωγραφίζει και να εκδίδει τα έργα του.

Δε χρειάζεται να πω εδω πόσοι σχιζοφρενείς, δολοφόνοι, υπήρξαν καλλιτέχνες. Εγώ θα είχα ένα έργο του Τζακ Αντεργοβγάλτη στην βιβλιοθήκη μου, όπως έχω και τον "Αγώνα" του αρχιδολοφόνου Χίτλερ. Οπως έχω και βιβλία που μιλάνε για έναν άλλο "αρχιδολοφόνο", "σφαγέα", "σίριαλ-κίλερ", "ληστοσυμμορίτη", "κατσαπλιά" και τυχοδιώκτη- όπως τον έλεγε το κόμμα του. Του Άρη Βελουχιώτη.

Δεν συμφωνώ, ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με τον Βελουχιώτη. Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη συνέχεια του ΕΑΜ, όπως πιστεύει ο Κουφοντίνας, ο οποίος έχει ζητήσει συγγνώμη για τους φόνους που διέπραξε στα πλαίσια μιας πολιτικής δράσης ένοπλου αγώνα. Δεν ανήκω ούτε στους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, ούτε σε όσους δικαιολογούν την "κόκκινη τρομοκρατία" από την ΟΠΛΑ σε βάρος τροτσκιστών, ή τον "Κόκκινο Στρατό" υπό την ηγεσία του Τρότσκυ. Δεν ξέρω τι θάκανα αν ζούσα τότε, αλλά σήμερα ο Άρης στα μάτια μου μοιάζει πολύ με ένα 'Ταλιμπάν". Πολύ περισσότερο "εκτελεστές" της ύστερης τρομοκρατίας που στο βλέμμα τους και μόνο βλέπεις πως η επιθυμία για φόνο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ιδεολογία.

Αλλά θεωρώ αδιανόητο να απαγορεύσει κανείς να εκδίδει βιβλία ο Κουφοντίνας, ο Καλέντζης, ο Μιχαλολιάκος ή ο Κοεμτζής.

 Στο βιβλίο μου "Αν ζούσα τώρα", που εκδίδεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα, περιλαμβάνεται και μια φανταστική συνέντευξη με τον "αρχιδολοφόνο" Άρη Βελουχιώτη. Οι απαντήσεις του περιλαμβάνονται στον Λόγο του στη Λαμία:

"Απλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την λαϊκή εξουσία που βγήκε να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή και να εμπεδώσει την ασφάλεια. Κι όταν χτυπήσαμε το έγκλημα και πατάξαμε τους προδότες βγήκαν σα δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δεν βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά και και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε επειδή συγκινήθηκαν από ένα άρρωστο γατάκι. Έμπηξαν τις φωνές, επειδή λέει σκοτώνουμε.

Μα σκοτώνατε και βέβαια όχι μόνο τον Μαραθέα και τον γιό του.

Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι. Γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα μα κανείς γι΄αυτούς δεν είπε τίποτα. Και ξαφνικά φωνάζανε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε και είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους".

Ψευτοαριστερά, ψευτοζωή, ψευτοδημοσιογραφία

Όταν διαβάζω σε αριστερή εφημερίδα ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης, "πονηρόφατσα", "ξεκίνησε από την Αγία Βαρβάρα" "φιλόδοξος" με πηγές του δημοσιογράφου την "γειτονιά", "κακές γλώσσες", "λένε", "λέγεται" διαπιστώνω ότι η Espresso τεκμηριώνει καλύτερα τα ρεπορτάζ της.

Ακριβώς, όπως ο Γιόζεφ Πολ Γκαίμπελς που δημιούργησε κι αυτή την "δημοσιογραφική σχολή'. Τα γεγονότα δεν υπάρχουν, παρά μόνο όπως θα τα φωτίσουμε- μέσα στο ψέμα που ζούμε. Η φωτογραφία του Σ.Θ. να κρατάει την φλόγα της Ολυμπίας, η συνέντευξη με τον πρωθυπουργό είναι αποδείξεις πως είναι διεφθαρμένος. Όλος ο κόσμος γύρω μας είναι ψεύτικος σαν και μας. Ο Σ.Θ. δεν είναι φτασμένος. Είναι "φτασμένος". Δεν είναι υπήρξε συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής".

Ο "αριστερός" κοινωνικός ρατσισμός διαφέρει από τον ανοιχτό της "Χρυσής Αυγής". Είναι ύπουλος και κρυμμένος καλά σε μια "σνομπ", "κολλεγιακή Αριστερά". Αυτή είναι η ψευτο-Αριστερά. Αυτή είναι η χειρότερη από την δογματική ή την σταλινική Αριστερά" γιατί είναι μια κομπλεξική Αριστερά που μαζί με την Αγία Βαρβάρα κατά βάθος μισεί την δική της "ταπεινή" καταγωγή, τον "λαό" και την δική της γειτονιά.

