Tα μυστικά της Αμφίπολης

Του ΝΙΚΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κι όμως! Οι Αμερικανοί έφτασαν στην Αμφίπολη πριν από τους αρχαιολόγους! Η Αμφίπολη διέθετε νομισματοκοπείο, εργαστήρια χρυσού και νεκροταφεία πιο πολλά από αυτό στο οποίο ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός έφτασε αναζητώντας ένα «θησαυρό», όπως είπε. Η αρχαία «χρυσούπολη» περιέχει περισσότερους από ένα θησαυρούς. Μόνο που μετά τους Ρωμαίους και πολλούς ακόμη και πριν τους Ελληνες αρχαιολόγους έφτασαν εδώ πρώτοι οι Αμερικανοί!

Το Λιοντάρι της ΑμφίποληςΗ παλιά ναυτική βάση των Αθηναίων και των Μακεδόνων βρίσκεται στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες σε όλο τον κόσμο. Οι αρχαιοκάπηλοι την ήξεραν από παλιά και ήταν οι πρώτοι που διάβαζαν Ιστορία. Παρ' ότι πολλοί πλούτισαν από την πόλη των Εννέα Οδών, φαίνεται πως πέρα από το αν υπάρχει και τίνος ένας βασιλικός τάφος διαθέτει πολλούς ακόμα θησαυρούς δίπλα στα κόκαλα των άπειρων επίδοξων κατακτητών της.
Με το φάκελο που ακολουθεί συμβάλλουμε και μεις στο να βρείτε πρώτοι εσείς τον ένοικο του τάφου! Ή να ξεδιαλύνετε τα μυστικά του τάφου -αν είναι τάφος-, που βρίσκεται τις τελευταίες μέρες στα δελτία ειδήσεων. Σε μια πόλη με απίστευτη ιστορία και πολύ πολύ χρυσάφι.
Η «χρυσή πόλη» με το νομισματοκοπείο
ΗΑμφίπολη συνδέεται με τον Μέγα Αλέξανδρο με έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Είναι η πόλη από την οποία απέπλευσε ο στόλος του για την Ασία. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης θα αναφέρει πως εκτός από αυτό τον συναισθηματικό δεσμό ο στρατηλάτης είχε σκοπό να φτιάξει εκεί ένα ναό, στην πόλη από όπου ξεκίνησε την εκστρατεία του. Η είσοδος του τύμβου που αποκαλύφθηκε στις 8 Αυγούστου 2014 έχει κατεύθυνση προς το σημείο όπου βρίσκονταν τα πλοία προτού αποπλεύσουν για την Ασία.
Η Αμφίπολη είναι η πόλη των Ηδωνών με το όνομα Εννέα Οδοί, πάνω στον Στρυμόνα, όπου οι Πέρσες είχαν θάψει ζωντανά εννέα αγόρια και εννέα κορίτσια. Η πόλη βρίσκεται σε ένα στρατηγικό σημείο που διεκδικούν τόσο οι Πέρσες, όσο και οι Αθηναίοι, οι Θασιώτες, οι Μιλήσιοι, οι Θράκες και οι Μακεδόνες. Ο Αθηναίος Κίμωνας την κατέκτησε με πολιορκία το 469 π.Χ.
Η Μάχη της Αμφίπολης, το 422 π.Χ., στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου θα φέρει εδώ τους Σπαρτιάτες. Ο στρατηγός Βρασίδας κρύβει το στρατό του πίσω από τα τείχη της και ανοίγει ξαφνικά τις πύλες της, όταν οι Αθηναίοι, υπό τον Κλέωνα, έχουν υποχωρήσει σε φάλαγγα πορείας. Οι νεκροί είναι εξακόσιοι Αθηναίοι και μόνο εννέα Σπαρτιάτες. Ανάμεσά τους ο Κλέωνας και ο Βρασίδας, ο Σπαρτιάτης ηγέτης που μερικοί θέλουν να είναι θαμμένος εδώ.
Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Περδίκκας ο Δεύτερος πέρασε με χίλιους άνδρες στο πλευρό των Σπαρτιατών, όταν οι Αθηναίοι συμμάχησαν με τους Θράκες που εισέβαλαν στη Μακεδονία. Η απώλεια της Αμφίπολης, που τους προμήθευε ξυλεία, ήταν μεγάλη για τους Αθηναίους. Το 417 π.Χ. βρίσκει τον Περδίκκα -έπειτα από μια προδοσία των Σπαρτιατών- να αλλάζει για πολλοστή φορά στρατόπεδο και να βοηθά τους Αθηναίους στη νέα επίθεσή της κατά της Αμφίπολης.
Ο θάνατος των δύο στρατηγών, του Κλέωνα και του Βρασίδα, οδήγησε στην εξάχρονη Ειρήνη του Νικία. Ο πάμπλουτος αριστοκράτης συντηρητικός στρατηγός Νικίας, που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του αργυρωρυχεία και χίλιους σκλάβους πέτυχε να ξαναπάρει την Αμφίπολη με αντάλλαγμα την απελευθέρωση Σπαρτιατών αιχμαλώτων, αλλά ο πόλεμος τελικά δεν θα τελείωνε. Ο Νικίας θα εκτελεσθεί μετά την αποτυχία της εκστρατείας στη Σικελία με την οποία διαφωνούσε.
Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως η πόλη κατείχε μια ελκυστική θέση τόσο στη θάλασσα όσο και στην ενδοχώρα. Ο ίδιος ο ιστορικός, που διοικούσε μια αθηναϊκή μοίρα στη Θάσο, κατείχε περιουσιακά στοιχεία στα χρυσωρυχεία στο Παγγαίο. Εκεί στο κτήμα του θα μείνει εξόριστος για είκοσι χρόνια. Στη Σκαπτή ύλη, στο όρος Παγγαίο, η ελληνική ιστορία θα αποκτήσει τον πρώτο δημοσιογράφο. Από αυτόν θα μάθουμε πως την εποχή της εκστρατείας του Βρασίδα η γέφυρα του Στρυμόνα βρισκόταν στην ίδια θέση που είναι και σήμερα.
Ο πλούτος ελκύει
Μισό αιώνα αργότερα, το 368 π.Χ., οι Αμφιπολίτες βρίσκονται με το Κοινό της Χαλκιδικής, τους Θηβαίους και τους Μακεδόνες απέναντι στους Αθηναίους που έστειλαν στόλο να καταλάβει την πόλη τους. Το 359 π.Χ. ο Φίλιππος προσπαθεί να καταλάβει την πόλη και οι Αμφιπολίτες στρέφονται στους Αθηναίους για βοήθεια. Ο Φίλιππος τούς πείθει να μην εμπλακούν, και η πόλη θα μείνει στα χέρια του ώς το 168 π.Χ., που έρχονται οι Ρωμαίοι. Είχε γίνει ήδη η πόλη με το μακεδονικό νομισματοκοπείο. Είναι και η πόλη από όπου θα αποπλεύσει ο στόλος του Αλεξάνδρου, στην οποία θα σφαγούν η Ρωξάνη και ο γιος της ο Αλέξανδρος ο Τέταρτος.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος θα την κάνει πρωτεύουσά του με θυσίες στους θεούς, καθώς βρίσκεται στην αρχαία οδό Εγνατία. Η Αμφιπος, όπως λεγόταν το 535 μ.Χ., θα ονομασθεί Ποπολία και ύστερα Χρυσόπολη. Το 1341 ξαναχτίζεται ύστερα από μια μεγάλη καταστροφή από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο, αλλά έπειτα από νέα καταστροφή ερημώνει.
Το ενδιαφέρον των Αθηναίων είχε τραβήξει ο χρυσός και ο άργυρος του Παγγαίου που βρίσκεται κοντά της. Οι τότε «ιμπεριαλιστές» κατέλαβαν το 465 π.Χ. τα προσοδοφόρα χρυσωρυχεία.
Ουσιαστικά, η Αμφίπολη ήταν μια αθηναϊκή βάση. Οι Σπαρτιάτες δεν παρέδωσαν την πόλη ποτέ, παρά την Ειρήνη του Νικία, ώσπου ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ξανάρχισε. Οι Αθηναίοι θα επιχειρήσουν να την ανακαταλάβουν το 358 π.Χ., αλλά δεν θα μπορέσουν. Ο Φίλιππος μετέφερε εκεί εποίκους για να αλλάξει τη σύσταση του πληθυσμού, που φυσικά ήταν εχθρικός σε κάθε ηγεμονία.
Τρεις ναύαρχοι συνδέονται με την Αμφίπολη. Ο Ανδροσθένης, ο Λαομέδοντας -που γεννήθηκαν εδώ-, και ο Νέαρχος, που γεννήθηκε ή εξορίστηκε εδώ. Η ερήμωση της πόλης τον 8ο αιώνα συνδέεται με τις επιδρομές των Σλάβων. Είναι πιθανόν οι αρχαίοι ναοί να είχαν καταστραφεί από τους χριστιανούς αυτοκράτορες που έθεσαν τους «εθνικούς» σε διωγμό με εξορίες, βασανιστήρια και αποκεφαλισμούς από την εποχή του Μεγάλου Θεοδοσίου ώς τον Ιουστινιανό.
Οι ανασκαφές αποκάλυψαν βυζαντινές εκκλησίες, όταν μετά, στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, οι Ελληνες στρατιώτες της Πρώτης και Τρίτης Μεραρχίας εξεπλάγησαν από τα μάρμαρα που έβρισκαν ανάμεσα σε θάμνους στη δυτική όχθη του Στρυμόνα.
Οι πρώτες ανασκαφές, το 1913, έφεραν στο φως τον μαρμάρινο Λέοντα, ένα μνημείο προς τιμήν του στρατηγού Λαομέδοντα από τη Λέσβο που είχε εγκατασταθεί εδώ. Η εταιρεία Γιούλεν, όταν θα αρχίσει τα έργα για την αποξήρανση του Στρυμόνα, θα βρει την αρχαία γέφυρα.

Ενας Αμερικανός διπλωμάτης και διανοούμενος στην περιοχή

ΟΛίνκολν Μακ Βι το 1933, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, αρχαιολόγος και επιχειρηματίας που μιλά αρχαία ελληνικά, θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τα αρχαία της. Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα παρακολουθούσε τις αρχαιολογικές ανασκαφές της Αμερικανικής Σχολής στην Ακρόπολη. Αυτός θα πρωτοστατήσει στο να βρεθούν χορηγοί για την αναστήλωση του Λέοντα της Αμφίπολης, που βρέθηκε κομματιασμένος.

Οπως ανακοινώθηκε από το ΥΠΠΟΑ, διαπιστώθηκε ότι και στους τρεις χώρους, μετά τον τοίχο της σφράγισης υπάρχει χαλαρή αμμώδης επίχωση ως κατασκευή των εγκάρσιων διαφραγματικών τοίχων, κατά μήκος του θόλουΟ ταγματάρχης Λίνκολν Μακ Βι έφτασε στην Ελλάδα το 1933, απεσταλμένος του προέδρου Ρούσβελτ. Μιλούσε αρχαία ελληνικά και λατινικά και ήταν φιλέλληνας. Η γυναίκα του Μάργκαρετ Τσάρλτον Λουίς ήταν κόρη γλωσσολόγου και η ίδια είχε μελετήσει αρχαίες γλώσσες συνοδεύοντας τους γονείς της σε όλο τον κόσμο. Ο Μακ Βι θα αναλάβει τα καθήκοντά ως του ως πρέσβης στην Αθήνα με ομιλία σε άπταιστα αρχαία ελληνικά. Θα μείνει στην Ελλάδα ώς τις 5 Ιουνίου 1941, όταν ο γερμανικός στρατός φέρνει μια νέα κατάκτηση για την περήφανη χώρα και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της. Μετά την Ισλανδία και τη Νότια Αφρική ο Μακ Βι αναλαμβάνει τις σχέσεις με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, και με την απελευθέρωση επιστρέφει στην Αθήνα στις 27 Οκτωβρίου 1944.
Το 1947, ο Αμερικανός πρέσβης σε ένα μυστικό έγγραφο προς τον ίδιο τον Ρούσβελτ διαμορφώνει αυτό που ονομάστηκε Δόγμα Τρούμαν και αποβλέπει στην απόκρουση του σοβιετικού κινδύνου με οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ο Μακ Βι έχει ανασκάψει την Ακρόπολη και βοηθά το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ακρόπολης, όταν γράφει με τη γυναίκα του το βιβλίο για παιδιά «Ταξίδι στην Ελλάδα».
Οι έρευνες στην Αμφίπολη είχαν φέρει στο φως πολλές επιτύμβιες στήλες, αναθηματικά ανάγλυφα και αγάλματα, όπως και χρυσά κοσμήματα στους τάφους. Τα πολλά αγγεία που βρέθηκαν έδειχναν πως η «χρυσόπολη» δίπλα στα χρυσωρυχεία του Παγγαίου είχε έντονη εμπορική κίνηση. Μαζί με τμήματα των αρχαίων τειχών αποκαλύφτηκε και το ιερό της μούσας Κλειούς.
Τα σπίτια της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής ήταν γεμάτα μικρούς και μεγάλους θησαυρούς στους οποίους έφτασαν πριν τους αρχαιολόγους ανά τους αιώνες αρχαιοκάπηλοι και τυμβωρύχοι, αλλά πολλά ευρήματα υπάρχουν σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αμφίπολης. Τα ίχνη λιθοδομής στο λόφο Καστά οδήγησαν το 1953 στην πρώτη τομή από κατοίκους της περιοχής. Η επίσημη ανασκαφή θα αρχίσει έντεκα χρόνια αργότερα, όταν το 1964, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Λαζαρίδη, ανακαλύφθηκε ένα τετράπλευρο οικοδόμημα, με μήκος πλευράς 10 μέτρα και ύψος 5 μέτρα.

Οι τελευταίοι αρχαιοκάπηλοι

Το 2012 η ελληνική αστυνομία συλλαμβάνει έπειτα από έρευνα μια πολυμελή σπείρα αρχαιοκαπήλων που δρούσε στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα. Πρόκειται για σαράντα τέσσερα (!) άτομα, με επικεφαλής έναν 66χρονο που έμενε στη Θεσσαλονίκη.