Θέλει να είναι αριστερή χωρίς τον λαό. Μαζί με τον λαϊκισμό, μισεί και τον και τον λαό. Αλλά δεν είναι μια αριστοκρατική Αριστερά, όπως ήταν μια παλιά αρχοντική- εργατική Αριστερά. Είναι ψευτοαριστοκρατική.

 Δεν πάει λαϊκή. Ψωνίζει ιδεολογία μαζί με έπιπλα και έχει βγει από το Κολλέγιο. Αλλά το τόσο μίσος, η κακία και η εμπάθεια δείχνουν πως δεν μισεί τους άλλους τόσο πολύ, όσο μισεί τον εαυτό της. Όπως ένας ψεύτης, που αδυνατεί να πιστέψει πως μπορεί να υπάρχει γύρω του κάτι αληθινό.

To σακίδιο του Σταύρου Θεοδωράκη

Η εποχή που η πολιτική φλέρταρε με την διαφήμιση έχει περάσει. Τα επόμενα νέα "κόμματα"- τηλεοπτικά όπως αυτό του Θεοδωράκη- θα είμαι διαφημιστικά "πρότζεκτ" με την αίσθηση του χρόνου και της εφημερότητας.

 Άλλωστε από πολύ καιρό πια δεν έχει σημασία τι λες, ούτε πως το λες, αλλά τι φοράς όταν το λες.

Η ουσία πια δεν είναι στο "πρόγραμμα" που δεν περιμένει κανείς. Ούτε στο κόμμα και την πολιτική ιδεολογία. Είναι στο πρόσωπο που "πρέπει να γράφει στο γυαλί". Τόσο με τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με τον Σταύρο Θεοδωράκη, έχουν εξαφανισθεί πίσω από το πρόσωπο και το βλέμμα ή το χαμόγελο τα κομματικά επιτελεία, η έννοια του συλλογικού "κινήματος" και τα συνθήματα.

Η "Κίνηση των 58" ήταν απρόσωπη, αφηρημένη, δυσδιάκριτη. Το παραδοσιακό κόμμα, όπως το ξέραμε έχει ξεπεραστεί μαζί με τα ονόματα "σοσιαλιστικό", εθνικό, ριζοσπαστικό κλπ. που χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες. Τα νέα "κόμματα- εικόνες" δεν απευθύνονται σε μάζες ή "πολίτες' αλλά σε τηλεθεατές μέσα από μια προσωπική σχέση που αναπτύσσει ο καθένας με τον ένα και μοναδικό ευδιάκριτο "ηγέτη"και για την ακρίβεια με την εικόνα του.

Το "Ποτάμι" παραπέμπει σε εικόνα με κίνηση. Το βασικό μήνυμα όμως δεν είναι καν αυτό. Ούτε ο ναρκισσισμός του "ατομικού κόμματος" ανατρέπει την έννοια του "μαζικού κόμματος". Το βασικό μήνυμα του νέου προσωπικού κόμματος είναι μέσα στο...σακίδιο του Σταύρου. Τα νέα κόμματα θα είναι "φωτογραφίες'. Αν αυτό το σακίδιο ανοίξει, μπορεί αυτό το μήνυμα να χαθεί. Όπως και το "εικονικό κόμμα" που θα έχει περάσει σαν ποτάμι, που ως γνωστόν δεν γυρίζει πίσω.

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

H ακατανίκητη δύναμη του Ζορό

Στην αρχαία Ελλάδα είναι τιμή να πεθάνεις μαχόμενος για την πατρίδα. Στη νεότερη Ελλάδα είναι τιμή και το να μην πεθάνεις για την πατρίδα. Θα ’λεγε κανείς ότι με τόση επισημότητα, γραβάτες, παρελάσεις και εμβατήρια, η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα. Τίποτα όμως δεν είναι στα αλήθεια σοβαρό εδώ. Όταν λέμε κάτι στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.
Ο λαός της Ελλάδας είναι εκφραστικός. Οι πολιτικοί μιλάνε δυνατά κουνώντας –κατά προτίμηση– τα χέρια. Μερικοί το ένα δάχτυλο, το δείκτη. Άλλοι το δεύτερο και το τρίτο στο σχήμα V. Οι έφηβοι μόνο το μεσαίο. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ανοιχτά και τα πέντε δάχτυλα προτεταμένα.
«Να, μαλάκα!»
Είναι ένας πολιτισμός με πολύ πλούσια γλώσσα. Ίσως και με πολλές πλούσιες γλώσσες. Οι Νεοέλληνες, όμως, χρησιμοποιούν ελάχιστες ελληνικές λέξεις στην ομιλία τους. Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν μόνο τη λέξη «φοβερό» για όλα. Μιλούν ένα είδος ελληνοαγγλικών. Ξέρεις.
Οι εκφράσεις συνοδεύονται από χειρονομίες. Η τέχνη των χεριών είναι αρχαία σε ένα λαό που γέννησε τη γλυπτική. Η αφή συνδέεται με την άμεση δημοκρατία. Αν όχι αυτά, κάποια άλλα ελληνικά δάχτυλα έπλασαν τα μισοκατεστραμμένα αγάλματα που κοιτάζουν εκστασιασμένοι οι τουρίστες, ενώ οι Νεοέλληνες τα έχουν για να κρεμάνε τα πανό τους και να κάνουν γκράφιτι. Εδώ γεννήθηκαν η Δημοκρατία, η Ποίηση και η Φιλοσοφία. Ίσως με άλλη σειρά. Η Δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα –με δούλους και μόνο για άντρες πολίτες– δεν ήταν ένα σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης και κομμάτων. Είχε δύο πράγματα που λείπουν σήμερα από τα δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα: Αισθητική κι ελευθερία.
Οι απέραντες θάλασσες γύρω από τον Όλυμπο με τα ατίθασα βουνά, τις συχνές αστραπές και βροντές προκαλούν ακόμα δέος. Οι θεοί σύχναζαν στην Ελλάδα πριν οι χριστιανοί καταστρέψουν τους ναούς τους για να επιβάλουν με τη βία τον έναν και μοναδικό Θεό, τη μία, αγία και καθολική Εκκλησία. Και μια θρησκεία ξένη.
Ο χρόνος εδώ είναι τρελός. Το ψέμα και η αλήθεια μπερδεύονται καθώς η θάλασσα συναντά τον ουρανό και τα βουνά χάνονται στο πέλαγος. Τσιγάρο, νύχτα και φεγγάρι. Όνειρα, χίμαιρες, προδοσίες, πάθη. Ψέματα και υποσχέσεις. Αναπάντητες κλήσεις και μάταια ραντεβού. Η Ελλάδα περιμένει στο μπαλκόνι ένα καράβι να φανεί. Μπορεί να είναι ένα καράβι που έχει ήδη περάσει.

«Ληστής Τραπεζών Παλαιοκώστας», ο πρώην νομάρχης που ντύνεται τις απόκριες «Μασκοφόρος Εκδικητής» είναι όλοι παράνομοι. Στην Ελλάδα ο παράνομος είναι ήρωας. Πιθανόν ο ήρωας να είναι παράνομος. Όπως και να ’χει, ακόμα και οι παιδικοί μας ήρωες στο τέλος θα παντρευτούν μια καλή, ξανθιά ή μελαχρινή, κοπέλα με «προίκα», από «σπίτι». Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν με πρότυπο τον παρακρατικό εκπρόσωπο του νόμου Λούκι Λουκ, ίσως –όπως ο Αλέξης– και τον ανυπότακτο Γαλάτη, τον Αστερίξ. Νέοι αλλόκοτοι ήρωες θα εκτοπίσουν το θρυλικό Δημήτρη Αδαμόπουλο, το Μικρό Σερίφη από τη Σπάρτη.
Ξαφνικά κάποια μέρα οι εφημερίδες δημοσιεύουν την είδηση πως συνελήφθη μια ομάδα νεαρών ληστών-τρομοκρατών. Ανάμεσα στους αναρχικούς ληστές ήταν και ο γιος ενός από τα πιο γνωστά στελέχη της Αριστεράς, ο οποίος και κρατείται με την κατηγορία της ληστείας τραπέζης στην Ασφάλεια Αθηνών.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ήρωας κι ο Τζιμ Άνταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους «απατεώνες» και «ιμπεριαλιστές». Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την «κρίση της Αριστεράς». Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό.
Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Όταν αποκαλύφθηκαν τα –αγνώριστα από το ξύλο– πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά.

O Τατσόπουλος δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ- Ο Στάλιν;

 Ως συγγραφέας της ...αθηναϊκής συνοικίας -με την καλή έννοια! - ο Πέτρος Τατσόπουλος εξέφραζε απόψεις απολίτικης κατίνας. Αυτές τις μέρες αποδεικνύεται ότι είναι απόψεις δεξιάς κατίνας.
Η στάση των Συριζαίων που οδήγησαν στην αποπομπή του από την κοινοβουλευτική ομάδα επιβεβαιώνει αυτό που ξέραμε πάντα. Ο Στάλιν δεν ήταν -αρχικά- δεξιός. Ο Στάλιν ήταν αριστερός.
 Κι αν ζούσε σήμερα ο πατερούλης θα κάπνιζε το τσιμπούκι του εκεί πάνω στα έδρανα της "ανανεωτικής" αριστεράς, που δεν ξέχασε ποτέ τι σημαίνει "διαγραφή", "σύνδεση με συνοικία", τιμωρία όσων -όπως ο Πέτρος- δεν συμφωνούν μαζί της. Κι έτσι ο αφελής συγγραφέας έγινε 'προβοκάτορας", "χαφιές", "προδότης". Όπως τα παλιά ωραία και δοξασμένα χρόνια.
Ακόμα κι αν ο Τατσόπουλος είναι "ένοχος'  οι "πατέρες' της ανανεωτικο-παραδοσιακο-σταλινο-φιλελεύθερης αριστεράς δεν είναι αθώοι. O Tατσόπουλος τιμωρείται για τις απόψεις του κι ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην κομμουνιστική ορθοδοξία.