Γερμανοί στρατιώτες πεζοπορούν μπροστά στο άγαλμα της Αμφίπολης (φωτογραφία του Anton Blasius). Πίσω από το άγαλμα βρίσκεται το χωριό Κερδύλλια Σερρών όπου οι Γερμανοί στις 17/10/1941 εκτέλεσαν 230 κατοίκους και πυρπόλησαν σπίτια«Ο 66χρονος, αφού παραλάμβανε τα αρχαία αντικείμενα-ευρήματα, τα αξιολογούσε και τα προωθούσε για πώληση σε χώρες του εξωτερικού, μέσω δικτύου που είχε αναπτύξει. Για το σκοπό αυτό μετέβαινε ο ίδιος σε χώρες της αλλοδαπής ή τα απέστελνε, μέσω εταιρειών, σε ειδικό φάκελο και σε μικρό αριθμό για να μην κινήσουν υποψίες, λόγω του βάρους τους. Από την έρευνα έχουν διακριβωθεί συχνές μεταβάσεις του σε Βουλγαρία, Γερμανία, Ελβετία και Αγγλία και έχουν εντοπιστεί χρηματικά εμβάσματα από το εξωτερικό, με παραλήπτη τον ίδιο».
Τα ευρήματα της αστυνομίας ήταν χιλιάδες νομίσματα, πλήθος αρχαίων αντικειμένων, ανιχνευτές μετάλλων, όπλα, βιβλία, υλικό που χρησιμοποιείται για το χαρακτηρισμό αρχαίων νομισμάτων και διάφορα χρηματικά ποσά. Τα πάνω από χιλιάδες νομίσματα ήταν όλων των εποχών από τον 6ο αιώνα. Τα αρχαία αντικείμενα ήταν πολυάριθμα, όπως και οι βυζαντινές εικόνες. Τρία χρυσά επιστόμια. Απειρα κοσμήματα. Μικρά αγαλματίδια χάλκινα αναθηματικού τύπου, χάλκινες χάντρες περιδεραίων και πήλινες επιχρυσωμένες χάντρες περιδεραίων, αιχμές βελών και ένα μαρμάρινο τμήμα γυναικείας κεφαλής πιθανόν από επιτύμβια στήλη.
Η σύλληψη των τελευταίων αρχαιοκάπηλων αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο δρούσαν. Είχαν δεκαεννέα ανιχνευτές μετάλλων, σαράντα εφτά κινητά (!), τρία πολεμικά τουφέκια, τρία πιστόλια, εφτά περίστροφα και ένα πιστόλι φωτοβολίδων. Τα πλαστά έντυπα -άδειες κυκλοφορίας κ.ά.- ήταν ελληνικά και μερικά Ολλανδίας και Δανίας. Τα χρήματα που βρέθηκαν -8.000 ευρώ και 69 λέβα- έδειχναν τον τρόπο διακίνησης των κλοπιμαίων. Και τα βιβλία περί αρχαιολογίας και νομισμάτων, μια βαθιά κουλτούρα.
Ο 82χρονος που μίλησε στο ΑΠΕ θα πει γι' αυτήν τη σπείρα:
«Πριν από δυο χρόνια, μετά από εξάμηνες παρακολουθήσεις, προσήγαγαν περισσότερα από 120 άτομα στη Β. Ελλάδα με την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας, έπιασαν και τον "εγκέφαλο" και αρκετοί είναι στη φυλακή. Με παρακολουθούσαν και μένα, κάνανε έρευνα και στο σπίτι. Δεν είχα τίποτα, παρά μόνο ένα "βρόμικο" τηλέφωνο μέσα σε έξι μήνες, που ήθελε κάποιος να μου πουλήσει νομίσματα. Σε ένα κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας δεν υπάρχει τρόπος για να μπεις ή να βγεις. Ερασιτέχνες δεν υπάρχουν. Οταν βγάζεις κέρδος από αυτή τη δουλειά, τότε είσαι επαγγελματίας.
Ο πρώτοι αρχαιοκάπηλοι ήταν οι αρχαίοι Ελληνες. Το πρωί τους έθαβαν και το βράδυ τους έκλεβαν. Οπου είχε χρυσό, άνοιγαν μια τρύπα και τα έπαιρναν. Κάποιοι λένε ότι οι Ρωμαίοι εκπαίδευαν και μαϊμούδες. Μαϊμού την έκανε τη δουλειά, τα μάζευε και τα πήγαινε στην τρύπα. Ο τρύπες δεν γίνονταν τυχαία. Οι εννιά στους δέκα στην Αμφίπολη έκαναν αυτή τη δουλειά, και πολλοί πέθαναν από τις αναθυμιάσεις».

Οι τυμβωρύχοι της Αμφίπολης

Το 1927 έφτασαν στην Αμφίπολη πρόσφυγες από τη Δράμα, κυνηγημένοι από τα κουνούπια και την ελονοσία. Λένε πως τα ζώα τους που άφησαν ελεύθερα τους οδήγησαν εδώ. Μετά τον πόλεμο οι βοσκοί στο Λόφο του Καστά έβοσκαν αμέριμνοι πάνω από τους θησαυρούς της Αμφίπολης τα πρόβατα και τα γίδια τους. Τα παιδιά μαζεύουν οβίδες για να βγάλουν τα μολύβια και τα τούνστια και να τις πουλήσουν δώδεκα δραχμές το κιλό.

Αναζητώντας τον κρυμμένο θησαυρό (εάν έχει απομείνει κάτι...)Ο γνωστός πλέον ογδοντάχρονος ανασκαφέας που ανακάλυψε με τη συνέντευξή του το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ήταν παιδί στη δεκαετία '50:
«Εδώ έσκαβαν όλοι. Ο τόπος είναι ημίβραχος, έσκαβες δέκα πόντους και φαινόταν, αν ήταν σκαμμένος ο τάφος. Σκάβαμε κυρίως στην Ακρόπολη, απέναντι από το σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο, στα "καλά μνήματα", έμειναν οι πλούσιοι εκεί. Ανοιξα πολλούς τάφους: αν ήταν γυναικείος ο τάφος, βρίσκαμε χρυσά σκουλαρίκια, περιδέραια και καρφίτσες, αν ήταν αντρικός κάποια αντικείμενα και δακτυλίδια.
Οι ανασκαφές γινόντουσαν βράδυ από ομάδες δύο-τριών ατόμων συνήθως. Ο έμπορος τα αγόραζε και ο καθένας έπαιρνε το μερτικό του. Η συναλλαγή γινόταν στη Θεσσαλονίκη. «Αν έβρισκες κάτι, έπαιρνες τον έμπορο και του το έλεγες. Εβρισκαν και αγαλματίδια και τα πουλούσαν στους μεγάλους αρχαιοκάπηλους ή σε αυτούς που έκαναν συλλογές.
Είχα βρει τότε τριάντα αγαλματίδια, δούλευα στον δρόμο και άνοιγα τη διακλάδωση προς το χωριό μέσα, φαρδαίναμε τον δρόμο, τριάντα κούκλες, περιστέρια "αλεπές" και γυναικεία πρόσωπα, τα παρέδωσα στο Λαζαρίδη. Δεν μου έδωσαν καμία αμοιβή... Μια μέρα, καθώς άνοιγε τον δρόμο η μπουλντόζα, πετάχτηκε ένα κεφάλι μαρμάρινο. Το παρέδωσα και αυτό, αλλά λεφτά δεν πήρα ακόμη. Ο Λαζαρίδης έβγαινε με μια τσάντα στο χωριό και μάζευε ό,τι μπορούσε, ζητούσε ό,τι είχε βρει ο καθένας να του το παραδώσει, και τότε τα παρέδωσα και εγώ. Πήγα παντού -μέχρι τις Μυκήνες- πηγαίναμε δύο τρία άτομα, ξέραμε πού ήταν, ψάχνοντας τα έβρισκες. Πήγα στη Βεργίνα πριν από τον Ανδρόνικο. Ημασταν τέσσερα άτομα και πήγαμε τρία μέτρα βάθος, βρήκαμε ένα φτυάρι σπασμένο, πήγαν άλλοι πριν από εμάς.
Στην Ορμύλια της Χαλκιδικής με συνέλαβαν. Αλλά δεν ήμουν εκεί, το κάνανε συνωμοσία ο διοικητής Ασφαλείας, ο Οικ., με άλλα "κοπρόσκυλα" της δουλειάς, τρώγανε μαζί φαίνεται, πλήρωσα 1.700.000 δραχμές, για να μην μείνω φυλακή, για μένα και τον αδερφό μου. Είπαν πως οδηγούσα μπουλντόζα: εγώ δίπλωμα δεν είχα. Θυμάμαι, ένα βράδυ του 1977 ήμασταν στο Μελισσουργό της Ν. Απολλωνίας, κάτω στον δρόμο -Παζαρούδα λέγεται το χωριό- εκεί ψάχναμε, κάποιος μας πρόδωσε και ήρθε η αστυνομία, μας έπιασε και μας πήγε στα Λαγκαδίκια. Δικαστήκαμε, έφαγα πενήντα μέρες φυλακή, πληρώσαμε... Τώρα είναι κακούργημα, τότε ήταν πλημμέλημα. Δεν πλήρωναν οι αρχαιολογικές υπηρεσίες, δεν υπήρχε ούτε φύλακας, ούτε τίποτα, ούτε ήταν χαρακτηρισμένα αρχαιολογικά. Πολλή φτώχεια. Με αυτά ίσα ίσα που συντηρούνταν ο κόσμος... άλλοι έπαιρναν τα λεφτά».
Τη δεκαετία '80 σχεδόν όλοι στην Αμφίπολη έχουν προμηθευτεί ανιχνευτές χρυσού. «Τριάντα άτομα κάνανε όλη τη δουλειά - ήταν και διοικητές μέσα, και αυτοί μπερδεύονταν με τα αρχαία. Το 1994 παρέδωσα κάποια αντικείμενα στην αρχαιολογική υπηρεσία, τα εκτίμησαν με ένα ποσό, αλλά ακόμη δεν μου τα πλήρωσαν. Το 2006, τους παρέδωσα πέντε χάλκινα και δύο ασημένια νομίσματα ρωμαϊκών χρόνων, ένα χάλκινο νόμισμα βυζαντινών χρόνων, ένα στάθμιο και μία χάλκινη αιχμή βέλους. Τα κοστολόγησαν περίπου 900 ευρώ, αλλά δεν μου τα πληρώσανε ακόμη» θα πει ο ογδοντάχρονος τυμβωρύχος.
Η μαρτυρία αυτή είναι σημαντική, αφού στις τελευταίες ανασκαφές στον Τύμβο Καστά όπως θα πει ο γέρος τυμβωρύχος «εγώ έδειξα στον αρχιφύλακα της Περιστέρη την είσοδο του Τύμβου. Του έδωσα και σχεδιάγραμμα, το έχουν». Οι κάτοικοι της Μεσολακκιάς βρίσκουν στα χωράφια τους νομίσματα.
«Υπήρχαν άνθρωποι στην Αμφίπολη που δεν δούλεψαν ποτέ, μάζευαν μπίλιες και έβρισκαν και τα νομίσματα. Τα νομίσματα τα έβρισκες περπατώντας. Εμείς ήμασταν αγρότες, αυτοί όλη μέρα έψαχναν και όλη τη νύχτα έσκαβαν. Οταν ξεκίνησαν να ανοίγουν τους τάφους, ερχόταν κόσμος από όλες τις περιοχές, είχαν διασυνδέσεις παντού. Τους συνελάμβαναν, πήγαιναν στα δικαστήρια. Τους έβαζαν από τη μια πόρτα και από την άλλη τους έβγαζαν. Είχαν... μπάρμπα στην Κορώνη. Ετρωγαν πολλοί από αυτή τη δουλειά».

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ Δ. ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

Τάφος, μνημείο, ηρώον, ή κενοτάφιον;

Αυτό που εντυπωσιάζει στο ταφικό μνημείο προς το παρόν είναι το μέγεθός του. Ενα πρώτο ερώτημα που απασχολεί τους αρχαιολόγους και ιστορικούς είναι αν ο περίβολος και ο τάφος ανήκουν στην ίδια εποχή. Αν και πολλοί εστιάζουν στην εποχή μεταξύ 325 έως 300 π.Χ., το ταφικό μνημείο θα μπορούσε να χρονολογηθεί στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. ώς τα μέσα του 3ου αι. π.Χ.