Truth Fights back !: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΝΑ" ΤΟ 1986 ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΤΑ ...

Truth Fights back !: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΝΑ" ΤΟ 1986 ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΤΑ ...

http://www.culturenow.gr/24441/antrea-segkre-h-ataksia-sthn-psyxh-toy-rempetikoy-einai-ayto-poy-moy-aresei-se-ayth-th-moysikh

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ®: 50 μαθήματα που δεν διδάσκονται στα σχολεία

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ®: 50 μαθήματα που δεν διδάσκονται στα σχολεία: Οι τίτλοι των κεφαλαίων από το βιβλίο του Charles J. Sykes, “50 μαθήματα ζωής που δεν διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία”.

Άσε κάτω το πτώμα!

DECADENCE TIMES

Mην κοιμάσαι στις επάλξεις (Αντρέ Μπρετόν- Πωλ Ελυάρ)

Τρίτη, 19 Νοεμβρίου 2013

Άσε κάτω το πτώμα!

  Πάλι εδώ, όπως τότε, αναπνέω τον αέρα της εφημερίδας, όπως τότε. Με το  παλιό προπολεμικό πιεστήριο, το μάρμαρο και την λινοτυπική.  Άλλαξαν τα  πρόσωπα πολύ. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι όπως άλλοτε. Η ελληνική  δημοσιογραφία, είκοσι χρόνια τώρα, ζεί την προδοσία του εαυτού της καθώς  προσπαθεί να τον επανακαλύψει, χωρίς να ξέρει πως για να λάμψεις πρέπει  να προδώσεις.

 Βρίσκω εδώ πέρα κομπιούτερ και μισές καλημέρες, απασχολημένους  διευθυντές, τρέχοντες με αλλοφροσύνη ρεπόρτερς και πάντα κλητήρες που το  πρωί σπουδάζουν στην ΑΣΣΟΕ η την Πάντειο για να αποφοιτήσουν με δικά

 τους - όχι του μπαμπά, χρήματα. Ανθρώπους δε διαρκή "μίτιγκ"- όλη η ζωή  τους  ένα μίτιγκ ατέλειωτο, απραγματοποίητο, σαρκοβόρο.  Δημοσιογραφούντες,

 δημοσιογράφους, δημοσιογραφίζοντες και δημοσιογραφίσκους στο παρά πέντε  του σταρ σύστεμ που μίλησαν χθες με τον διευθυντή τον ίδιο.

 Ένα σταρ σύστεμ ανυπόμονο, του ξεφεύγει λίγο στο πλάι η γραβάτα, αυτά τα  γραφεία δεν υπήρχαν χθες και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχουν αύριο.

 Όλοι θέλουν να γευθούν το εφήμερο, το λίγο, το ανώδυνο. Όλοι θέλουν να  ζήσουν την -έστω light- δόξα της καραγκιόζικης δημοσιογραφίας ακόμα κι  αν χάσουν την φίλη τους, αν πουλήσουν την μάνα τους, αν χαρίσουν την  γκόμενα τους.

  Παλιοί και έμπειροι δημοσιογράφοι της δεκαετίας 70

 πασαλείβονται με υλικά μακιγιέρ και ξαφνικά όλοι έχασαν την μιλιά τους. Άνθρωποι που πέρασαν τα σαράντα συμπεριφέρονται σαν εικοσάχρονα,  πενηντάρηδες δήθεν παλαί-"μαχοι" ποζάρουν μπροστά στο φακό σαν άβγαλτα  κοριτσάκια που περιμένουν να τους χαρίσει την ψευδαίσθηση της ηδονής  Εκείνος.  Δούλοι του χρόνου, της δημοσιότητας, κυνηγοί της ανεύρετης είδησης,  είναι έτοιμοι να χάσουν και την ζωή τους ακόμα μπροστά στο μικρόφωνο, να  βάψουν με το αίμα τους την οθόνη να γίνουν επ-ώνυμοι, να νιώσουν αυτή  την εκτυφλωτική λάμψη του αιώνα που φεύγει σκορπίζοντας πτώματα, το φως  της κάμερας που τους γεμίζει μια πρωτόγνωρη αίσθηση, την αίσθηση του  ανθρώπου που έπεσε μέσα στον εαυτό του, τον έχασε μέσα σε πλήθος από  χάπια, τον ξέχασε στο βάθος της αίθουσας όπου προβλήθηκε επιτέλους η  δική του ταινία.

 Μερικοί σπάνε τα πόδια τους για να βρουν την μητέρα του νεκρού, η οποία  μπροστά στην κάμερα χ α μ ο γ ε λ ά ε ι, άλλοι στραμπουλήξανε για πάντα τα πόδια τους στο στριμωξίδι να βρουν τον  υπουργό να  τους πει την μεγάλη είδηση που εκείνος ποτέ να την πει δεν θα  μπορέσει: ένας ρεπόρτερ χάθηκε χθες στο καλώδιο που συνδέει το πέτο του

 με το δελτίο ειδήσεων των οχτώμισυ. Τον αναζητούν η μάνα του, οι φίλοι,  τα δύο ανήλικα παιδιά του.

 Δυστυχώς πλέον τα ξέρουμε όλα. Το μόνο που απομένει είναι να κάνουμε ή  να παίρνουμε δηλώσεις. Ο πιο απρόβλεπτος πολιτικός με μία μόνο δήλωση  σκαρφάλωσε ως πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων, ενώ έχουμε ακόμα ρεπορτάζ  και από όσους δηλώνουν πως ...δεν έχω να σας δηλώσω τίποτε!

 Τίποτε δεν μπορεί να μας συγκινήσει: οι ναρκομανείς που κάνουν ενέσεις  ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΕΝΑ. Ο φονιάς που σκότωσε όλη του την  οικογένεια χαμογελά στον φακό μετά το ρεπορτάζ για τον χιμπατζή που

 έπαθε κατάθλιψη και κάνει με ύφος  κάποιου άλλου κι αυτός δηλώσεις! Τώρα  βλέπουμε πρόσωπα σε κηδεία να γελάνε, σατανιστές να γελάνε με ναρκισσισμό  καθώς περιγράφουν τον φόνο, παιδάκια που κατάφεραν να βγούνε στο δελτίο

 σκοτώνοντας ή βιάζοντας και -ευτυχώς- παιδάκια να μουτζώνουν τον φακό  του SKY.

 Tώρα πλέον τα ξέρουμε όλα. Ο Χατζηνικολάου γέρασε νωρίς. Δεν μας  συγκινεί η δεν έχει πλέον baby face. Η τηλεόραση διέρρηξε όλα τα οικογενεικά δράματα, έλεος, τόχουμε ξαναδεί το δράμα αυτής της  διαλυμένης οικογένειας, βρείτε η -επιτέλους- φτιάξτε ένα άλλο. Όταν όλοι 

 οι εξαφανισμένοι βρεθούν, δολοφονηθούν- εξαφανιστούν περισσότερο από τον  Χαρδαβέλλα και την Νικολούλη, θα μείνει μονάχα η δική τους εξαφάνιση. Η δυστυχία του να μην ασχολείται κανένας μαζί σου όταν εσύ δεν αναζητάς  κάποιον είναι η δυστυχία των σταρ των μέσων ενημέρωσης που βγήκαν από  την ανωνυμία κάνοντας εκόντες- άκοντες άλλους επώνυμους ακόμα και  ενάντια στην θέληση τους.

 Θυμάσαι;  Όλοι αυτοί οι τότε ανύπαρκτοι, μετά εκκολάπτομενοι στάρς  έχουν  γίνει τώρα κράτος μέσα στο κράτος της τηλεόρασης. Δύσκολα βρίσκεις  πρόσβαση στο γραφείο τους. Νομίζουν ότι έχουν θαυμαστές. Και οι πιό

 άξεστοι και αδίστακτοι, αγράμματοι και λακέδες, έχουνε γίνει "μεγαλοδημοσιογράφοι".  Είναι μονίμως απασχολημένοι, αλλάζουν στυλ με  βάση της μετρήσεις, όλοι μιλάνε ελληνοαγγλικά πλέον σ αυτή τη χώρα και  τρέχουν να προλάβουν το δελτίο ειδήσεων, δηλαδή να σκεπάσουν την ζωή τους  με αναρρίθμητα γεγονότα που δήθεν  τους αφορούν, δήθεν τα ξέρουν δήθεν  τα αναλύουν.

 Αδιαφορώντας για το συνολικό γεγονός της ζωής οι έλληνες δημοσιογράφοι  είναι "πλούσιοι" πλέον, αλλά λιγότερο αξιοπρεπείς. Συνολικά η ελληνική δημοσιογραφία έχασε την άκρη του νοήματος κυττάζοντας, τις μετρήσεις,  μοιράζοντας κουπόνια, κρύβοντας την ανεπάρκεια της σε ύφος και ήθος

 μέσα σε πτώματα, αντάρτες, τρομοκράτες και κακοποιημένα βρέφη.  Τόσο πολύ προχώρησε από τότε η τεχνολογία αλλά η ελληνική δημοσιογραφία  δεν άλλαξε καθόλου. Στο τέλος πάντα των ειδήσεων το δελτίο καιρού και το  χρηματιστήριο. Δεν έχουν μάλλον καταλάβει ότι το πιο σημαντικό κομμάτι

 της εφημερίδας τους είναι τα φαρμακεία που ιανυκτερεύουν. Οι  εφημερίδες έχασαν την αλήθεια τους και την δυναμική που είχαν κάποτε  καθώς οι διευθυντές βλέπουν διαρκώς τηλεόραση κι αυτή η στήλη- η πιο  σοβαρή και αναγκαία στήλη- εγκατελειμένη από την φροντίδα τους είναι

 απίστευτα υποβαθμισμένη. Γίνονται φοβερά λάθη και λείπουν φαρμακεία σε τέτοιο βαθμό που και οι φαρμακοποιοί άρχισαν να εγκαταλείπουν το πόστο  τους αφού οι εφημερίδες δεν ασχολούνται όσο θα έπρεπε μαζί τους.