Ο αρχαιολόγος Δημ. ΛαζαρίδηςΗ βεβαιότητα πως πρόκειται για μακεδονικό τάφο απειλείται από διάφορες υποψίες πως μπορεί να μην είναι καν τάφος, αλλά κενοτάφιο. Ξαφνικά μερικοί εντοπίζουν αιγυπτιακές επιρροές. Οι δυο ή τρεις χώροι δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρόκειται για ταφή περισσοτέρων του ενός ατόμων, γιατί μπορεί να είναι χώροι για κτερίσματα. Οι Σφίγγες στην είσοδο δεν σημαίνουν απαραίτητα πως ο νεκρός είναι άνδρας.
Ο Δεινοκράτης που φαίνεται να ρυμοτόμησε την Αλεξάνδρεια και ανακατασκεύασε το ναό της Αρτέμιδας στην Εφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, μπορεί να σχεδίασε αυτόν τον τάφο, που πολλοί θέλουν να είναι του Αλεξάνδρου.
Οι τεχνητοί λόφοι, το μέγεθος του έργου, το κτίσιμό του σε περιοχή με άλλα νεκροταφεία δείχνουν -κατά πολλούς- πως ο άνθρωπος που έκτισε είχε χρόνο και χρήματα, ήταν δηλαδή στην εξουσία όταν έδωσε τη διαταγή για ένα τόσο μεγάλο μνημείο που υπερβαίνει σε μέγεθος αυτό του Φιλίππου.
Ηλεκτρονική αναπαράσταση του τύμβου Η σκέψη αυτή αποκλείει την Ολυμπιάδα και τη Ρωξάνη με τον γιο του Αλεξάνδρου που δολοφονήθηκαν από τον Κάσσανδρο. Ο τελευταίος φαίνεται να είναι πιο πιθανός ένοικος του τάφου ή χτίστης του. Οσοι αμφισβητούν πως ο τάφος που βρέθηκε στη Βεργίνα είναι ο τάφος του Φιλίππου ποντάρουν πως είναι ο δικός του τάφος. Μερικοί μιλάνε και για δεύτερο ταφικό μνημείο.
Οσοι συνδέουν τον Λέοντα της Αμφίπολης με τον τάφο και θεωρούν πως είναι ενιαίο έργο παραπέμπουν στον Λαομέδοντα, αν ο Λέων έγινε προς τιμήν του. Οι τελευταίες έρευνες αποκάλυψαν πως ένα τμήμα της ράχης του βρέθηκε εκεί. Και μια βάση στην κορυφή του τύμβου ταιριάζει ως θεμέλιο του βάθρου του Λέοντα της Αμφίπολης. Το ερώτημα είναι πού βρίσκονται οι δύο κεφαλές.
Οι οπές στους τοίχους που εντοπίστηκαν προ ημερών μαζί με την άμμο που καλύπτει τους θαλάμους είναι μια πρακτική που συναντάται στην Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι προστάτευαν έτσι τους τάφους από τους τυμβωρύχους. Αυτό σημαίνει πως ο κατασκευαστής γνώριζε την Αίγυπτο ή είχε κάποια σχέση με την Αίγυπτο. Η αποκάλυψη αυτή αναπτερώνει τις ελπίδες όσων θέλουν να ανήκει ο τάφος στον Μέγα Αλέξανδρο.
Το σώμα του πρόωρα χαμένου με έναν τρόπο ανεξήγητο στρατηλάτη ταριχεύτηκε και τοποθετήθηκε σε χρυσή λάρνακα. Φαίνεται πως ο Πτολεμαίος «έκλεψε» τη σορό και τη μετέφερε στην Αλεξάνδρεια, αλλά ο τάφος του δεν έχει ακόμη βρεθεί.
Στο εσωτερικό του προθαλάμου αποκαλύφθηκε μία νέα είσοδος που κοσμείται με μαρμάρινα επιστήλια, τα οποία στηρίζονται σε δύο κίονες Ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος θεωρεί ότι η Ολυμπιάδα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μεταφέρει τα λείψανα του γιου της στη Μακεδονία. Ο Λέων παραπέμπει κατά τη γνώμη του, στη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Ρωμαίοι θα προσκυνήσουν ένα υποκατάστατο τάφου.
Η σχέση του στρατηλάτη με την Αίγυπτο δεν είναι μόνο το ότι αναγορεύτηκε γιος του Αμμονα. Ο Αλέξανδρος ήταν γιος Φαραώ, αφού δεν ήταν γνήσιος γιος του Φιλίππου. Η Ολυμπιάδα τον συνέλαβε στα Καβείρεια Μυστήρια με έναν Αιγύπτιο ιερέα -στη διάρκεια θρησκευτικής τελετής. Ενα σύγγραμμα του Καλλισθένη -το «Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου»- είχε αποκαλύψει πως ο αληθινός πατέρας του Αλεξάνδρου είναι ο Αιγύπτιος Φαραώ Ντεκτανεβώ, μάγος-ιερέας που όντως έφυγε από την Αίγυπτο και συνάντησε την Ολυμπιάδα μεταμφιεσμένος σε θεό. Η λεπτομέρεια αυτή επαναφέρει την ιδέα ότι ο τάφος έγινε από τον Δεινοκράτη που γνώριζε τις τεχνικές των Αιγυπτίων.
Ο ερευνητής του BBC Μάικλ Γουντ «στοιχημάτισε» ήδη πως ο τάφος της Αμφίπολης ανήκει σε κάποιον από τους διαδόχους ή τους αντιβασιλείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά όχι σε μέλος ή μέλη της άμεσης οικογένειάς του. Η άποψή του είναι πως ο Αλέξανδρος αν και ήθελε να ταφεί στη Βαβυλώνα σχεδίαζε περισσότερους από έναν τάφο. Αν ο τάφος έχει συληθεί, όπως παρατηρεί ο Γουντ, οι ερευνητές θα πρέπει να στραφούν σε ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο. Ο Λούβρος έχει αρνηθεί πως έχει αρχαιότητες από την Αμφίπολη.
Ο τάφος έχει έκταση είκοσι στρέμματα και χρειάστηκε δυόμισι χιλιάδες κυβικά μαρμάρου. Μάλλον είναι πολλά για έναν στρατηγό. Το ενδιαφέρον στρέφεται πλέον στους ρόδακες και τους κίονες που παραπέμπουν σε μνημείο με ιδιαίτερη σημασία. Το μόνο βέβαιο είναι πως τα μυστήρια θα παραμείνουν και μετά το τέλος της ανασκαφής, αν δεν γίνουν περισσότερα.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΕΤΡΟ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ

http://www.action24.gr/video-on-demand/bras-de-faire/item/21426-bra-de-fer-10-6-2014

Το παιδί από τη Santa Barbara

 Κυριακή 13 Απριλίου 2014        

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ. ΑΠΟ ΤΟ ΣΦΑΙΡΙΣΤΗΡΙΟ «ΚΕΡΑΥΝΟΣ» ΚΑΙ ΤΗ «ΡΑΔΙΟΣΥΝΝΕΦΟΥΛΑ», ΣΤΟ «ΠΟΤΑΜΙ»

Το παιδί από τη Santa Barbara

Του ΝΙΚΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Ο κόσμος ήξερε ποιος είμαι, γι' αυτό μπήκε αμέσως μαζί μου στο Ποτάμι. Αν ήμουν τραγουδιστής, δεν θα έπαιρνα αυτά τα ποσοστά». «Φιλοδοξία μου; Να βγει μια νέα γενιά πολιτικών, αυτή είναι η φιλοδοξία μου»

Ο Σταύρος Θεοδωράκης έγινε δεκτός από τα μίντια με αντιφατικά σχόλια. Πολλοί προαναγγέλλουν το τέλος του κόμματος κι άλλοι χαιρετίζουν τον τηλεοπτικό σταρ και το Ποτάμι του. Μια φωτογραφία του με τους τσιγγάνους ανέβασε τη δημοτικότητά του. Μια φωτογραφία με την οικογένεια Παπανδρέου -σχεδόν όλη!- την κατέβασε στο 6% ως κόμμα. Ο Σταύρος επισκέφτηκε ένα μαντρί στην Ηγουμενίτσα και φωτογραφήθηκε δίπλα σε αγελάδες με γαλότσες. Η επόμενη μέτρηση τον δείχνει στο 10%.
Ο Σταύρος μιλάει στην τηλεόραση. Αυτό είναι το σχολείο του. Το Santa Barbara College, όπως παράκουσε ο Αμερικάνος διευθυντής του Αμερικάνικου Κολεγίου, που τον είχε καλέσει.
«Μόνο ως καλεσμένος θα μπορούσα να 'χα πάει εκεί», λέει. «Δίπλα στο σχολείο μου, κάτω από μια εργατική πολυκατοικία, ήταν το σφαιριστήριο "Κεραυνός" και το φροντιστήριο. Στους πάνω ορόφους τα μαθήματα ήταν πιο ακριβά».
Ο φακός πέφτει πάνω σε μια αλάνα, τον Κουταλιανό στην Αγία Βαρβάρα, έναν καταυλισμό τσιγγάνων. «Κεραυνός» λεγόταν και η ομάδα των τσιγγάνων. Οι φωτογραφίες είναι δικές του από τότε. Του αρέσει να φωτογραφίζει.
Η εκπομπή αυτή δείχνει μερικούς ήρωες από τις εκπομπές του Σταύρου. Η Κατερίνα, πομάκα που σπουδάζει λογιστικά στη Θεσσαλονίκη. Η Μαρίνα, πρεζάκι που σπουδάζει από τη φυλακή, αποφυλακίζεται και παίρνει και αποζημίωση γιατί φυλακίστηκε άδικα. Ο Δημήτρης που παλεύει με το θάνατο και σπουδάζει Αρχιτεκτονική, η Τζεϊλάν, πρόσωπα που θέλουν να νικήσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η λέξη που κυριαρχεί στη δημοσιογραφία του Θεοδωράκη είναι η λέξη «άδικα».
Η εκπομπή του ασχολείται με Πρωταγωνιστές και την έβλεπαν κυρίως νέοι. Καμιά φορά και ένα εκατομμύριο θεατές. Δέκα χρόνια συνεχώς. Μια φορά έπαιρνε πλάνα στον Κολωνό, όταν σταμάτησε ένα τζιπ δίπλα του, φρενάροντας. «Φίλε, με πρόδωσες». Ταράχτηκε. Ο οδηγός του τζιπ είχε θυμώσει.
«Ξέρεις γιατί είχε θυμώσει;», λέει στο «Εθνος» στη Νάνσυ Νικολαΐδου. «Για την εκπομπή για τα σενάρια συνωμοσίας. Η θεωρία του ήταν ότι μας ψεκάζουν οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί για να αρρωσταίνουμε και να πηγαίνουμε σε αυτούς να μας θεραπεύσουν. Τι να του πω;
»Ηταν στο αυτοκίνητό του, με τη γυναίκα του με σακούλες σουπερμάρκετ στο πίσω κάθισμα. Ενας κανονικός άνθρωπος. Μεγάλη θλίψη. Ο ένοχος βέβαια είναι άλλος. Κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι πολιτικοί που για να εντυπωσιάσουν λένε όποια βλακεία τούς κατέβει.
»Εχει γίνει αχταρμάς η τηλεόραση, όπως και η ζωή μας δηλαδή».
Θα μπορούσες να πεις πως ήμασταν μια παρέα. Αν αυτό που ένωνε τους περισσότερους από μας δεν ήταν η αγάπη για τη δόξα ή δίψα γι' αυτή τη γλυκιά εξουσία που δίνει η δημοσιογραφία. Εγώ 23, ο Σταύρος 21, ο Γιάννης 18 και πάει λέγοντας. Υπήρχαν και δύο μεγαλύτεροι σε ηλικία, όπως ο αείμνηστος Μπάμπης Ακτσόγλου, κάτι σαν Νέστορας της ομάδας. Οι Εραστές της Ανοιξης.
Τι ομάδα. Τάγμα ήταν. Πίσω από το κάλυμμα της πρώτης αυτοδιαχειριζόμενης δημοσιογραφίας σε ένα πείραμα κρατικής-ελεύθερης ραδιοφωνίας παραμόνευε μια αίρεση, μια σέχτα, μια στρατιωτικού τύπου πειθαρχία και -πολλοί θα πουν- ο δικός μου συγκεντρωτικός... φασισμός.
Η εκπομπή «Εδώ Ραδιοσυννεφούλα» είχε πάνω από εβδομήντα συνεργάτες και μια συντακτική ομάδα 15-20 ατόμων που συνεδρίαζε κάθε Δευτέρα στο ισόγειο της ΕΡΤ στην οδό Μεσογείων. Γιάννης Εξαρχος, Σταύρος Θεοδωράκης, Στέφανος Κοτατής, Νίκος Δαβέττας, Δημήτρης Χατζόπουλος, για να πω μόνο μερικούς από τους πρωτεργάτες. Η ραδιοφωνική αυτή μικρή άνοιξη οφείλεται στον αείμνηστο διευθυντή της ΕΡΑ 4 Πάνο Κορόβηλα, που θα χάσει και τη θέση του.
Ο Σταύρος ήταν ο καλύτερος ρεπόρτερ, μακράν. Δεν υπήρχε θέμα που να μην μπορεί να βγάλει. Φυλακές, πορνεία, καμικάζι, ομοφυλοφιλία, στρατός! Μαζί οργανώσαμε ένα ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ, που μάλλον δεν έχει ξαναϋπάρξει από τότε. Επρεπε όμως να πετάξουμε τα... γρέζια, να ταιριάξουμε το ρεπορτάζ με μουσική, κείμενα λογοτεχνικά και φωνές από τσοπεράδες, πόρνες, φυλακισμένους. Αλλά η ακροαματικότητα ήταν ηδονή.
Τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο αυτό έκλεισε, χωρίς ίσως να ολοκληρωθεί. Δεν μπορέσαμε ποτέ «να αντιστρέψουμε τη σχέση πομπού-δέκτη» και να απελευθερώσουμε τον ακροατή ή να καταργήσουμε το στούντιο. Μας κατήργησε αυτό μαζί με την κυβέρνηση, τον αυριανισμό και τον Κουτσογιωργισμό.
Η εκπομπή αργά ή γρήγορα θα κοβόταν αφού είχε ενοχλήσει τη μισή κυβέρνηση. Παρ' ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε περάσει το κατώφλι της -προσκεκλημένος του Σταύρου- να κάνει την ιστορική δήλωση υπέρ της ελεύθερης ραδιοφωνίας, όταν κάποιος υπουργός έλεγε πως «η Ελλάς έχει και πυροβόλα όπλα και δεν θα επιτρέψει στους δορυφόρους να εκπέμψουν ραδιοφωνικά προγράμματα!».
Το πρώτο πείραμα ελεύθερης ραδιοφωνίας μέσα στην κρατική ραδιοφωνία και μάλιστα σε πρώην στρατιωτικό κανάλι κράτησε τέσσερα χρόνια. Δεν άντεξε στις πιέσεις, παρ' ότι είχε την υποστήριξη του ίδιου του πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου. Η εκπομπή θα κλείσει -αρνούμενη λογοκρισία- το 1988. Ολες οι οργανώσεις νεολαίας -οικολόγοι, χριστιανοί, δεξιοί ή κομμουνιστές- πλην της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, θα βγάλουν ανακοινώσεις για να την υπερασπιστούν.
Κανένας δεν θυμάται πια τη «Ραδιοσυννεφούλα» και τη «ραδιοφωνική συμμορία» των «Εραστών της Ανοιξης». Ο Γιάννης Εξαρχος -μετέπειτα διευθυντής της ΕΡΤ2- σήμερα διευθύνει το τηλεοπτικό πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Βασιλίκα Σαριλάκη, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Γιώργος Μουχταρίδης (διευθυντής του Pepper και του «Κόσμος»), ο πολύς Ανδρέας Ρουμελιώτης έγιναν δημοσιογράφοι, αλλά μάλλον ο Σταύρος μάς ξεπέρασε όλους.
Οι μαθητές αυτού του σχολείου έγιναν δάσκαλοι, ίσως πριν τελειώσουν τις σπουδές τους. Κι έτσι κύλησε ο καιρός. Δικαιοσύνη, όπως θα 'λεγε κι ο Ποιητής. Το σύστημα είναι ο χρόνος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ανοίγει τα χαρτιά του

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ «Κ.Ε.»: «ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ»

«Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε την ευκαιρία»

Η τρόικα αντιμετώπισε τη χώρα σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Γι' αυτό, το θέμα δεν είναι με ποιους θα κυβερνήσουμε αλλά πώς

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΝΙΚΟ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟ

Δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω αυτή τη συνέντευξη. Αυτός ο πρόεδρος δεν μοιάζει με άλλους. Παλιός πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσιογραφίας στο «Εργαστήρι», όπως και γω, παλιός συνεργάτης μου στο περιοδικό «Ραδιοσυννεφούλα», μου ξεκαθάρισε «πως είμαστε τρίτο κόμμα, όχι καμιά ομαδούλα».

Ηταν εκνευρισμένος με τις «τρολιές» για τον Νίκο Δήμου και άλλες «τρολιές», πως είναι αβάπτιστος (!) και τόσα άλλα. «Θα ρωτήσω τον Σημίτη και αν μ' αφήνει ο... Μπόμπολας θα μιλήσω», μου είπε αστειευόμενος. Δέχτηκε να μιλήσει για όλα. Τον Ανδρέα και τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αλέξη Τσίπρα και τους τσιγγάνους, τις αυριανές συμμαχίες και τις... γαλότσες.
* Εχουν γραφεί τόσα πολλά για το πού ανήκει το Ποτάμι. Είναι δεξιό, νεοφιλελεύθερο, αριστερό, κεντρώο, οικολογικό;
- Το Ποτάμι δεν είναι τίποτα από αυτά και βέβαια ούτε είναι λίγο από όλα. Ενας φίλος λέει ότι το Ποτάμι είναι μια πλατφόρμα πολιτικής καινοτομίας. Ενα κίνημα που θέλει να βγάλει μπροστά «κανονικούς ανθρώπους» που δεν είχαν σχέση με υπουργεία και γραφεία αρχηγών.
* «Κανονικούς» δεξιούς ή «κανονικούς» αριστερούς;
- Κανονικούς προοδευτικούς πολίτες που δεν παριστάνουν τους αριστερούς ενώ είναι κρατιστές και δεν παριστάνουν τους φιλολαϊκούς ενώ είναι ακροδεξιοί. «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων...», έχει πει νομίζω ο Θουκυδίδης.
* Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου εμφανιζόταν ως επικεφαλής του Εκτελεστικού Γραφείου. Πρώτη φορά ένας ηγέτης ή αντιηγέτης εμφανίζεται μόνος του με μια κάμερα να τον ακολουθεί. Είναι κόμμα προσωπικό και μάλιστα... σουλτανικού τύπου ή δημοκρατικό; Θα πάει σε ιδρυτικό συνέδριο;
- Στις 15 Ιουνίου. Αλλά δεν μας αρέσουν τα ψέματα. Το Ποτάμι ήταν μια απόφαση δική μου και λίγων φίλων. Αμέσως προσχώρησαν και άλλοι φίλοι και άλλοι γνωστοί. Ολη μέρα συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, αποφασίζουμε, πράττουμε. Αλλά δεν μας εξέλεξε κανείς. Και δεν θα προσποιηθούμε ξαφνικά τους εκλεγμένους. Φτιάξαμε όμως ένα καταστατικό, νομίζω ό,τι πιο πρωτοποριακό μπορεί να συναντήσει κανείς στο χώρο της πολιτικής και στις 15 Ιουνίου θα δοθεί η συνέχεια. Εκεί δεν θα υπάρχει «ο Σταύρος και η παρέα του» αλλά πολίτες-μέλη του Ποταμιού και θα αναδειχθούν οι πιο ικανοί. Οι πόλεις, οι γειτονιές, θα εκπροσωπηθούν απευθείας. Χωρίς ενδιάμεσα όργανα. Οποιος ξέρει από κόμματα καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι αυτό. Αμεση δημοκρατία στην πράξη.
* Μια φωτογραφία με την οικογένεια Παπανδρέου, που διακινούν οι αντίπαλοι, σας εμφανίζει «διαπλεκόμενο», άλλοι λένε πως πίσω σας είναι ο Σημίτης, ο Μπόμπολας, μπορεί και η... Μοσάντ. Ποια είναι γνώμη σας γι' αυτά τα πρόσωπα, Παπανδρέου - Σημίτη, και το σημερινό ΠΑΣΟΚ;
- Από πού θέλετε να αρχίσουμε; Από τη Μοσάντ; Topotami.gr έχει αναρτήσει τα όσα έγραφα τα χρόνια της κρίσης για όλα αυτά τα πρόσωπα. Γιατί αν σας δώσω τώρα κάποιες απαντήσεις θα μου πείτε «ναι, αλλά τα έλεγες όταν ήσουν δημοσιογράφος;». Ως προς το Mega τώρα, να σας πω ότι δεν ήμουν ούτε στο τμήμα κατασκευών ούτε στο λογιστήριο.
* Γνωρίζω πως ανήκες στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και προφανώς ήσασταν θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Ποια είναι η γνώμη σας σήμερα για τον Ανδρέα;
- Ο Ανδρέας απελευθέρωσε τους καταπιεσμένους αλλά γρήγορα τους έκανε... κατεστημένους. Εγώ έφυγα νωρίς, το '82 για την ακρίβεια, λίγο αφότου έγινε εξουσία και έτσι τον έζησα μόνο σαν «εφηβικό έρωτα».
* Τι σας έχουν μάθει οι τσιγγάνοι;
- Οτι το διαφορετικό είναι όμορφο.
* Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηγέτης της Αριστεράς και μάλιστα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ποια είναι η γνώμη σας για το πρόσωπό του και την πολιτική του;
- Τι εννοείτε, για το πρόσωπό του; Αν τον εκτιμώ; Τον εκτιμώ. Ομως ως πολιτικός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Να ηγηθεί της προσπάθειας που θα άλλαζε τη χώρα. Αυτός προτίμησε να τα έχει καλά με τα επαγγελματικά του στελέχη. «Για όλα φταίνε οι κυβερνήσεις» θα σου πουν στον ΣΥΡΙΖΑ και όταν τους λες «ωραία και τώρα τι κάνουμε;», σου απαντούν «να επιστρέψουμε στο παρελθόν». Δηλαδή στο κράτος που έφτιαξαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Μα πώς; Χωρίς να αλλάξουμε τίποτα; Ούτε μια μεταρρύθμιση; Ούτε μια αλλαγή;
* Το νέο κόμμα θα βρεθεί στη Βουλή με αρκετούς βουλευτές, από ό,τι φαίνεται. Με ποιες δυνάμεις θα συνεργασθεί αν χρειασθεί να παίξει ρόλο και μάλιστα ρυθμιστή;
- Το ερώτημα δεν είναι με ποιους θα συνεργαστούμε, αλλά πώς θα συνεργαστούμε. Η κοινωνία έχει ανάγκη από νέο συγκεκριμένο σχέδιο. Να αντιμετωπιστεί η φτώχεια, να υπάρχουν δουλειές, ανάπτυξη, δικαιώματα, ασφάλεια και να απελευθερωθούμε από όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που θεωρούν ότι η χώρα είναι δική τους. Τα παλιά κόμματα εξουσίας λένε «βγάλε μας και εμείς θα τα κάνουμε όλα σωστά». Είναι ο λάθος δρόμος που τον έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Οι πολίτες πριν τις εθνικές εκλογές θα πρέπει να ζητήσουν λύσεις και όχι «θα - θα - θα».
* Ειλικρινά, δηλαδή, πιστεύετε ότι οι πολιτικοί μπορούν να συνεργαστούν επί τη βάσει ενός προγράμματος;
- Οι παλιοί όχι, οι νέοι ναι. Ημουν παρών ένα βράδυ στη Βουλή που ένας γνωστός υπουργός ρωτήθηκε γιατί δεν αποδέχτηκε μια σωστή πρόταση από κάποιον αντίπαλο βουλευτή. Η απάντησή του ήταν: «Σιγά μην τους κάνω μάγκες»! Αυτή η νοοτροπία κυριαρχεί στο Κοινοβούλιο, γι' αυτό και φθάσαμε ώς εδώ.
* Και αυτοί που σας λένε «απολιτικό»;
- Μάλλον μπερδεύουν τις λέξεις και εννοούν «ακομμάτιστο».
* Πώς σχολιάζετε τα τελευταία γεγονότα με την υπόθεση Μπαλτάκου;
- Ηταν ένα ντροπιαστικό θέαμα που δείχνει και την ανικανότητα και τη βλακεία που κυκλοφορεί στα σαλόνια της πολιτικής εξουσίας. Να βλέπεις έναν άνθρωπο που υποτίθεται ότι χειρίζεται κορυφαίες κυβερνητικές υποθέσεις, είναι γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, το δεξί χέρι του Σαμαρά, να τρέμει σαν φοβισμένο σχολιαρόπαιδο μπροστά στον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής.
* Τι έφταιξε τελικά και συνέβησαν όλα αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
- Οτι στη μεγαλύτερη ίσως κρίση στην Ιστορία μας, είχαμε την ατυχία να βρεθούμε απέναντι σε μια ευρωπαϊκή ηγεσία που δεν ήξερε και σε μια χρεοκοπημένη εγχώρια πολιτική ηγεσία που ούτε ήξερε ούτε μπορούσε. Και δεν εννοώ μόνο τους κυβερνητικούς. Ετσι οι άνθρωποι πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Οι μισοί πολιτικοί νοιαζόντουσαν για τα νούμερα και οι άλλοι μισοί για τα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Ελειψαν ο σχεδιασμός, το καθαρό μυαλό, οι γενναίες αποφάσεις. Οι ηγέτες, με μια λέξη.
* Η άποψή σας για την τρόικα;
- Τα έχει πει όλα ο Παναγιώτης Καρακούσης, που ήταν για 35 χρόνια διευθυντής Θησαυροφυλακίου: «Η τρόικα αντιμετώπισε τη χώρα σαν επιτραπέζιο παιχνίδι».
* Το ίδιο δεν λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ;
- Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι το επιτραπέζιο παιχνίδι πρέπει να συνεχιστεί. Να πάμε στην Ευρώπη να τους πούμε να μας χαρίσουν τα χρέη και αν δεν μας τα χαρίσουν, τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια σε μια εποχή που οι κοινωνίες της Ευρώπης -οι δανειστές μας δηλαδή- δεν έχουν και πολλά αποθέματα υπομονής.
* Για εσάς, δηλαδή, ποια είναι η σημαντικότερη λέξη, αν δεν είναι το χρέος;
- Οι εξαγωγές. Αυτή η χώρα δεν θα σωθεί ποτέ αν δεν εξάγουμε περισσότερα από όσα εισάγουμε. Τόσο απλά. Και άσχετα απ' τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, οι εξαγωγές το 2013 μειώθηκαν παρά τη συμπίεση των μισθών. Και τον Φεβρουάριο μειώθηκαν και άλλο οι εξαγωγές. Αρα κάτι κάνουν λάθος.
* Στους υποψηφίους που ανακοινώσατε για την Ευρωβουλή είναι και ο Μίλτος Κύρκος -ο γιος του Λεωνίδα- και ο Παύλος Ελευθεριάδης, ο καθηγητής από την Οξφόρδη που εκφράζει πιο φιλελεύθερες απόψεις. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά;
- Αυτό είναι το Ποτάμι. Και αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να στείλουμε στην Ευρωβουλή. Δημιουργικούς πολίτες που θα κινηθούν πέρα από τα παλιά ιδεολογικά στερεότυπα και θα αποκαταστήσουν το κύρος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές τους αγκυλώσεις και να αναλάβουν δράση στο πλευρό των Ευρωπαίων πολιτών. Δεν έχουμε ανάγκη, λοιπόν, από άλλους «κομματικούς μας γραφειοκράτες».
* Κάποιοι στην τηλεόραση διαμαρτύρονται γιατί το Ποτάμι δεν εμφανίζει εύκολα εκπροσώπους του στην τηλεόραση. Τους έχετε απαγορεύσει;
- Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση. Υπάρχει όμως μια κοινή εκτίμηση ότι δεν είναι ωφέλιμο ούτε για τον πολίτη ούτε για την πολιτική κάποιοι να ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα συζητώντας επί παντός του επιστητού. Εμείς έχουμε τη γιατρό Ευφραιμίδου που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι πρέπει να γίνει στην υγεία. Παραδειγματικά, σας το λέω. Και έναν αγρότη, τον Καχριμάνη, που ξέρει τι σημαίνει χωράφι. Τώρα αν ρωτήσεις τον αγρότη για τα θέματα υγείας προφανώς δεν θα έχει σωστές απαντήσεις όπως και η γιατρός δεν θα ξέρει να σου πει τι ακριβώς θα κάνουμε με την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Αλλά αυτούς τους πολιτικούς θέλουμε; Ανειδίκευτους παντογνώστες; Τέτοιους εμείς δεν έχουμε.
* Και δύο «αδιάκριτες» και προσωπικές ερωτήσεις. Τι μουσική ακούτε, ποια είναι τα αγαπημένα σας γκρουπ και πόσο... κόστισαν οι γαλότσες;
- Οι γαλότσες 13 ευρώ. Μουσική τώρα πια μόνο:
Πορτοκάλογλου - Το Ποτάμι,
Αγγελάκας - Ποτάμι,
Emeli Sande- River,
Bruce Springsteen - River.
Και όλα τα δημοτικά που μιλάνε για το «Ποτάμι». Αυτά τα ακούω θέλοντας και μη, γιατί όποτε πηγαίνω στις πόλεις και τα νησιά με υποδέχονται και με ένα ντόπιο ποταμίσιο.
(Γέλια). Σου εύχομαι το Ποτάμι να είναι πάντα ορμητικό και μαζικό.
Τρολάροντας στην ακροποταμιά
Το Ποτάμι έχει μόνο ένα στόχο: να κλέψει ψήφους από ΣΥΡΙΖΑ.
Σωστά. Γι' αυτό άλλωστε ο Σταύρος κυκλοφορεί με (μεγάλο) σακίδιο
PLAKIDOULHS Mar 13
Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι Δράση. Λέει ό,τι πιο χρήσιμο και σωστό σήμερα στην Ελλάδα. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που τα λέει μετά τη Δράση.
Πριν από τη Δράση τα έλεγε ο Τσακ Νόρις. Εκεί βασίστηκαν όλα ;)
@black7fairy 2h
Είμαστε το ΠΑΣΟΚ που πολεμάει το ΠΑΣΟΚ, κάνει το ανάχωμα του ΣΥΡΙΖΑ και μπλοκάρει τη Ν.Δ. Εχουμε έναν τριχασμό προσωπικότητας
Γιώργος Κυρίτσης @giorgoskyritsis 23h
Ο Σταύρος είναι ο κλασικός τύπος της τελευταίας τριετίας που του κόβεις την πολιτική κουβέντα στο 5λεπτο & αρχίζεις να του μιλάς για γκόμενες
Λάθος. Οι γκόμενες είναι ο κλασικός τύπος της τελευταίας τριετίας που τους κόβεις την πολιτική κουβέντα στο 5λεπτο & αρχίζουν να μιλάνε για τον Σταύρο
Roubi @roubi_rou Apr 5
Από τη μέρα που ανακοίνωσε ο Σταύρος #topotami έχει γαμηθεί να βρέχει.
Οταν λέμε πως είναι Θεός... εσείς δεν μας πιστεύετε!
Jeanne'Αξ @mpirimpiriboo Mar 4
Ο @cocobilly είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ή ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο @cocobilly;;; Ιδού η απορία...#topotami Ο Cocobily είναι ο ανιψιός της Δάφνης Σημίτη.
Αλαλάζων Αυνανισμός @aunanismos 17h
Ο Θεοδωράκης δεν μπορεί να πείσει ούτε 5χρονο ακόμη και αν κρατάει σοκολάτες στα χέρια. Οχι ότι κάποιος άλλος μπορεί...
Ενα 5χρονο όμως με ντάκο και μυζήθρα στο χέρι, μπορεί να πείσει τον Θεοδωράκη.
Εσύ πήγες αγορά; @Aleksarchos Apr 8
Ας πει κάποιος στον Σταύρο Θεοδωράκη να βγάζει το ρολόι που κέρδισε στα Jumbo γαριδάκια όταν δίνει τηλεοπτική συνέντευξη Δεν είναι ένα απλό ρολόι. Από εκεί του δίνουν εντολές
Αντριου ― @andrew_pap 15h
Να ψηφίζεις κάποιον πρώτα και μετά να θες να μάθεις τις θέσεις του. Το λες και ποτάμι αυτό το πράγμα.
Ενώ το φυσιολογικό είναι να ψηφίζεις Ζάππεια και να σου προκύπτει Στουρνάρας. Ή να ψηφίζεις Τσίπρα και να σου προκύπτει Λαφαζάνης....
δυσκολαταπραγματα @georgetzuras 16h

Εν Θεάτρω - Αν ζούσα τώρα

https://www.youtube.com/watch?v=H4mcHfZOX5k

Μεταμοντερνισμός

O Star κάνει εκπομπές για την κρίση -και την διαφθορά- των μίντια.