 Και όμως: από δω θα μπορούσε να αρχίσει η ανασυγκρότηση των  εφημερίδων. Αντί να πουλάτε κουπόνια και να βγαίνετε στα παράθυρα  κυτάξτε λίγο σας παρακαλώ αυτή τη στήλη που αφορά πλέον όλο τον κόσμο.  Προσέξτε τα, τσεκάρετε την είδηση αν το φαρμακείο της Χαριλάου Τρικούπη ή το άλλο είναι ανοιχτό και ποιές ώρες. Μιλήστε μες τον φαρμακοποιό και  θα σας δώσει φοβερές ειδήσεις και σημειώστε πλάι πληροφορίες για τα  βασικά φάρμακα: η χρήση ηρωίνης αυξάνεται όταν το κύρος και το ήθος του

 τύπου πέφτει. Βυθισμένοι μέσα στο σφιχταγκάλιασμα της αλήθειας με το ψεύδος οι  σημερινοί δημοσιογράφοι φοβούνται τους αυριανούς, υποδύονται τους  ενημερωμένους.  Οι πιο παλιοί είναι οι πλέον ανασφαλείς- έτοιμοι να  αποβάλλουν τους νέους που έχουν πάντοτε τις νεώτερες ειδήσεις και έχουν πάψει από καιρό- αν υπήρξανε ποτέ- γενναίοι.Λείπει από την αθηναϊκή  δημοσιογραφία η γενναιότητα που ακόμα ίσως συναντήσεις στους εκδότες  ορισμένων επαρχιακών εφημερίδων.  Ίσως γιατί εκεί τα γεγονότα ακόμα έχουν  αντίχτυπο πάνω στους αναγνώστες, τους ενδιαφέρουν άμεσα και δεν τους  πυροβολούν: οπωσδήποτε και ο Τέρενς Κουικ θα μίλαγε καλύτερα για έναν  αλβανό αν ήτανε χρόνια γείτονας του.  Κατ αρχήν περιγράφουμε γεγονότα που δεν μας αφορούν, δεν τα βιώνουμε,  ούτε θα τα ζήσουμε ποτέ. Εαν ήταν η μάνα του Ευαγγελάτου στο φέρετρο δεν  θα έλεγε με τόση ανθρωπιά "σας καταλαβαίνω". Δεν καταλαβαίνεις τίποτα νεαρέ μου. Ούτε καν που σε οδηγεί μια θεαματικότητα που την έχεις  κερδίσει προβάλλοντας- ως έμπορος της δυστυχίας- αίμα, φτώχεια,  ανθρώπινο πόνο.

 Εδώ και καιρό οι τηλεθεατές έχουν υποστεί ένα τέτοιο συναισθηματικό  ακρωτηριασμό που σταματήσαμε να βλέπουμε με θλίψη τα λεγόμενα ανθρώπινα  θέματα από αυτοάμυνα. Κι όμως είμαστε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή θλιμμένοι. Αυτή την θλίψη η κάμερα την μετατρέπει σε νευρικό κλονισμό σαν κι αυτό της κοπέλας που υπήρξε ερωμένη του Πάσπαλι και το ανακάλυψε  ξαφνικά- σαν τη ζωή μιας άλλης-  απο τα δελτία ειδήσεων στα οποία η ίδια  το έλεγε χωρίς να καταλαβαίνει πόσο απάνθρωπο γεγονός είναι η δημοσιότητα, ιδιαίτερα όταν είσαι αθώος.

 Περιμένουμε τα τελευταία χρόνια τον Μαστοράκη και τον Κωστόπουλο να μας  πούνε οτιδήποτε αρκεί να μας δώσουν την διαβεβαίωση ότι μπορούν να το  πούνε. Η αίσθηση μιας δήθεν νέας δημοσιογραφίας είναι η αίσθηση πως σε

 κάνει να βλέπεις το μέλλον από την κλειδαρότρυπα. Κατά βάθος είμαστε  άνθρωποι φοβισμένοι μπροστά στο μέλλον και δεν βγαίνουμε απο το σπίτι  όχι γιατί δεν έχουμε χρήματα η χρόνο αλλά γιατί πλέον είμαστε άνθρωποι  που φ ο β ο ύ ν τ αι  ν α  β γ ο ύ ν  α π'  τ ο  σ π ί τ ι.

 Το ταβάνι τελευταία πλησίασε πολύ το κεφάλι μας. Από την τηλεόραση  στάζει αίμα πάνω στο χαλί. Τα παράθυρα χτυπάνε με θόρυβο όταν ο Τέρενς  Κουίκ αναγγέλλει το δελτίο ειδήσεων  σ  α ν  να θέλει μας τρομοκρατήσει.