Ο Νίκος Μπογιόπουλος μοιράζεται σκέψεις του Ζαχαριάδη -"Αγάπα το κελί σου- με τον Νίκο Χατζηνικολάου στο enikos .gr.

Ο Σάββας Ξηρός επιλέγει τον Γιώργο Τράγκα να παρουσιάσει στο κοινό το βιβλίο του για την τρομοκρατία.

Δεν είμαστε μια ωραία, μεταμοντέρνα ατμόσφαιρα;

Μυστήριο με φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Μυστήριο με φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-5698-4

H "Ελευθεροτυπία" για το βιβλίο "Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων"

 

«Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων»

Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανοιχτό χρονικό της Ιστορίας της Ελλάδας, από την Ελληνική Επανάσταση μέχρι σήμερα

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

Ο δημοσιογράφος Νίκος Λακόπουλος δεν έριξε μια ζαριά με προεξοφλημένη επιτυχία υπέρ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Ούτε τράβηξε την τράπουλα του ταρό ως άλλη χαρτομάντισσα της εποχής μας, ώστε να προβλέψει το μέλλον ενός από τους νεότερους Ευρωπαίους πολιτικούς.

Δεν μεταμορφώνεται σε Κασσάνδρα για να καταραστεί τον νέο «βασιλέα» της Αριστεράς, ο οποίος γύρισε στην πατρίδα, έπειτα από περιπέτειες αυτογνωσίας εις Ευρώπη και Αμερική, με λάφυρο μία πιθανότατα επερχόμενη λύτρωση από τα δεσμά του Μνημονίου.
Το βιβλίο του Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων. Ο «Τσίπρας, η Ελλάδα και η "Μεγάλη Αριστερά"» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, σελίδες 239, τιμή: 13 ευρώ) είναι ένα ανοιχτό χρονικό της Ιστορίας της Ελλάδας, από την Ελληνική Επανάσταση και εδώθε με όρους επικυριαρχίας από τις ξένες Μεγάλες Δυνάμεις.
Κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας, έως ότου παραδώσει τη σκυτάλη στις ΗΠΑ με την εξόδια νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων από τον Εμφύλιο, με έντονη τη μυρωδιά των βομβών ναπάλμ. Το ανάγνωσμα του Νίκου Λακόπουλου αποτελεί μία απόπειρα να ξαναγραφτεί και να επανερμηνευτεί το διακύβευμα μιας ανεξάρτητης πατρίδας, το οποίο πάντα προσέκρουε στην αδυναμία των πολιτικών να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τόπο ως σαρξ εκ της σαρκός τους.
Το εγχείρημά του γίνεται ελκυστικό ως αδιάπτωτης γοητείας ανάγνωσμα, διότι πρόκειται για μία ανάγνωση εκ των έσω της νεοελληνικής κοινωνίας, με τους πολιτικούς αναγραμματισμούς της, τις κοινωνικές ανισορροπίες της, τις ιδεολογικές παραδοξότητές της, τις στρεβλές μετωπικότητές της και τις αδικαιολόγητες υποχωρήσεις της. Η Ελλάδα περέμεινε εθνικά ένα κρατικό υβρίδιο, το οποίο δεν συντονίστηκε απολύτως ούτε με τη Δύση ούτε με την Ανατολή.
Παρέμεινε ο κατ' εξοχήν προνομιακός χώρος του κατ' επίφασιν αυτοδημιούργητου πολίτη που έχει τη δυνατότητα από τη μια ημέρα στην άλλη να βρεθεί από εργάτης... εργοστασιάρχης και αντιστρόφως. Μία κατ' εξοχήν καταναλωτική νοοτροπία και ηθική, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της ονομαζόμενης Μεταπολίτευσης, που χαρακτήρισαν επί σαράντα χρόνια και εν τέλει σφράγισαν το χαρακτήρα του νεοέλληνα, με υψηλή δόση σκυλοτράγουδου.
Ο τρόπος γραφής του Νίκου Λακόπουλου διαθέτει γρήγορο ρυθμό, εκφέρει, καθώς το κείμενο αναπτύσσεται, κρίσεις και παρατηρήσεις επί των γεγονότων, αποδεσμεύει την επικρατούσα ιστοριογραφία από μανιχαϊστικά πρότυπα, προτάσσει τον σκεπτόμενο διάλογο αντί των δογματικών βεβαιοτήτων.
Το βιβλίο είναι ανάπτυξη της πρώτης έκδοσης του ομότιτλου βιβλίου που κυκλοφόρησε, το 2008, από τις εκδόσεις Ηλέκτρα. Ορισμένα αποσπάσματα θα διαφωτίσουν τον αναγνώστη για το πνεύμα και το γράμμα του:
**
Ο Ελβις Πρίσλεϊ της Αριστεράς
* Είναι όμορφος ή άσχημος;
Είναι αριστερός σε μια εποχή που η Αριστερά δεν είναι της μόδας. Δεν δυσκολεύτηκε να φύγει από την ΚΝΕ στα δεκαεφτά. Θα δυσκολευτεί όμως να αποφασίσει ανάμεσα στον Ζαχαριάδη και στον Μπελογιάννη. Και ακόμα πιο πολύ να δημιουργήσει ένα αριστερό λαϊφστάιλ, ώστε τώρα πια να μπορείς να είσαι και αριστερός και όμορφος.
* Εκλέγεται ο νεαρός με τα «καρφάκια» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ
Φοράει πουκάμισο με ρίγες. Χαμογελάει, όπως πάντα, σαν να κέρδισε ένα iPad. Τα μαλλιά του είναι καρφάκια. Η φαβορίτα τύπου ροκαμπίλι του δίνει δυναμισμό. Φυσικά και δεν φοράει γραβάτα. [...]. Η φαβορίτα του Αλέξη παραπέμπει στον Ελβις Πρίσλεϊ. Κατά τη γνώμη του, ο μεγαλύτερος πολιτικός είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Φαίνεται ότι αν και έχουν περάσει τριάντα και σαράντα χρόνια, οι αγέννητοι τότε σημερινοί νέοι έχουν σοβαρές εκκρεμότητες με το παρελθόν.
* Προφητεία για κυβέρνηση της Αριστεράς
Δεν ξέρουμε από πού αρχίζει και ώς πού φτάνει η Ελλάδα, αλλά αυτός ο λαός ακόμα πιστεύει σε προφητείες, αγίους και θαύματα. Ενα από αυτά μπορεί να είναι και μια κυβέρνηση Αριστεράς ή έστω [...] μια κυβέρνηση Τσίπρα.
* ...και ο προς θυσία αμνός
Ο Κωστάκης απέτυχε. Ο Γιωργάκης απέτυχε. Ο επόμενος αμνός της πολιτικής ζωής πιθανόν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Νέος, ωραίος, άφθαρτος, ταμάμ για θυσία.

Κανένα σχόλιο. Σχολιάστε!

"Οι κάνες των βιβλίων και η βία των λέξεων",

"Οι κάνες των βιβλίων και η βία των λέξεων", του Νίκου Λακόπουλου - enallaktikos.gr (ελληνικά) 3851

Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης

Έκθεση "Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει: Βαλέριος Καλούτσης (1927-2014)" στο "Οπλοστάσιο" στο Κολωνάκι
Συντάκτης: News ArtParade
Ημερομηνία: 03/03/2014

Μια σειρά εκθέσεων σε έναν νέο χώρο, το Οπλοστάσιο

Στην οδό Μηλιώνη, απέναντι από το Πρυτανείο, βρίσκεται ένας μικρός χώρος ο οποίος ανήκει στον ιδιοκτήτη του Πρυτανείου Νίκο Ηλιόπουλο, φίλο της τέχνης και προσωπικό φίλο πολλών καλλιτεχνών.
Με αφορμή τις συζητήσεις τους πάνω στην σύγχρονη ελληνική τέχνη, ο Νίκος Ηλιόπουλος πρότεινε στον Δημήτρη Αληθεινό να αξιοποιήσει αυτόν τον μικρό χώρο, διοργανώνοντας μια σειρά εκθέσεων. Εκείνος, με τον γενικό τίτλο «Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει», έφτιαξε ένα πρόγρα...μμα τεσσάρων ατομικών εκθέσεων καλλιτεχνών που ο ίδιος πιστεύει ότι αξίζει να αναγνωρίσουμε και να ανακαλύψουμε.
Το πρόγραμμα –σαν φόρος τιμής από έναν ομότεχνο–περιλαμβάνει δύο καλλιτέχνες που πρόσφεραν στην ελληνική σύγχρονη τέχνη κι έφυγαν από τη ζωή χωρίς το κοινό να έχει γίνει -όσο θα έπρεπε- οικείο με το έργο τους και δυο νεώτερους που δεν έχουν ακόμα εκθέσει αρκετά, αλλά η δουλειά τους υπόσχεται να συνεχίσει αυτό που άρχισαν οι προηγούμενοι.
Ο Δημήτρης Αληθεινός έδωσε στον χώρο το όνομα «Οπλοστάσιο» ως αναφορά στο αρχαίο Οπλοστάσιο, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Πρυτανείο στην Αρχαία Αγορά, αλλά και φέρνοντας στην επιφάνεια την επίκαιρη έννοια της λέξης, ως «το σύνολο των διαθέσιμων μέσων για την επίτευξη σκοπού».
Το «Οπλοστάσιο» δεν είναι μία γκαλερί, είναι χώρος συνάντησης καλλιτεχνών και κοινού, προτάσεων και διαλόγου κι ο ρόλος του Δημήτρη Αληθεινού δεν είναι ρόλος επιμελητή, άλλα ενός ζωγράφου που επιθυμεί να υπενθυμίσει στους νεότερους ότι η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχει άξιους εργάτες που παραμένουν στην αφάνεια λόγω της σεμνότητας τους. Να προτείνει επίσης να ψάξουν λίγο πιο βαθιά ώστε να βρουν τους άξιους προγόνους τους και στο πλαίσιο της ελληνικής τέχνης.
Η πρώτη έκθεση αναφέρεται στον Βαλέριο Καλούτση, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μόλις εβδομάδες.

 

Ο Βαλέριος Καλούτσης γεννήθηκε στα Χανιά το 1927 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο και στην École des Beaux Arts στο Παρίσι. Ήδη από τη δεκαετία του '50 έχει έντονη παρουσία στον ευρωπαϊκό χώρο, προσπαθώντας να συνδυάσει την τεχνολογία με την καλλιτεχνική έκφραση. Το 1955 συμμετέχει σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο. Το 1957 η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery στο Λονδίνο, όπου εκθέτει συνεχώς από το 1961 έως το 1968. Την ίδια εποχή γράφουν γι’ αυτόν κριτικοί κύρους σε έντυπα όπως οι εφημερίδες Guardian και Times το περιοδικό Arts Review, το γαλλικό Art, κ.ά. Το 1968 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο, με τίτλο "Avantgarde, Griechenland" (μαζί με τους Δανιήλ, Λογοθέτη, Νίκο Κεσσανλή, Παύλο, Τάκι, Τσόκλη και Ξενάκη). Tο 1969 εκθέτει στην έκθεση Exposition Art et Matière στο πλαίσιο της "Expo ’69" στο Μόντρεαλ. Την εποχή εκείνη επεξεργάζεται μια σειρά από φωτοκινητικά και ηχοκινητικά έργα ("Kinoptics" και "Naturmatic"). Το 1992 συμμετέχει στην έκθεση Réalités Nouvelles στο Παρίσι. Το 1973 αρχίζει η συνεργασία του με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου. Από το 1974 έως το 1980 συμμετέχει ανελλιπώς στη Fiac του Παρισιού. Από το 1990 ζούσε στο Παρίσι και στα Χανιά. Το 2005 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση έργων του στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.
Ο Βαλέριος Καλούτσης εξέφρασε με το έργο του την κριτική του στάση απέναντι στην πραγματικότητα χρησιμοποιώντας μικτές τεχνικές με συνδυασμούς ετερόκλητων βιομηχανικών υλικών, τεχνολογικά μέσα (κάτοπτρα, φωτοκύτταρα, μετασχηματιστές ηλεκτρικού ρεύματος, κινητήρες κ.ά.) που παράγουν απροσδόκητα φωτοκινητικά αποτελέσματα, φωτογραφικές μεθόδους, χημικές ουσίες και υλικά φυσικής προέλευσης. Η θεματολογία του καλύπτει ανάλογα θέματα, όπως η επικοινωνία στη σύγχρονη κοινωνία, η αυτοματοποιημένη φύση (Naturmatic), ο κύκλος φθοράς-αναδημιουργίας της φύσης, στον οποίο πλέον επεμβαίνει ενεργά και ο άνθρωπος (Διαβρώσεις).

Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου 19:00-22:00.
Διάρκεια έκθεσης: Τρίτη 11 Μαρτίου έως Σάββατο 05 Απριλίου

Οπλοστάσιο
Μηλιώνη 10
Κολωνάκι

Pink Floyd - Wish You Were Here

Το άδειο σακίδιο

Λίγο Τσε, λίγο Σάκης Ρουβάς αλλά προς το ροκ, λίγο μελό -"εγώ που δουλεύω από τα δεκάξι -αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά- βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου, αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Νεανικό στυλ, τι-σερτ και μπλου τζιν, σακίδιο, ανεμελιά αλλά πολύ- πολύ σοβαρότητα και απλοϊκό μαζί και περισπούδαστο ύφος.

Αυτός είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Όσοι λένε πως δεν έχει πολιτικές θέσεις και απόψεις, εννοούν πως δεν έχει τις δικές τους θέσεις. Κι έτσι μάθαμε ότι το "Ποτάμι" δεν έχει πρόγραμμα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ- που καίγεται πιο πολύ- έχει. Και όντως έχει. Και ένα και δυο τρία προγράμματα, όσες κι οι συνιστώσες του. Ένα για το πρωί, ένα για το απομεσήμερο, ένα για το βράδυ με ένδυμα περιπάτου.

Μπορεί να μας πει κάποιος από το ΣΥΡΙΖΑ τι και πως θα κάνει με την ΕΡΤ, τη Δωδώνη, την Ολυμπιακή, το πρόγραμμα του; Mπορεί να μας πει τι άποψη για έχει, για όσα κρίσιμα για το "πρόγραμμά του", τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα.

Ένας, ένας για να προλαβαίνουμε να σημειώνουμε "θέσεις". Θα το καταργήσουμε, θα το ακυρώσουμε, θα το διαπραγματευτούμε, θα το σκίσουμε, θα τους πετάξουμε- το μνημόνιο- στα μούτρα, όταν θα έχει λήξει.

Λυπάμαι,  σύντροφοι, αλλά δεν έχετε πείσει. Αντί να μιλήσετε με ειλικρίνεια για αυτό που κάποτε λέγαμε "κρίση της Αριστεράς' - λες και κρίση έγινε θεραπεία και την εξάγουμε κιόλας σε όλο τον κόσμο σαν ελληνική πατέντα -σκεπάζουμε το πρόβλημα με ένα "πρόγραμμα" που έχει καταρρεύσει πριν ακόμα ...διαρρεύσει σαν η μαγική λύση.

Ε, ναι, το σακκίδιο του Θεοδωράκη είναι άδειο. Αλλά αυτό δεν κάνει το δικό σας σακκίδιο γεμάτο.

Το "Εθνος" για τον Αλέξη στη Χώρα των Θαυμάτων"

Ο Αλέξης, ο Καρλ Μαρξ και ο... ανίκητος Ζορό

Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου «Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων», προφητικό όταν κυκλοφόρησε το 2008, προέβλεψε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ με ένα ποσοστό 13-15% και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξανακυκλοφορεί σε 240 σελίδες από τις Εκδόσεις Λιβάνη με νέα κεφάλαια για τον Gap, τον Καραμανλή τον «Μικρό» και τη γέννηση της Αριστεράς και του ελληνικού κράτους με ένα πρωτόκολλο- συμβολαιογραφικό έγγραφο από το οποίο απουσίαζε η Ελλάδα.
«Με διάθεση σκωπτική και ελάχιστο χιούμορ σ' αυτό το βιβλίο αναζητήσαμε το νήμα που συνδέει τη φλοτάν γραβάτα του Αρη Βελουχιώτη, όταν ήταν μποέμ νέος στην ανθίζουσα Αθήνα και δεν ήταν στην εξορία ή στη φυλακή, με το ζιβάγκο του Ανδρέα και το χτένισμα σε στιλ καρφάκια του Αλέξη Τσίπρα.
Για κάποιο διαβολεμένο λόγο η εποχή που ζούμε μοιάζει με την εποχή όπου η δύση ανακάλυπτε το τσάρλεστον. Λίγο πριν, λίγο μετά τον πόλεμο. Το τσάρλεστον εμφανίστηκε μαζί με την Αριστερά. Μαζί απαγορεύτηκαν, μαζί πέρασαν και στην παρανομία», γράφει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο.
Με γρήγορα περάσματα στην ελληνική ιστορία από τις καταλήψεις των μαθητών που «γέννησαν» τον Αλέξη Τσίπρα και τα Δεκεμβριανά το βιβλίο περνάει στη γέννηση του νεοελληνικού κράτους, τους πρώτους Ελληνες ουτοπιστές σοσιαλιστές και τη δημιουργία του ΚΚΕ.
Ερώτημα
Το ερώτημα είναι πώς γεννήθηκε και γιατί διασπάστηκε η ελληνική Αριστερά, τι εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πώς εξηγείται το φαινόμενο «Τσίπρα». «Κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρουμε τι», παρατηρεί ο Νίκος Λακόπουλος.
Με έναν τρόπο κινηματογραφικό, ο Λακόπουλος αναζητά το νήμα που συνδέει την εμφάνιση των Αγγλων με ένα δάνειο στην διάρκεια των εμφυλίων πολέμων το 1823-1824, όταν εξοντώθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους διαδόχους του σερ Τσορτς στη Μάχη τη Αθήνας και τον Εμφύλιο, αφού έχει εξοντωθεί ο Αρης Βελουχιώτης.
H πολιτική στην Ελλάδα και τα κόμματα δεν έχουν στόχο το μέλλον, όσο να διορθώσουν το παρελθόν, διαπιστώνει ο συγγραφέας. Ο Αρης αναλαμβάνει να ολοκληρώσει ό,τι έμεινε στη μέση το '21.
Ο Ανδρέας να πάρει τη ρεβάνς για τον Εμφύλιο. Κι η γενιά του Αλέξη Τσίπρα να πάρει πίσω τα χαμένα όνειρα της Αλλαγής.
Αν και με υπερβολική ταχύτητα, ο φακός του βιβλίου, σαν ένα ιλιγγιώδες φιλμ, παρουσιάζει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αναθεωρώντας την ιστορική ματιά.
Η περιπετειώδης ιστορία της ελληνικής Αριστεράς κινείται πίσω από το ερώτημα που αφορά τη διάσταση -με αίμα- ανάμεσα στην «κομμουνιστική-τριτοδιεθνιστική» και την άλλη Αριστερά.
Οι δολοφονίες των ηγετών του '21 Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Καποδίστρια, Ιωνα Δραγούμη, Πολκ και η εξόντωση των Αρη Βελουχιώτη, Νίκου Μπελογιάννη, αλλά και Γρηγόρη Λαμπράκη διερευνώνται ως πολιτικές δολοφονίες.
Το θρίλερ επενδύεται μουσικά με ύμνους - των SS, της ΑΕΚ, της Ελλάδας ή του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και τραγούδια των Nirvana, Clash, Μanu Chao, Louis Armstrong, Παύλου Σιδηρόπουλου, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη, Stanglers, Διάφανων Κρίνων, Ρασούλη- Ξυδάκη κ.ά. Ανάμεσα στις πολλές «ατάκες» του βιβλίου:

• Ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο απόπειρες δολοφονίας.
• Τα «νέα» κόμματα μπορεί να είναι ήδη ληγμένα. Ο ψηφοφόρος που ψηφίζει ένα από αυτά παίρνει και ένα δεύτερο ως δώρο.
• Το πρώτο εργατικό συνδικάτο έγινε από Αλβανούς μετανάστες στη Μυτιλήνη. Πριν από λίγα χρόνια οργάνωσε μάλιστα και την πρώτη του απεργία. Οι Αλβανοί εργάτες άπλωσαν στο λιμάνι ένα πανό που έγραφε: ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ο «ΔΕΞΙΟΣ» ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΚΑΙ Ο ΣΝΟΥΠΙ
Ο Ζορό «Εχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ηρως κι ο Τζιμ Ανταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους ''απατεώνες'' και ''ιμπεριαλιστές''. Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την ''κρίση της Αριστεράς''. Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό. Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Οταν αποκαλύφθηκαν τα -αγνώριστα από το ξύλο- πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά».


ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ- ΕΘΝΟΣ 7-5-2014

Το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα!

Παρά την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς στον πολιτικό εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και στην ναρκισιστική τηλεοπτική εκπομπή του, για μένα το "Ποτάμι" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από όταν γνώρισα τον 17χρονο τότε Σταύρο, πάνω σε ένα καράβι, ο νέος αυτός, που μόλις είχε συγκρουστεί με τα ΜΑΤ ως στέλεχος του μαθητικού κινήματος στην Αγία Βαρβάρα, είχε θάλεγες τη "σφραγίδα της δωρεάς του Κυρίου"! Και μια ιστορική αποστολή.

Ως ρεπόρτερ, αν και έρρεπε στον λαϊκισμό και τον κιτρινισμό. Ήταν και μελό! Προφανώς από μένα έμαθε να μοντάρει τις εκπομπές, να βάζει μουσική και να κάνει ραδιοφωνικά -τότε- ντοκυμανταίρ στην εκπομπή "Εδώ Ραδιοσυννεφούλα- Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα". (Τι να κάνουμε. Tόσα στελέχη, έβγαλε αυτό το αλληλοδιδακτικό σχολείο, ας βγάλει κι έναν πρωθυπουργό!).

Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα βήματα του Σταύρου προς την "επιτυχία". Ούτε την πολιτική του διαδρομή. Υπήρχε πάντα ένα ενδιαφέρον για κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα τους τσιγγάνους, τους "αδύναμους". Σε μια πολιτική σκηνή που μεσουρανούν οι Άδωνις, ένα εμφανώς καθυστερημένο άτομο, ο Μάκης Βορίδης, που δεν ήταν ποτέ λιγότερο φασίστας- από όσο είναι τώρα και μάλιστα "κοινοβουλευτικός φασίστας, αλλά και διάφορα μπασμένα φωτομοντέλα της δεξιάς και της Αριστεράς (π.χ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, Κυριάκος Μητσοτάκης για να μη πάμε σε άτομα τύπου Στυλιανίδη!) από αυτή τη γενιά ο Θεοδωράκης έχει παραέχει θέση στην πολιτική σκηνή. Ιδιαίτερα αν είχε κάνει ένα τέτοιο "μεταμοντέρνο" κόμμα είκοσι χρόνια πριν.

Τα "στελέχη" του κόμματος δεν τα ξέρουμε. Από τον συμπαθέστατα Νίκο Δήμου θα συγκρατήσω το βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη "Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας" ως απάντηση στο "Η δυστυχία να είσαι έλληνας". Και την πρόσφατη άποψη του πως οι σουλιώτες μιλούσαν αλβανικά. Αλλά δεν συμφωνώ πως στο Ποτάμι μαζεύτηκε πολλή ή πολύ σαβούρα. Ιδιαίτερα αν αυτο το λέει ένας "επαγγελματίας" κομμουνιστής από το το enikos.gr του Νίκου Χατζηνικολάου, που φαίνεται πως είναι πιο σπουδαίος από τον Σταύρο. Ίσως γιατί είναι ένας πρώην ΔΑΠίτης που μετέτρεψε την εφημερίδα του σε ένα είδος "Ριζοσπάστη".

Οι επιθέσεις που δέχεται ο Θεοδωράκης, ιδιαίτερα από "αριστερούς" δημοσιογράφους, είναι άδικες, κατασκευασμένες, πολλές φορές εμετικές όπως αυτή που διάβασα στην "Εφημερίδα των Συντακτών" κατάπληκτος. Ο Σ.Θ απαξιώνεται γιατί προέρχεται από την Αγία Βαρβάρα. Δεν είναι φτασμένος, αλλά "φτασμένος". Δεν είναι συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής". Οι φωτογραφίες του με πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι από μόνες τους εσχάτη προδοσία. Η φωτο που κρατάει την ολυμπιακή φλόγα επενδύεται σε μια γκαιμπελικού τύπου δημοσιογραφία, όπου πηγές είναι οι γείτονες, ανώνυμοι, άγνωστοι που "λένε", "θυμούνται". Αν ήμουνα στη θέση του διευθυντή της εφημερίδας- και σεβαστού δάσκαλου μου- δεν θα δημοσίευα τέτοιες συκοφαντίες. Θα έδιωχνα τον συνάκτη. Μπορεί και με ένα χέρι ξύλο! Γιατί όταν γράφεις για "περίεργα επιμορφωτικά προγράμματα" και προσβάλλεις την τιμή και την προσωπικότητα οποιοδήποτε, θέλεις κλωτσιές. Δεν φτάνουν οι μηνύσεις.

Δεν είμαι οπαδός του Σταύρου Θεοδωράκη! Δεν πιστεύω ότι τα πολιτικά κινήματα γίνονται με φιλίες και δημόσιες σχέσεις. Λίγο από όλα. Πρέπει να περιέχουν εκτός από ιδέες- γενικές και αόριστες- συγκεκριμένες προτάσεις και να προκαλούν ρήξεις. Η εποχή των άοσμων, άγευστων, αριστεροδεξιών έχει περάσει. Όλοι οι μεγάλες ηγέτες της αποικίας μας προκάλεσαν διχασμό και ρήξεις, βρέθηκαν στο περιθώριο ή την φυλακή ή εξορία, απέναντι στην εποχή τους, τον λαό και το "κατεστημένο".

Θα πείτε, το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα! Του πολιτικού μας σκηνικού, της τηλεοπτικής παραγωγής, της "πολιτικής της εικόνας". Φοβάμαι αν είναι έτσι να πέσει κάτω από 6% όταν εμφανισθεί την πολιτική ζωή ή πανούργα Αγγελική Νικολούλη ή η ραδιούργα Λαμπίρη!

Ας βλέπουμε όμως τη θετική πλευρά της ζωής! Κι ας καλωσορίσουμε το έστω θολό και σιγανό ποτάμι. Ιδού η Ρόδος, ιδού η Ρόδος όπως θάλεγε κι ο Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης! Ένας ...συνάδελφος του, που είχε υπάρξει και δημοσιογράφος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε κάποτε:

"Γεννηθήτω Φως!".

Πριν ακόμα υπάρξει η ΔΕΗ, η τηλεόραση.Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ο Σταύρος αρκεί να πεί:

"Φώτα πάμε!"