 Απ’ τις εφημερίδες κρατάμε μόνο τα κουπόνια. Κι οι πολιτικοί αρχηγοί δεν  είναι πλέον άντρες με πυγμή, γενναίοι έτοιμοι να πεθάνουν, αλλά μικροί  ήρωες ενός κόμικ που όχι μόνο δεν μας συγκινεί αλλά μας μικραίνει.

 Πολλοί θάθελαν να είναι αυτόπτες μάρτυρες σ αυτό τον ανύπαρκτο κόσμο των  εικόνων και τα παιδιά κάτω των εικοσιπέντε συχνά λένε τρομερά ψέματα-  ιδιαίτερα όταν οι γονείς φοβούνται να περάσουν από τα  Ε ξ ά ρ χ ε ι α!

 Ας αποχτήσουν εκ νέου οι εφημερίδες την δυνατότητα που τους έκοψε η  χούντα και η τεχνολογία να λένε παραμύθια και να περιέχουν συναισθήματα.  Ας γίνει η δημοσιογραφία εκ νέου προσωπική υπόθεση του δημοσιογράφου και

 του αναγνώστη. Ας λάμψει πάλι αυτή η σχέση που καταστράφηκε νομίζω με  την παρατεταμένη λογοκρισία που άρχισε λίγο πριν το 70.

  Ας σταματήσει αυτή η υπόθεση της δήθεν π ρ ο σ ω π ι κ ή

 ς δ η μ ο σ ι ο γ ρ α φ ί α ς όπου διάφοροι που νομίζουν ότι η ζωή είναι  κόμικ κι αυτοί πρωταγωνιστούν περιγράφουν πράγματα που δεν έζησαν,  φαντασιώνονται πως είναι σπουδαίοι επειδή γράφουν και μερικές φορές α ν  α κ α τ α σ κ ε υ ά ζ ο υ ν την -δυστυχώς γνωστή- ιστορία τους και πότε τους βρίσκουμε γενναίους ομοφυλόφιλους, πότε κρατάνε μολότωφ και πότε  συνομιλητές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου την ώρα που έπεφτε η Πόλη.

 Ας γίνει η τηλεόραση αφού δεν πρόκειται να βγούμε από το σπίτι ακόμα και αν είμαστε νέοι μια καλή γιαγιά που λέει ωραία παραμύθια για να μας  κοιμίζει το βράδυ τώρα που ξεχάσαμε την αληθινή στο χωριό γιατί μας  θύμιζε μια καταγωγή που θέλουμε να ξεχάσουμε η -όταν μένει εδώ- την  ώωρα που αρχίζει η τηλεόραση την κλείνουμε στο ντουλάπι. Αλοίμονο:  δέκα χρόνια τώρα οι Καραμανλής-Φλωράκης-Παπανδρέου, ότι πιο αυθεντικό είχε -μέσα στην φαυλοκρατία τους- να επιδείξει αυτή η χώρα έπρεπε να  δώσουν την θέση τους σε "νέους" όχι γιατί είναι πιο δυναμικοί αλλά  επειδή είναι λέει ν έ ο ι, αν και τίποτα δυναμικό δεν έκαναν: περίμεναν απο το Mega Chanel να τους χαρίσει μια ανούσια δήθεν-αρχηγία.

 Οι αληθινά νέοι δεν κληρονομούν. Δημιουργούν κόμματα αφού έχουν καταχτήσει με μάχες την ζωή τους.

 Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον Μύθο για να φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια. Άστο αυτό το πτώμα ρε Μαλέλη, δεν πουλάει πλέον. Τα ξέρουμε, τα είδαμε,  τα μάθαμε όλα. Τις ζήσαμε τις θρησκείες. Είμαστε μελλοθάνατοι- νεκροί  ήδη και ο θεός λείπει. Μας το είπατε.

 Αυτό που θέλουμε κύριε αγράμματε  δημοσιογράφε είναι το ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Καινούργιους  μύθους, νεύματα ζωηρά για να μπούμε σε ένα καινούργιο ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΟΣΜΟ  ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΟΝΤΑΙ. Σε ένα κόσμο μιας νέας γενναιότητας που  μας δημιουργεί νέες ελπίδες, σε μια νέα γλυκειά παραφροσύνη χωρίς  αλήθεια και ψέμα. Γιατί ο άνθρωπος που υποστηρίζει ότι λέει την αλήθεια  λέει κατά κανόνα ψέματα, ενώ για να φτιάξεις ωραία ψέματα π ρ έ π ε ι να γνωρίζεις την αλήθεια. Ναι: σ αυτό τον κόσμο της γενικευμένης απιστίας  είμαστε όλοι παιδιά, που θέλουμε να ακούσουμε νέα, δικά μας παραμύθια.