1Μου αρέσει! · · Προώθηση · Κοινοποιήστε

Το βιβλίο του Κουφοντίνα (2)

"Δεν τον είδαμε, δεν το ξέρουμε, δεν είναι μέλος μας" δηλώνουν συνήθως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για τον Νίκο Γιαννόπουλο, τον επιμελητή του βιβλίου του. Πλην ενός, που δέχεται από χθές τα πυρά των τηλεοράσεων, γιατί τόλμησε να πει πως -ο επιμελητής -είναι μαχητής. Ούτε καν πως ο Κουφοντίνας είναι ένας αντάρτης πόλεων και ότι τα εγκλήματα του είναι πολιτικά εγκλήματα.

Ωστόσο πριν απο πολλά χρόνια οι ηγέτες της Αριστεράς διαχώριζαν την θέση τους από την τρομοκρατία, μερικά κόμματα πίστευαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τρομοκράτες - ο Αραφάτ ήταν τότε "τρομοκράτης"- και υποστηρίζει στα δικαστήρια ανθρώπους σαν τον όντως τρομοκράτη Πόλε- απάντησε με μια ομιλία στη Βουλή που ήταν καταπέλτης. Διαχώριζε τα είδη τρομοκρατίας ανάμεσα στη φασιστική- ατομική, την απάντηση στην κρατική βία και τις δικτατορίες και την δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.

Δεν άλλαξε στάση ούτε όταν κατηγορήθηκε πως είναι ο ίδιος αρχηγός της 17 Νοέμβρη, ή ο "φίλος'΄του ο Πάμπλο και πως η "17 Νοέμβρη" αποτελείται από στελέχη του ΠΑΚ, κάτι που "επιβεβαιώνει" το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας ως μαθητής ήταν μέλος μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του κινήματος. (Ένας από τους ντέτυεκτιβ που αποκάλυψαν αυτό τον ρόλο του Α.Π. ήταν ο Πάνος Καμμένος με τον οποίο θα συγκυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν φυσικά αποκηρύξει ίσως όχι μόνο την τρομοκρατία, αλλά και την Αριστερά).

Βέβαια, ήταν μια άλλη εποχή τότε. Οι Ερυθροταξϊαρχίτες χρειάζονταν μαζί με τις προκηρύξεις και λαϊκά δικαστήρια, όπως στη "δίκη" του Μόρο με 35 μέρες ανάκριση. Και η 17 Νοέμβρη αρχικά, ή η πρώτη "17 Νοέμβρη" συνοδεύει τις "δίκαιες" δολοφονίες βασανιστών της χούντας
με αριστουργηματικά πολιτικά κείμενα που δεν άφησαν ασυγκίνητο -σύμφωνα με μια δημοσκόπηση- το 23% του εκλογικού σώματος.

Για τη νέα Αριστερά είναι παράλογο και αντιφατικό να πιστεύεις στην κατάργηση της θανατικής ποινής και κάποιοι να σκοτώνουν με ένα δικό τους νόμο. Σήμερα, η νέα αλλά και η παλαιά Αριστερά που θεωρούσε αναπόφευκτο τον ένοπλο αγώνα, όχι μόνο δεν πιστεύει στην τρομοκρατία, αλλά ακόμα και αντιεξουσιαστές θεωρούν πως αυτή κινείται στο έδαφος της εξουσίας. Ο τρομοκράτης ταυτίζεται με το κράτος που θέλει να ανατρέψει. Το κράτος έχει άλλες μορφές -ιδεολογικής - κυριαρχίας και δεν χρειάζεται να ασκεί το ίδιο ανοιχτή, αλλά μυστική τρομοκρατία.

Ωστόσο αν και οι τρομοκράτες της 17Ν είναι δολοφόνοι που χτυπούν πισώπλατα όπως κραυγάζει ο Πέτρος Τατσόπουλος στο ίδιο πάνελ με τον Μάκη Βορίδη και τον γιο του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν διώκεται πλέον ως τρομοκράτης, αλλά ως συγγραφέας. Άλλωστε παραδόθηκε μόνος του, αποδέχτηκε τη δράση του και κάποια στιγμή έκρινε πως τελείωσε αυτή η εποχή.

Πριν από ένα μήνα κανένας δεν θα αγόραζε ένα βιβλίο για την τρομοκρατία. Οι κραυγές κατά της έκδοσης, του επιμελητή και του εκδότη, έκαναν το βιβλίο μπεστ σέλερ με 10.000 αντίτυπα αμέσως. Μερικοί ανατριχιάζουν στην ιδέα πως ο Κουφοντίνας είναι "ομότεχνος΄τους καθώς το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Άλλοι το θεωρούν κακογραμμένο. Η ιδέα ενός "τρυφερού τρομοκράτη" που σκοτώνει ρισκάροντας ο ίδιος τη ζωή του δεν συμβαδίζει με αυτή του σχιζοφρενούς δολοφόνου που τρέφεται με αίμα.

Πράγματι δεν είναι ομότεχνος του Π.Τ. ο Κουφοντίνας. Κατ΄αρχήν δεν γράφει ανώδυνες ιστοριούλες. Το βιβλίο του είναι γραμμένο με αίμα, αλλά όχι μόνο των θυμάτων της οργάνωσης- γιατί δεν σκοτώνει για προσωπικούς λόγους-αλλά και των συντρόφων του, ίσως και το δικό του.

Όσοι μιλάνε για "ματωμένα λεφτά" θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν κι άλλα ματωμένα λεφτά, που δεν βγαίνουν από πωλήσεις βιβλίων, αλλά από κακοκοιημένες ανθρώπινες ζωές. Αν δεν είναι ματωμένα όλα τα λεφτά. Όσοι μιλάνε για παιδιά θυμάτων θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν και άλλα θύματα εκτός από τα δικά τους παιδιά.

Η διαιώνιση ενός καθεστώτος ταξικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης δικαιώνει τους τρομοκράτες. Η ελευθερία και η δημοκρατία σε ένα τίμιο, ανοιχτό σε όλους πλούσιους και φτωχούς, τους αφοπλίζει. Η λυσσασμένη επίθεση με φαινομενικό στόχο τον Κουφοντίνα, τον εκδότη του και τον επιμελητή του, δεν έχει στόχο τον ίδιο. Κανένας δεν θα ασχολιόταν με ένα καταδικασμένο πολλάκις ισόβια, γερασμένο πια, πρώην τρομοκράτη ή δολοφόνο.

Είναι οι ιδέες του, που είναι ίδιες με αυτές άλλων ανθρώπων, που πιστεύουν στον ίδιο πολιτικό αγώνα άλλα με μη βίαια μέσα. Είναι η ελευθερία έκφρασης. Όχι του Κουφοντίνα, αλλά της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιέζεται να αποκηρύξει τον Κουφοντίνα ή τον "συνοδοιπόρο" Γιαννόπουλο. Πιέζεται, όπως άλλοτε οι κομμουνιστές με τις "δηλώσεις μετανοίας" και νομιμοφροσύνης, να αποδείξει ότι δεν είναι αριστερό , αλλά ένα συστημικό, "νομιμόφρον" κόμμα.

Και πάλι στα έδρανα αυτού του τηλεοπτικού στρατοδικείου κάθονται δοσίλογοι, καταδότες χωρίς κουκούλες, που υποδεικνύουν ποιός είναι που και τι σ κ έ φ τ ε τ α ι , φασίστες και Ιεροεξεταστές. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν ζητάνε δήλωση μετανοίας ή την αποκήρυξη της τρομοκρατίας την οποία άλλωστε έχουν. Δεν ζητάνε την καταδίκη του ένοπλου αγώνα, την απαγόρευση βιβλίων, το κάψιμο έργων όσων "'ύμνησαν"ακόμα και τον Κοεμτζή! Ζητάνε από μια πάλι ηττημένη Αριστερά, αλλά αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά, όχι μόνο ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.

Άλλωστε γιατί να υπάρχει καν Αριστερά; Όπως θα τονίσει στο επόμενο λογύδριο του στα κανάλια ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της "Νέας Δημοκρατίας", ίσως αύριο αν υπάρχει και του ΠΑΣΟΚ, Μάκης Βορίδης το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόση δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης, τάξη, ησυχία και προπαντός χαρά.

Το βιβλίο του Κουφοντίνα (1)

Η απαγόρευση του βιβλίου του Κουφοντίνα ή το κάψιμο δεν φτάνει. Θα πρέπει να απαγορευθεί και η ανάγνωση του βιβλίου. Η αγορά "προϊόντων εγκλήματος" είναι ολοφάνερη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας. Προ οληπτικά θα μπορούσαν να συλλαμβάνονται και όσοι σκέφτονται να το αγοράσουν.

Ιδεολογικά οι διώκτες του βιβλίου κινούνται στο ίδιο έδαφος με αυτό της τρομοκρατίας. Πρακτικά το βοηθούν να γίνει μπεστ-σέλερ. Η ελευθερία έκφρασης αφοπλίζει την τρομοκρατία, που πολλές φορές σκοτώνει για να πετύχει την δημοσίευση της προκήρυξης.

Και βέβαια αν αποδεχθούμε αυτό το ιεροεξεταστικό παραλήρημα λ ο γ ο κ ρ ι σ ί α ς θα πρέπει να στερηθούμε πολλά έργα τέχνης. Δε πειράζει. Σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή. Των δικών μας. Όχι των άλλων. Τα "ματωμένα λεφτά" δεν είναι ποτέ τα δικά μας λεφτά. Δικαιοσύνη.

Θα μπορούσε να πεις κανείς α σ τ ι κ ή δικαιοσύνη.

Στην άλλη πλευρά ένας τρομοκράτης που ρισκάρει με ηρωϊσμό την ζωή του, ενώ σκοτώνει, θα μιλήσει για τις χιλιάδες ζωές που χάνονται κάθε μέρα σε σαπιοκάραβα για να πλουτίσει ένας αστός. Τελικά δεν υπάρχει ούτε αστική, ούτε λαϊκή δικαιοσύνη.

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΚΙ Ο 'ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ


H άποψη που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες ότι δεν πρέπει να εκδίδονται βιβλία σαν κι αυτό του Κουφοντίνα για τη 17 Νοέμβρη έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα αν λανσάρεται από "προοδευτικούς' συγγραφείς και όχι Ιεροξεταστές, από "αριστερούς" και όχι από οπαδούς του Χίτλερ, που ως γνωστόν δεν απαγόρευσε μόνον αλλά έκαιγε κιόλας βιβλία.

Ακόμα κι αν υπήρξαν "καρφιά" ή απουσιολογοι στο ...σχολείο αυτοί οι άνθρωποι της "προοδευτικής' ιντελιγκίντσιας ή γλείφτες της εξουσίας και των εκδοτών, αυτοί οι "Ιεροεξεταστές" είναι ακατανόητο πως είναι δυνατόν ενώ είναι διανοούμενοι και συγγραφείς να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση σε ένα δολοφόνο. Οι σύγχρονες απόψεις "σωφρονισμού" μάλλον θα τον παρακινούσαν να γράφει. Άλλωστε πόσοι παραγνωρισμένοι ζωγράφοι, όπως ο Χίτλερ, συγγραφείς όπως ο Γκαίμπελς δεν σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους ίσως επειδή τους απέρριψε η Σχολή Καλών Τεχνών ή δεν τους εκδώσανε τα έργα τους. Και πόσοι -όπως η 17 Νοέμβρη- δεν χρησιμοποιήσαν τον φόνο- ακόμα και γαι τους ίδιους αθώων-για να δουν δημοσιευμένες τις προκηρύξεις τους.

Η Ιερά εξέταση έκαιγε και τους συγγραφείς. Ο Χίτλερ στο όνομα της τέχνης έστελνε την Γκεστάπο στα σπίτια ζωγράφων στους οποίους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν. Αν έβρισκε πινέλα, μπογιές και άλλα υλικά οδηγούνταν στην φυλακή.

Οι έλληνες Ιεροεξεταστές δεν ζητούν μόνο να μην εκδίδονται βιβλία "δολοφόνων", αλλά ρίχνουν ευθύνες και στον εκδότη- εν προκειμένω τον Λιβάνη- που, προς τιμήν του, εξέδωσε το βιβλίο. Στην ποινή όσων δολοφονούσαν και μάλιστα πισώπλατα ζητούν κι αυτή: να μην μπορούν να εκδώσουν όσοι κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για φόνο. Δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Είναι δολοφόνοι, οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.

 Σε μια προέκταση αυτής της ποινής μάλλον θα έπρεπε να διώκεται και να φυλακίζεται και ο εκδότης! Οι σύγχρονοι "Ιεροεξεταστές" προφανώς αμφισβητούν το νομικό μας σύστημα που δεν προβλέπει τέτοια ποινή, αλλά δεν προβλέπει καν την ποινή του θανάτου. Στην πράξη ζητούν την δίωξη και μέτρα εναντίον των εκδοτών τους, των δικηγόρων τους, όσων τους υποστηρίζουν ή εκφράζονται ιδεολογικά να τους δικαιολογούν ή απλώς να τους καταλαβαίνουν.

 Μερικοί, μάλλον αυτόκλητοι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, οργίζονται που στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει φωτογραφία που ουσιαστικά υποστηρίζει αυτό που ήταν ο Κουφοντίνας. Ένας αντάρτης πόλεων που πίστευε πως η 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ.

Είτε πρόκειται για έναν αντάρτη πόλεων -αριστερό ή δεξιό- ή για κάποιον που νομίζει πως είναι αντάρτης πόλεων ή τον υποδύεται για να κρύψει το πάθος του για τον φόνο το κλειδί βρίσκεται στο ποιός και πως θα τον κρίνει, ποιος και πως θα τον καταδικάσει.

 Η απολογία του Κουφοντίνα είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο, που θα μπορούσε να έχει γράψει και κάποιος που δεν ήταν "αρχιδολοφόνος". Το νομικό μας σύστημα επιτρέπει στον κατηγορούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Επιτρέπει και στον δολοφόνο να γράφει, να ζωγραφίζει και να εκδίδει τα έργα του.

Δε χρειάζεται να πω εδω πόσοι σχιζοφρενείς, δολοφόνοι, υπήρξαν καλλιτέχνες. Εγώ θα είχα ένα έργο του Τζακ Αντεργοβγάλτη στην βιβλιοθήκη μου, όπως έχω και τον "Αγώνα" του αρχιδολοφόνου Χίτλερ. Οπως έχω και βιβλία που μιλάνε για έναν άλλο "αρχιδολοφόνο", "σφαγέα", "σίριαλ-κίλερ", "ληστοσυμμορίτη", "κατσαπλιά" και τυχοδιώκτη- όπως τον έλεγε το κόμμα του. Του Άρη Βελουχιώτη.

Δεν συμφωνώ, ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με τον Βελουχιώτη. Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη συνέχεια του ΕΑΜ, όπως πιστεύει ο Κουφοντίνας, ο οποίος έχει ζητήσει συγγνώμη για τους φόνους που διέπραξε στα πλαίσια μιας πολιτικής δράσης ένοπλου αγώνα. Δεν ανήκω ούτε στους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, ούτε σε όσους δικαιολογούν την "κόκκινη τρομοκρατία" από την ΟΠΛΑ σε βάρος τροτσκιστών, ή τον "Κόκκινο Στρατό" υπό την ηγεσία του Τρότσκυ. Δεν ξέρω τι θάκανα αν ζούσα τότε, αλλά σήμερα ο Άρης στα μάτια μου μοιάζει πολύ με ένα 'Ταλιμπάν". Πολύ περισσότερο "εκτελεστές" της ύστερης τρομοκρατίας που στο βλέμμα τους και μόνο βλέπεις πως η επιθυμία για φόνο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ιδεολογία.

Αλλά θεωρώ αδιανόητο να απαγορεύσει κανείς να εκδίδει βιβλία ο Κουφοντίνας, ο Καλέντζης, ο Μιχαλολιάκος ή ο Κοεμτζής.

 Στο βιβλίο μου "Αν ζούσα τώρα", που εκδίδεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα, περιλαμβάνεται και μια φανταστική συνέντευξη με τον "αρχιδολοφόνο" Άρη Βελουχιώτη. Οι απαντήσεις του περιλαμβάνονται στον Λόγο του στη Λαμία:

"Απλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την λαϊκή εξουσία που βγήκε να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή και να εμπεδώσει την ασφάλεια. Κι όταν χτυπήσαμε το έγκλημα και πατάξαμε τους προδότες βγήκαν σα δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δεν βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά και και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε επειδή συγκινήθηκαν από ένα άρρωστο γατάκι. Έμπηξαν τις φωνές, επειδή λέει σκοτώνουμε.

Μα σκοτώνατε και βέβαια όχι μόνο τον Μαραθέα και τον γιό του.

Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι. Γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα μα κανείς γι΄αυτούς δεν είπε τίποτα. Και ξαφνικά φωνάζανε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε και είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους".

Ψευτοαριστερά, ψευτοζωή, ψευτοδημοσιογραφία

Όταν διαβάζω σε αριστερή εφημερίδα ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης, "πονηρόφατσα", "ξεκίνησε από την Αγία Βαρβάρα" "φιλόδοξος" με πηγές του δημοσιογράφου την "γειτονιά", "κακές γλώσσες", "λένε", "λέγεται" διαπιστώνω ότι η Espresso τεκμηριώνει καλύτερα τα ρεπορτάζ της.

Ακριβώς, όπως ο Γιόζεφ Πολ Γκαίμπελς που δημιούργησε κι αυτή την "δημοσιογραφική σχολή'. Τα γεγονότα δεν υπάρχουν, παρά μόνο όπως θα τα φωτίσουμε- μέσα στο ψέμα που ζούμε. Η φωτογραφία του Σ.Θ. να κρατάει την φλόγα της Ολυμπίας, η συνέντευξη με τον πρωθυπουργό είναι αποδείξεις πως είναι διεφθαρμένος. Όλος ο κόσμος γύρω μας είναι ψεύτικος σαν και μας. Ο Σ.Θ. δεν είναι φτασμένος. Είναι "φτασμένος". Δεν είναι υπήρξε συνδικαλιστής, αλλά "ψιλοσυνδικαλιστής".

Ο "αριστερός" κοινωνικός ρατσισμός διαφέρει από τον ανοιχτό της "Χρυσής Αυγής". Είναι ύπουλος και κρυμμένος καλά σε μια "σνομπ", "κολλεγιακή Αριστερά". Αυτή είναι η ψευτο-Αριστερά. Αυτή είναι η χειρότερη από την δογματική ή την σταλινική Αριστερά" γιατί είναι μια κομπλεξική Αριστερά που μαζί με την Αγία Βαρβάρα κατά βάθος μισεί την δική της "ταπεινή" καταγωγή, τον "λαό" και την δική της γειτονιά.

Θέλει να είναι αριστερή χωρίς τον λαό. Μαζί με τον λαϊκισμό, μισεί και τον και τον λαό. Αλλά δεν είναι μια αριστοκρατική Αριστερά, όπως ήταν μια παλιά αρχοντική- εργατική Αριστερά. Είναι ψευτοαριστοκρατική.

 Δεν πάει λαϊκή. Ψωνίζει ιδεολογία μαζί με έπιπλα και έχει βγει από το Κολλέγιο. Αλλά το τόσο μίσος, η κακία και η εμπάθεια δείχνουν πως δεν μισεί τους άλλους τόσο πολύ, όσο μισεί τον εαυτό της. Όπως ένας ψεύτης, που αδυνατεί να πιστέψει πως μπορεί να υπάρχει γύρω του κάτι αληθινό.

To σακίδιο του Σταύρου Θεοδωράκη

Η εποχή που η πολιτική φλέρταρε με την διαφήμιση έχει περάσει. Τα επόμενα νέα "κόμματα"- τηλεοπτικά όπως αυτό του Θεοδωράκη- θα είμαι διαφημιστικά "πρότζεκτ" με την αίσθηση του χρόνου και της εφημερότητας.

 Άλλωστε από πολύ καιρό πια δεν έχει σημασία τι λες, ούτε πως το λες, αλλά τι φοράς όταν το λες.

Η ουσία πια δεν είναι στο "πρόγραμμα" που δεν περιμένει κανείς. Ούτε στο κόμμα και την πολιτική ιδεολογία. Είναι στο πρόσωπο που "πρέπει να γράφει στο γυαλί". Τόσο με τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με τον Σταύρο Θεοδωράκη, έχουν εξαφανισθεί πίσω από το πρόσωπο και το βλέμμα ή το χαμόγελο τα κομματικά επιτελεία, η έννοια του συλλογικού "κινήματος" και τα συνθήματα.

Η "Κίνηση των 58" ήταν απρόσωπη, αφηρημένη, δυσδιάκριτη. Το παραδοσιακό κόμμα, όπως το ξέραμε έχει ξεπεραστεί μαζί με τα ονόματα "σοσιαλιστικό", εθνικό, ριζοσπαστικό κλπ. που χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες. Τα νέα "κόμματα- εικόνες" δεν απευθύνονται σε μάζες ή "πολίτες' αλλά σε τηλεθεατές μέσα από μια προσωπική σχέση που αναπτύσσει ο καθένας με τον ένα και μοναδικό ευδιάκριτο "ηγέτη"και για την ακρίβεια με την εικόνα του.

Το "Ποτάμι" παραπέμπει σε εικόνα με κίνηση. Το βασικό μήνυμα όμως δεν είναι καν αυτό. Ούτε ο ναρκισσισμός του "ατομικού κόμματος" ανατρέπει την έννοια του "μαζικού κόμματος". Το βασικό μήνυμα του νέου προσωπικού κόμματος είναι μέσα στο...σακίδιο του Σταύρου. Τα νέα κόμματα θα είναι "φωτογραφίες'. Αν αυτό το σακίδιο ανοίξει, μπορεί αυτό το μήνυμα να χαθεί. Όπως και το "εικονικό κόμμα" που θα έχει περάσει σαν ποτάμι, που ως γνωστόν δεν γυρίζει πίσω.

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

Το «κινηματάκι» που δεν άλλαξε τον νόμο - σχετικά άρθρα - Το Βήμα Online

H ακατανίκητη δύναμη του Ζορό

Στην αρχαία Ελλάδα είναι τιμή να πεθάνεις μαχόμενος για την πατρίδα. Στη νεότερη Ελλάδα είναι τιμή και το να μην πεθάνεις για την πατρίδα. Θα ’λεγε κανείς ότι με τόση επισημότητα, γραβάτες, παρελάσεις και εμβατήρια, η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα. Τίποτα όμως δεν είναι στα αλήθεια σοβαρό εδώ. Όταν λέμε κάτι στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.
Ο λαός της Ελλάδας είναι εκφραστικός. Οι πολιτικοί μιλάνε δυνατά κουνώντας –κατά προτίμηση– τα χέρια. Μερικοί το ένα δάχτυλο, το δείκτη. Άλλοι το δεύτερο και το τρίτο στο σχήμα V. Οι έφηβοι μόνο το μεσαίο. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ανοιχτά και τα πέντε δάχτυλα προτεταμένα.
«Να, μαλάκα!»
Είναι ένας πολιτισμός με πολύ πλούσια γλώσσα. Ίσως και με πολλές πλούσιες γλώσσες. Οι Νεοέλληνες, όμως, χρησιμοποιούν ελάχιστες ελληνικές λέξεις στην ομιλία τους. Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν μόνο τη λέξη «φοβερό» για όλα. Μιλούν ένα είδος ελληνοαγγλικών. Ξέρεις.
Οι εκφράσεις συνοδεύονται από χειρονομίες. Η τέχνη των χεριών είναι αρχαία σε ένα λαό που γέννησε τη γλυπτική. Η αφή συνδέεται με την άμεση δημοκρατία. Αν όχι αυτά, κάποια άλλα ελληνικά δάχτυλα έπλασαν τα μισοκατεστραμμένα αγάλματα που κοιτάζουν εκστασιασμένοι οι τουρίστες, ενώ οι Νεοέλληνες τα έχουν για να κρεμάνε τα πανό τους και να κάνουν γκράφιτι. Εδώ γεννήθηκαν η Δημοκρατία, η Ποίηση και η Φιλοσοφία. Ίσως με άλλη σειρά. Η Δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα –με δούλους και μόνο για άντρες πολίτες– δεν ήταν ένα σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης και κομμάτων. Είχε δύο πράγματα που λείπουν σήμερα από τα δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα: Αισθητική κι ελευθερία.
Οι απέραντες θάλασσες γύρω από τον Όλυμπο με τα ατίθασα βουνά, τις συχνές αστραπές και βροντές προκαλούν ακόμα δέος. Οι θεοί σύχναζαν στην Ελλάδα πριν οι χριστιανοί καταστρέψουν τους ναούς τους για να επιβάλουν με τη βία τον έναν και μοναδικό Θεό, τη μία, αγία και καθολική Εκκλησία. Και μια θρησκεία ξένη.
Ο χρόνος εδώ είναι τρελός. Το ψέμα και η αλήθεια μπερδεύονται καθώς η θάλασσα συναντά τον ουρανό και τα βουνά χάνονται στο πέλαγος. Τσιγάρο, νύχτα και φεγγάρι. Όνειρα, χίμαιρες, προδοσίες, πάθη. Ψέματα και υποσχέσεις. Αναπάντητες κλήσεις και μάταια ραντεβού. Η Ελλάδα περιμένει στο μπαλκόνι ένα καράβι να φανεί. Μπορεί να είναι ένα καράβι που έχει ήδη περάσει.

«Ληστής Τραπεζών Παλαιοκώστας», ο πρώην νομάρχης που ντύνεται τις απόκριες «Μασκοφόρος Εκδικητής» είναι όλοι παράνομοι. Στην Ελλάδα ο παράνομος είναι ήρωας. Πιθανόν ο ήρωας να είναι παράνομος. Όπως και να ’χει, ακόμα και οι παιδικοί μας ήρωες στο τέλος θα παντρευτούν μια καλή, ξανθιά ή μελαχρινή, κοπέλα με «προίκα», από «σπίτι». Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν με πρότυπο τον παρακρατικό εκπρόσωπο του νόμου Λούκι Λουκ, ίσως –όπως ο Αλέξης– και τον ανυπότακτο Γαλάτη, τον Αστερίξ. Νέοι αλλόκοτοι ήρωες θα εκτοπίσουν το θρυλικό Δημήτρη Αδαμόπουλο, το Μικρό Σερίφη από τη Σπάρτη.
Ξαφνικά κάποια μέρα οι εφημερίδες δημοσιεύουν την είδηση πως συνελήφθη μια ομάδα νεαρών ληστών-τρομοκρατών. Ανάμεσα στους αναρχικούς ληστές ήταν και ο γιος ενός από τα πιο γνωστά στελέχη της Αριστεράς, ο οποίος και κρατείται με την κατηγορία της ληστείας τραπέζης στην Ασφάλεια Αθηνών.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ήρωας κι ο Τζιμ Άνταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους «απατεώνες» και «ιμπεριαλιστές». Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την «κρίση της Αριστεράς». Κανένας, όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό.
Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλει στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από τη βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δύο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Όταν αποκαλύφθηκαν τα –αγνώριστα από το ξύλο– πρόσωπά τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά.

O Τατσόπουλος δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ- Ο Στάλιν;

 Ως συγγραφέας της ...αθηναϊκής συνοικίας -με την καλή έννοια! - ο Πέτρος Τατσόπουλος εξέφραζε απόψεις απολίτικης κατίνας. Αυτές τις μέρες αποδεικνύεται ότι είναι απόψεις δεξιάς κατίνας.
Η στάση των Συριζαίων που οδήγησαν στην αποπομπή του από την κοινοβουλευτική ομάδα επιβεβαιώνει αυτό που ξέραμε πάντα. Ο Στάλιν δεν ήταν -αρχικά- δεξιός. Ο Στάλιν ήταν αριστερός.
 Κι αν ζούσε σήμερα ο πατερούλης θα κάπνιζε το τσιμπούκι του εκεί πάνω στα έδρανα της "ανανεωτικής" αριστεράς, που δεν ξέχασε ποτέ τι σημαίνει "διαγραφή", "σύνδεση με συνοικία", τιμωρία όσων -όπως ο Πέτρος- δεν συμφωνούν μαζί της. Κι έτσι ο αφελής συγγραφέας έγινε 'προβοκάτορας", "χαφιές", "προδότης". Όπως τα παλιά ωραία και δοξασμένα χρόνια.
Ακόμα κι αν ο Τατσόπουλος είναι "ένοχος'  οι "πατέρες' της ανανεωτικο-παραδοσιακο-σταλινο-φιλελεύθερης αριστεράς δεν είναι αθώοι. O Tατσόπουλος τιμωρείται για τις απόψεις του κι ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην κομμουνιστική ορθοδοξία.