 Ει, σκαρφαλωμένοι στις κεραίες, in- σταρς με ημερομηνία λήξεως, κυττάξτε το κοστούμι που σας φόρεσε η δεκαετία 80. Η ημερομηνία λήξεως έχει  περάσει. Τουλάχιστον αλλάξτε κοστούμι. Είναι γνωστό πως είσαστε άνθρωποι  όλων των εποχών εξάλλου. Στερηθήκατε όμως τα νιάτα σας για να μπείτε σε  ένα κόσμο μιας δήθεν επιτυχίας. Μ η ν χάσετε και τα γηρατειά σας.  Αλλάξτε συμπεριφορά.

                                                        ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ

Simple πρότυπο. Powered by Blogger.

Λιλή Μαρλαίν

 Το 1938 στη Γερμανία είχε γραφεί ένα τραγούδι, που οι εταιρείες απέρριψαν, αλλά το βρήκε η σουηδέζα Λάλα Άντερσον και με τη βραχνή φωνή της θέλησε να το κάνει το σουξέ της.

“Κάτω από τα φανάρια,

κοντά στην πλατεία των στρατώνων,

συναντούσα τη Μαρλέν, ήταν νέα και καλή”.

 Στη Λιλή- έλεγε το τραγούδι, άρεσαν τα σειρήτια και τα γαλόνια. Η Μαρλέν γνώριζε όλο και περισσότερους άντρες ώσπου, τελικά, γνώρισε έναν ταξίαρχο, που ήταν “αυτό ακριβώς που ζητούσε” τόσον καιρό. Η Λάλα τόκανε δίσκο, αλλά δεν είχε επιτυχία, ώσπου, ένα βράδυ, ο γερμανικός ραδιοσταθμός του Βελιγραδίου, που έκανε προγράμματα για το Άφρικα Κορπς του Ρόμελ, έπαιξε αυτό το τραγούδι, επειδή ο dj εξαιτίας ενός βομβαρδισμού, δεν είχε πολλούς δίσκους. Το άλλο πρωί το σιγοσφύριζε όλο το Άφρικα Κορπς και γράμματα στρατιωτών ζητούσαν να ξαναπαιχτεί.

 Η κυρία Γκαίρινγκ, που άλλοτε ήταν τραγουδίστρια της όπερας, το τραγούδησε για τους ναζί. Ο ίδιος ο Γκαίριγκ το μισούσε και ζήτησε να το εξαφανίσουν, αλλά το τραγούδι είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η Λάλα Αντερσον έγινε πασίγνωστη στους στρατώνες από τα φορητά γραμμόφωνα.

 Οι δίσκοι, έπεσαν μέσω αιχμαλώτων στα χέρια των βρετανών κι έτσι το τραγουδούσε όλη η Ογδόη Βρετανική Στρατιά! Ύστερα το πήρε η Πρώτη, οι Αυστραλοί και οι Αμερικάνοι. Όπως γράφει ο Τζον Στάινμπεκ στο "Ήταν μια φορά ένας πόλεμος", όπου διηγείται αυτή την ιστορία, το τραγούδι "ήταν ένας αιχμάλωτος πολέμου". Οι αξιωματικοί δεν ξέραν τι κάνουν, κι αν ήταν σωστό να τραγουδάνε οι στρατιώτες ένα τραγούδι για ένα κορίτσι ελευθέρων ηθών. Το Γραφείο Πολεμικών Πληροφοριών αποφάσισε να διατηρήσει τη μελωδία, αλλά να προσθέσει νέα λόγια εναντίον των Γερμανών.

- Το αν θα πετύχει ή όχι αυτό το σχέδιο είναι κάτι που θα μας το δείξει το μέλλον., λέει ο Στάινμπεκ. Η “Λιλή Μαρλέν” είναι διεθνής πια. Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα προβάλλει και στους τοίχους των θαλάμων – νέα, ξανθιά και αμετακίνητα ουδέτερη.

 Το τραγούδι αυτό δεν ήταν ούτε ναζιστικό, ούτε αντιναζιστικό, όταν πρωτογράφτηκε το 1915 από τον Hans Leip . Απαγορεύτηκε μετά τον πόλεμο ως χιτλερικό, αλλά έχει διασκευαστεί ως σήμερα εκατοντάδες φορές. Το ερμήνευσαν η Marlen Dietrich, η Edith Piaf, η Greta Garbo, και πολλοί άλλοι.

 Η Λάλε Άντερσεν παντρεύτηκε ένα εβραίο και πέθανε το 1972. Πολλοί ίσως την περιμένουν ακόμα μπροστά στην πύλη, κάτω από τα φανάρια. Όπως τότε, ξανά, όπως τότε, Λιλή Μαρλέν! Ο φρουρός να φωνάζει «θα φας τρεις μέρες». Ο φαντάρος να λέει «Έρχομαι αμέσως!» «Πόσο θάθελα νάμαι μαζί σου πάλι, όπως τότε, Λιλή Μαρλέν!».

 Όλοι πίστεψαν πως απαγορεύοντας αυτό το τραγούδι, την σβάστικα και τα ναζιστικά σύμβολα και κόμματα, έχουν τελειώσει με τον ναζισμό, αλλά δεν είναι έτσι.